Zeno, küçük, çelimsiz ama son derece meraklı bir çocuktu. Gece karanlığına karşı garip bir korkusu vardı. Bu korku, Marsel amcasının anlattığı korkunç hayalet hikayelerinden değil, kendi gizemli rüyalarından kaynaklanıyordu. Her gece aynı rüyayı görürdü: Karanlık bir ormanın içinde, gözleri parlayan, tüyler ürpertici gölgeler onu kovalardı. Bu gölgelerin, asla yakalayamadığı ama nefesini ensesinde hissettiği, soğuk ve tehditkar bir varlığı vardı. Bir akşam, Marsel amcası, eski bir kitap bulduğunu ve içinde gizemli bir hikaye olduğunu söyledi. Kitabın sayfaları sararmış, bazı yerleri yırtılmıştı. Kitap, 'Gölge Avcıları' adlı bir tarikatın hikayesini anlatıyordu. Bu tarikat, karanlıkta gizlenen korkunç gölgelerle savaşan cesur savaşçılardan oluşuyordu. Marsel amcası okumaya başladı: 'Çok eski zamanlarda, karanlık bir güç, dünyayı gölgelerle kaplamak için uyanmıştı. Bu gölgeler, insanların en büyük korkularını besleyerek, onların kalplerine dehşet salıyordu. Ancak, cesur savaşçılardan oluşan Gölge Avcıları, bu karanlığa karşı savaş açmıştı. Onlar, gölgelere karşı özel bir silah kullanıyorlardı: 'Işık Tozu'. Bu toz, gölgeleri dağıtarak, karanlığı yok ediyordu.' Zeno, hikayeye kapılmıştı. Rüyalarındaki gölgelerin, bu kitabın bahsettiği gölgelerle aynı olduğunu düşünüyordu. Cesur Gölge Avcıları gibi olmak istiyordu. Ama nasıl? Ertesi gün, Zeno, eski bir ahşap kutunun içinde, dedesinin unutulmuş eşyalarının arasında gizlenmiş, küçük, parıltılı bir toz buldu. Toz, güneş ışığında pırıl pırıl parlıyordu. Zeno, kitabın anlattığı 'Işık Tozu'nun bu olduğunu düşündü. O gece, aynı rüyayı tekrar gördü. Karanlık orman, gözleri parlayan gölgeler... Ancak bu sefer, Zeno korkmadı. Cebinden 'Işık Tozu'nu çıkardı ve gölgelerin üzerine serpti. Toz, havada dans eder gibi parladı ve gölgeler, çığlık atarak yok oldular. Zeno, korkusunu yenmişti. Cesur olmuştu. Sonraki geceler, Zeno aynı rüyayı görmeye devam etti ama artık korkmuyordu. 'Işık Tozu'nu kullanarak, gölgelere karşı savaşmayı öğrendi. Her geçen gece, gölgelere karşı daha cesur, daha güçlü oluyordu. Rüyalarındaki karanlık orman, gölgesiz, parlak bir ormana dönüşmeye başlamıştı. Zeno'nun kalbindeki korku, cesaretle yer değiştirmişti. Bir süre sonra, Zeno rüyalarında artık gölgeler görmüyordu. Yerlerini, güneşli tepeler ve neşeli kuş sesleri almıştı. Zeno, korkusunu yenmenin, cesaretin en büyük silah olduğunu anlamıştı. Artık, geceleri bile korkmuyordu. Çünkü biliyordu ki, içinde 'Işık Tozu' vardı; cesaretinin ışığı. Marsel amcası, Zeno’nun değişimini fark edince çok sevindi. Zeno'nun cesaretini ve korkusunu yenmesini ödüllendirmek için ona, Gölge Avcılarının simgesini taşıyan küçük bir madalya hediye etti. Zeno, bu madalyayı her zaman yanında taşıdı. Çünkü bu madalya, sadece bir hatıra değil, aynı zamanda korkuyu yenmenin ve cesur olmanın bir sembolüydü. Zeno, o günden sonra hep cesur ve meraklı kalarak yaşadı. Ve geceleri, parlak yıldızlara bakarak huzur içinde uyudu. Bazen korkabiliriz, ama korkularımızın üzerine cesaretle parlayan 'Işık Tozu'nu serpersek, onları yok edebiliriz. Önemli olan, korkularımızdan kaçmamak, onlarla yüzleşmek ve cesur olmak. Çünkü cesaret, en büyük sihirdir.