Zeynep ve Feyza, birbirlerine çok bağlı iki kız kardeştiler. Zeynep, daha büyük ve daha cesur olanıydı. Feyza ise, daha küçük ve biraz daha ürkekti. Yaşadıkları kasabanın kenarında, herkesin korktuğu, 'Karanlık Orman' denilen ürkütücü bir yer vardı. Eski ağaçların gölgesinde, garip sesler duyulur, ürpertici hikayeler anlatılırdı. Kasabadaki herkes, bu ormana girmekten korkardı. Ama Zeynep ve Feyza, cesaretleri sayesinde farklıydı. Bir gün, kaybettikleri sevimli kedileri Pamuk'u ararken kendilerini Karanlık Orman'ın içinde buldular. Güneş batmış, hava iyice kararmıştı. Her yerden garip sesler geliyordu; kuru dalların çıtırtıları, kuşların ürkütücü ötüşleri, ağaçların arasından gelen fısıltılar… Feyza, korkudan titriyordu. 'Zeynep, çok korkuyorum!' dedi titrek bir sesle. 'Sakin ol Feyza' dedi Zeynep, 'Beraberiz, korkacak bir şey yok. Pamuk'u bulana kadar asla pes etmeyeceğiz. Birlikte daha güçlü oluruz. Hatırlıyor musun, büyükanne ne demişti? 'Cesaret, karanlığı yenen en güçlü ışıktır.' Bizim ışığımız birlikteliğimiz olacak.' İlerledikçe, orman daha da karanlık ve ürkütücü hale geldi. Ağaç dalları, sanki onları yakalamaya çalışıyormuş gibi uzanıyordu. Feyza, her adımda daha çok korkuyordu, ancak Zeynep'in cesareti onu rahatlatıyordu. Birden, yüksek bir ses duyuldu. 'Miyav!' Pamuk! Pamuk, büyük bir ağacın dibinde, korkmuş bir halde oturuyordu. Kız kardeşler, Pamuk'a koştular ve onu kucakladılar. Ama Pamuk'un yanına yaklaşırken, karanlıktan büyük bir gölge belirdi. Çok büyük bir kurt. Feyza, korkudan donup kaldı. Ama Zeynep, hiç düşünmeden, önüne geçti. 'Git buradan!' diye bağırdı cesurca. Kurt, kız kardeşlere yaklaşmaya çalıştı, ama Zeynep cesurca duruyordu. Zeynep, Kurt'un korkusunu kullanmak için parlak bir fikir buldu. Yanında taşıdığı, büyükannesinin verdiği küçük bir aynayı çıkardı. Aynayı, kurt'un gözlerine doğru tuttu. Kurt, aynadaki yansımasını görünce korktu ve kaçtı. Kız kardeşler, Pamuk'u kucaklayarak ormandan çıktılar. Ay, doğmuştu ve yolunu aydınlatıyordu. Eve döndüklerinde, aileleri çok sevindi onları görünce. O gece, kız kardeşler yorgun ama mutluydular. Zeynep'in cesareti, Feyza'nın korkusunu yendi ve birlikte, Karanlık Orman'ın sırrını çözmüşlerdi. Bu macera, onlara çok şey öğretmişti: 'Cesaret, korkunun üstesinden gelmenin en iyi yoludur. Ve birlikte olmak, her zaman daha güçlü olmak demektir.' Zeynep ve Feyza, o günden sonra, her zaman birbirlerine destek olarak, her zorluğun üstesinden gelmeyi başardılar. Karanlık Orman, artık onlar için korkutucu değildi, çünkü cesaretleri, karanlığı yenen en güçlü ışıktı. Pamuk'ta artık daha dikkatli bakıyorlardı. Ve artık ormanda kaybolup gitmeyecek şekilde dikkatli davranmaya karar verdiler. Birlikte güvendeydiler. Ve bu sayede hep birlikte yaşamayı öğrendiler. Ve bu, onları daha da cesur kıldı. Karanlık Orman'ın korkusu kalmadı. Çünkü onların cesaretleri, en büyük silahlarıydı.