Işığın henüz sabaha dönmediği bir akşam üstüydü. Bulutlar gökyüzünde pembe, mor ve gri renklerle dans ediyordu. Küçük Ada, elinde minik kırmızı sırt çantasıyla evlerinin bahçesinde oturuyor, çimleri okşayan ılık rüzgârı hissediyordu. Henüz uyku vakti gelmemişti ama hava kararmaya başlamış, sokak lambaları yavaş yavaş yanmaya koyulmuştu. Ada, o gün okulda öğrendiklerini düşünerek iç geçirdi. Öğretmeni ona doğayı ve çevreyi korumanın ne kadar önemli olduğunu söylemiş, herkese bir “sorumluluk ödevi” vermişti.
Bahçenin kenarındaki ağacın altında paslı bir konserve kutusu ile parçalanmış bir plastik şişe dikkatini çekti. Gözleri büyümüş bir şekilde “Bunlar neden burada?” diye düşündü. Babası sık sık, “Çöpleri yere atmak yerine geri dönüşüm kutusuna atmalıyız,” derdi. Ada, bu sözleri hatırladı ve içindeki küçük sorumluluk kıpırtısını hissetti. Birden aklında parlayan bir fikir belirdi: “Neden burayı temizlemiyorum ki?” diye mırıldandı.
Hemen çantasını açtı, içindeki küçük eldivenlerini taktı ve minik elleriyle bahçedeki çöpleri toplamaya başladı. Konserve kutusunu, cam kırıklarını, plastik şişe parçalarını özenle bir araya getirdi. Topladığı her şeyi geri dönüşüm için farklı poşetlere yerleştirdi. Ardından sırt çantasını sırtladı, elindeki poşetleri tutarak evin kapısına yöneldi. Annesi kapıyı açtığında Ada’yı gördü ve şaşırdı: “Bu çöpleri nereden buldun?” diye sordu. Ada gülümseyerek, “Bahçemizi temizliyorum, hem de öğretmenimin verdiği sosyal sorumluluk ödevini yerine getiriyorum,” diye yanıtladı.
Annesi, Ada’yı kucaklayarak ona teşekkür etti. Birlikte çöpleri geri dönüşüm kutularına uygun şekilde ayırdılar. Konserve kutusu metal kutusuna, plastik şişeler plastik kutusuna, kâğıtları da kâğıt kutusuna atarak doğru ayrıştırma yaptılar. Ada, bu işlemin ne kadar önemli olduğunu gördükçe heyecanlandı. Çünkü doğaya zarar veren atıkları doğru yere göndermenin çevreyi korumak açısından büyük bir önemi vardı. Annesi de “Ne kadar büyüdün sen böyle, sorumluluk sahibi bir çocuksun,” diyerek Ada’yı övdü.
O akşam Ada, babasıyla parka yürüyüşe çıkmak istedi. Hava iyice kararmıştı, sokak lambaları sapsarı ışıklarını parlatıyordu. Parkın içi serin ve sessizdi. Çimenlere basıldığında çıtırdayan sesler duyuluyor, yapraklar rüzgârla fısıldaşıyordu. Ada yolda ilerlerken minik bir köpek yavrusu gördü. Yavru köpek, patileriyle yerdeki bir kâğıt parçasını itip duruyordu. Ada, köpeğin neden böyle davrandığını merak etti. “Belki de içgüdüsel olarak çevreyi temizlemek istiyordur,” diye düşündü gülümseyerek.
Yavru köpeğe yaklaşıp başını okşadıktan sonra kâğıdı yerden aldı. Babası da bu duruma tanık oldu. “Ne dersin Ada, parktan geçerken gördüğümüz çöpleri birlikte toplayalım mı?” diye sordu. Ada sevinçle ellerini çırptı. Yanlarındaki küçük çöp poşetine ne bulurlarsa atmaya başladılar. Plastik ambalajlar, ezilmiş bir meyve suyu kutusu, hatta yere düşmüş bir lolipop kâğıdı… İkisi de parktan geçerken herkesin kullanım alanını temizlemenin ne kadar güzel bir davranış olduğunu anladı.
Eve döndüklerinde Ada, yorgun ama mutlu hissediyordu. Hem evlerinin önünü hem de parkı temizlemiş, doğaya küçük de olsa bir iyilik yapmıştı. Pijamalarını giyip dişlerini fırçaladı. Artık uyku vaktine hazırdı. Anne ve babası ona sarılıp “Sen bugün harika bir iş çıkardın, artık gönül rahatlığıyla uyuyabilirsin,” diyerek iyi geceler diledi.
Ada, yastığına başını koyduğunda, kalbinde büyük bir gurur ve neşe vardı. Gözlerini kapatmadan önce düşündüğü son şey, hepimizin paylaştığı bu dünyayı küçük adımlarla daha yaşanabilir kılmanın ne kadar keyifli olduğuydu. “Bir dahaki sefere belki mahalle arkadaşlarımı da çağırırım,” diye fısıldadı ve derin bir uykuya daldı.
Bu metin kocamanbisite.com için özel olarak yazılmıştır. Ticari maksat taşıyan tüm diğer dijital ortamlar ve basılı mecralarda kullanımı, kopyası, atıfı yasaktır. Eğitim maksatlı kullanım için her bir hikayeye yönelik izin alınması zorunludur.
