Güneş, sevimli, tüylü, pembe burnu ve uzun, kabarık kulaklara sahip küçük bir tavşan olan Yunika'nın yüzüne nazikçe vuruyordu. Yunika, annesinin 'Günaydın, tatlım!' sesiyle uyandı. Annesi, sıcak, yumuşak bir tavşandı ve her zaman ona 'Her zaman iyimser ol, küçük tavşanım. Her zaman arkadaş canlısı ol ve çevrendekilere karşı nazik ol. Paylaşmak ve yardım etmek her zaman en güzel duygulardır' derdi. Yunika, annesinin sözlerini her zaman hatırlar ve kalbine kazırdı. Bugün özel bir gündü. Yunika, ilk kez Büyülü Ormana gidecekti. Annesi, ona büyükannesinden kalma, eski ve gizemli bir pusula vermişti. Pusula, üzerinde parıldayan yıldızlarla süslenmiş, eski bir gümüş madalyondu. 'Bu pusula, seni Büyülü Orman'ın en gizli köşelerine bile götürecek, tatlım' demişti annesi. Yunika, heyecanla pusulayı aldı ve annesinin elini tuttu. Ormanın kenarına geldiklerinde, annesi ona 'Kendine iyi bak, küçük tavşanım. Her zaman iyimser ol ve asla umudunu kaybetme. İyi kalpli arkadaşlarına güven' diye öğüt vermişti. Annesi, ayrıca her zaman yardım isteyebileceği, nazik yaratıklarla karşılaşacağını da anlatmıştı. Yunika, annesinin sözlerini kalbine kazıyarak ormana doğru ilerledi. Orman, rengarenk çiçeklerle, şırıltılı derelerle ve devasa ağaçlarla doluydu. Pusula, titreyerek, onu gizemli bir patikaya yönlendiriyordu. Yolculuğunda, konuşan bir sincapla karşılaştı. Sincap, ona 'Merhaba küçük tavşan! Nereye gidiyorsun?' diye sordu. Yunika, macerasını anlattı. Sincap, ona 'O zaman sana yardım edeyim. Şu yoldan devam et, Büyülü Göle ulaşacaksın' dedi. Yunika, yoluna devam etti ve sonunda Büyülü Göle ulaştı. Göl, parıldayan, büyülü bir sıvıydı. Gölün ortasında, küçük bir adada, muhteşem bir kristal kale duruyordu. Yunika, cesaretini toplayarak göle doğru yüzdü. Gölün suyu, o kadar berrak ve temizdi ki, dibi net bir şekilde görünüyordu. Adaya ulaştığında, kalenin kapısı açıldı ve yaşlı, bilge bir baykuş onu karşıladı. Baykuş, Yunika'ya 'Hoş geldin, küçük tavşan! Seni uzun zamandır bekliyorduk' dedi. Baykuş, Yunika'ya kalenin büyülü hikayelerini anlattı ve onu muhteşem odalarında gezdirdi. Yunika, kalenin her köşesini keşfetti. Her oda, farklı bir büyülü varlıkla doluydu: parıldayan kelebekler, konuşan çiçekler, şarkı söyleyen kuşlar… Gece olduğunda, Yunika, baykuşla birlikte kalenin kütüphanesinde uyumaya karar verdi. Kütüphane, büyüleyici kitaplarla doluydu. Yunika, eski bir kitap buldu ve hikayelerini okumaya başladı. Kitap, fantastik yaratıklar, büyüleyici diyarlar ve muhteşem maceralardan bahsediyordu. Kitap, Yunika'ya, yardımseverliğin, dostluğun ve iyiliğin önemini anlatıyordu. Sabah olduğunda, Yunika, baykuşa veda etti ve Büyülü Orman'dan ayrıldı. Annesiyle buluştuğunda, ona bütün macerasını anlattı. Annesi, onunla gurur duyduğunu söyledi. 'Görüyor musun, küçük tavşanım? İyimser olmanın, arkadaş canlısı olmanın ve her zaman yardım etmenin sana neler kazandırdığını? Yeni arkadaşlar edindin, harika bir macera yaşadın ve kalbin hep dolu kaldı' dedi annesi. Yunika, annesiyle birlikte evlerine döndü. Büyülü Orman'daki macerasını asla unutmadı. Annesinin öğütlerini her zaman hatırladı ve her zaman iyimser, arkadaş canlısı ve yardımsever oldu. Çünkü biliyordu ki, iyilik yapmak, dünyayı daha güzel bir yer haline getiriyordu. Yunika'nın hikayesi, tüm küçük tavşanlara ve diğer tüm çocuklara, her zaman iyimser olmanın, arkadaş canlısı olmanın ve yardımsever olmanın ne kadar önemli olduğunu hatırlattı. Bu, onun en güzel ve en unutulmaz rüyası olmuştu. Ve böylece, Yunika, her zaman mutlulukla yaşadı ve kalbinin iyiliğiyle dünyaya ışık saçtı.