Zıkkım, tombul bir göbeği, kocaman bir burnu ve sürekli kaşlarını çatan komik bir tavşanıydı. Herkes Zıkkım'ı severdi, çünkü ne kadar garip olursa olsun, her zaman herkesi güldürmeyi başarırdı. Ama Zıkkım'ın en büyük hayali, uçmaktı. Tüm gün gökyüzündeki kuşları izler, 'Ah, keşke ben de uçabilsem!' diye hayıflanırdı. Bir gün, eski eşyaların toplandığı devasa bir çatı katında, paslı bir süpürge buldu. Süpürge o kadar eski ve tozluydu ki, neredeyse çöp yığınına karışmıştı. Ama Zıkkım'ın gözünde, bu süpürge sıradan bir süpürgeden çok daha fazlaydı. 'Bu süpürge, uçan bir süpürge olabilir!' diye düşündü. Zıkkım, eve koştu ve süpürgeyi iyice temizledi. Parıldayan bir süpürge elde ettiğinde, onu bahçeye götürdü ve üzerine bindi. 'Hop!' dedi ve süpürge sapını tuttu, zıpladı ama hiçbir şey olmadı. 'Daha güçlü zıplamalıyım!' diye düşündü. Zıpladı, zıpladı, zıpladı ama yine de havalanamadı. Hatta bir süre sonra yorgunluktan yere yığıldı. 'Offf, olmuyor galiba' diye söylendi, hayal kırıklığıyla. Tam o sırada, komşusu, yaşlı Bay Keklik, bahçeye geldi. Bay Keklik, yaramazlıklarıyla ünlü bir sincapti. Zıkkım'ı gördü ve sordu, 'Ne yapıyorsun Zıkkım?' Zıkkım, hayal kırıklığıyla her şeyi anlattı. Bay Keklik gülmeye başladı, 'Ah Zıkkım, sen çok komiksin!' dedi. 'Uçan süpürgeler filmlerde olur, gerçek hayatta olmaz!' diye ekledi. Ama sonra bir an düşündü, 'Bekle, bekle... Bana o süpürgeyi göster!' dedi. Bay Keklik, süpürgeyi inceleyerek, 'Bu süpürge gerçekten eski ama... bak, bu küçük deliğe bir şey koyarsak... belki...' diye mırıldandı. Sonra cebinden küçük, parlak bir taş çıkardı ve onu süpürgedeki deliğe yerleştirdi. Taş yerleşir yerleşmez, süpürge titremeye başladı. Daha sonra gürültülü bir vınlama sesi duyuldu ve süpürge yerden yükselmeye başladı! Zıkkım hayretler içindeydi. Süpürge, yavaşça yükselirken, Zıkkım sevinçten uçuyordu, hem de mecazi anlamda! Zıkkım, Bay Keklik'in yardımıyla gökyüzünde muhteşem bir yolculuğa çıktı. Bulutların arasında uçtu, ağaçların tepelerinden geçti ve tüm köyü kuşbakışı izledi. Ne kadar eğlenceliydi! Ama gün batmaya başladığında, Zıkkım eve dönmek zorunda kaldı. Zıkkım, Bay Keklik'e teşekkür etti. 'Çok teşekkür ederim Bay Keklik, sana çok şey borçluyum!' dedi. Bay Keklik gülümsedi, 'Önemli değil Zıkkım, eğlendiğine sevindim.' dedi. O günden sonra Zıkkım, her fırsatta uçan süpürgesiyle gökyüzüne yükselirdi. Ama asla kibirlenmedi. Her zaman başkalarına yardım etmeye ve herkesi güldürmeye devam etti. Çünkü Zıkkım biliyordu ki, gerçek mutluluk, uçmak değil, paylaşmaktı. Ve bu da, en iyi arkadaşına, Bay Kekliğe, gösterdiği iyilikle mümkün olmuştu. Zıkkım'ın macerası, tüm köyde uzun yıllar boyunca anlatıldı. Herkes, Zıkkım'ın neşeli kişiliğini ve asla vazgeçmeyen azmini hatırladı. Ve böylece, komik tavşan Zıkkım, uçan süpürgesiyle, her zaman gökyüzünde parıldayan, unutulmaz bir masal kahramanı oldu.