Serra, küçük ve neşeli bir kızdı. Her şeyden çok oyuncaklarını severdi. Pembe bir ayıcık, parlak kırmızı bir araba, minik bir at ve daha birçok oyuncak onun özel hazinesiydi. Ama Serra, oyuncaklarını paylaşmayı pek sevmezdi. 'Bunlar benim oyuncaklarım, kimseye vermem!' derdi hep. Annesi defalarca 'Sevgili kızım, paylaşmak ne kadar güzel bir şey, arkadaşlarınla oyuncaklarını paylaştığında daha çok eğlenirsin' dese de Serra dinlemezdi. Bir gün, Serra'nın annesi ona çok özel bir hediye getirdi: Sihirli bir oyuncak kutusu. Kutunun üzerinde rengarenk kelebekler ve parıldayan yıldızlar vardı. 'Bu kutu, içindeki oyuncakları sihirli bir şekilde çoğaltıyor, canım' dedi annesi. 'Ama sadece paylaşmayı seven çocuklara sihirli gücünü gösteriyor.' Serra, kutuyu heyecanla açtı. İçinde daha önce hiç görmediği oyuncaklar vardı: uçan bir ejderha, konuşan bir kedi ve dans eden bir maymun! Çok sevindi Serra. Oynamaya başladı, oyuncaklarla neşeyle zıpladı, koştu, güldü. Bir süre sonra, komşusu Ayşe'nin bahçede yalnız başına oynadığını gördü. Ayşe, Serra'nın yeni oyuncaklarına hayranlıkla bakıyordu. Serra önce tereddüt etti. 'Acaba paylaşsam mı?' diye düşündü. Sonra annesinin sözlerini hatırladı. 'Paylaşmak güzel bir şey' dedi içinden. Derin bir nefes alarak Ayşe'ye yaklaştı. 'Merhaba Ayşe! Gel, benimle oyna' dedi. 'Bu sihirli kutudan çıkan oyuncaklarla birlikte oynayalım.' Ayşe çok sevindi. İki kız, birlikte uçan ejderhayla uçtular, konuşan kediyle konuştular, dans eden maymunla dans ettiler. O kadar çok eğlendiler ki kahkahaları bahçeye yayıldı. Oyun bittiğinde, Serra'nın oyuncak kutusu daha da doluydu! Sihirli kutu, Serra'nın paylaşma kararından dolayı daha çok oyuncak üretmişti. Artık Serra'nın çok daha fazla oyuncağı vardı ve en önemlisi paylaşmayı öğrenmişti. O günden sonra, Serra oyuncaklarını arkadaşlarıyla paylaşmayı çok sevdi. Paylaşmanın getirdiği mutluluğu keşfetti. Her paylaştığı oyuncak, sihirli kutuda yeni oyuncaklar olarak çoğalıyordu. Bir gün, Serra'nın annesi 'Prenses olmak istiyorsan, öncelikle başkalarını düşünmeli, paylaşmayı öğrenmelisin' demişti. Serra, annesinin sözünü hatırlayarak, tüm oyuncaklarını arkadaşlarıyla paylaştığında, 'Ben artık bir prensesim' diye düşünerek, mutluluktan uçuyordu. Çünkü, oyuncaklarını paylaşmak onu gerçek bir prenses yapmıştı. Çünkü, gerçek prensesler, sadece güzellikleriyle değil, kalplerinin güzelliğiyle de parlar. Ve Serra'nın kalbi, paylaşımla dolu, güzel bir kalpti. Serra, sihirli oyuncağı ile her gün yeni oyunlar buldu ve hepsini arkadaşlarıyla paylaştı. Bu da ona sonsuz bir mutluluk getirdi. Çünkü paylaşmak, sadece oyuncakları değil, arkadaşlığı da çoğaltıyordu. Ve en güzel hediye, gerçek bir arkadaş edinmek ve onunla oyun paylaşmaktı. O günden sonra, Serra, 'Oyuncak paylaşmak ne güzelmiş' diyerek, her zaman paylaşmayı seven, sevilen ve sayılan bir prenses oldu. Sonraki günlerde prenses Serra, yeni prenses arkadaşları ile birlikte büyülü bir ormana yolculuk etti. Orada, ormanın gizli sakinleri ile paylaştıkları birçok macera yaşadılar. Prenses Serra ve arkadaşları, paylaştıkları her şeyden mutluluk buldular. Çünkü paylaşmak, mutluluğun büyülü anahtarını bulmaktı. Ve bu anahtar, onların kalplerini sonsuza dek ısıtmaya devam etti. Ve Serra, her zaman hatırladı ki, gerçek zenginlik, çok sayıda oyuncağa değil, gerçek ve paylaşımcı arkadaşlıklara sahip olmaktı. Serra'nın hikayesi tüm çocuklar için bir ders oldu. 'Paylaşmak güzeldir', 'Paylaşmak sevmektir', 'Paylaşmak, dostlukları çoğaltır ve gönülleri zenginleştirir.' Bütün çocuklar, Serra gibi paylaşmayı öğrenerek, kendileri ve arkadaşları için daha mutlu ve güzel bir dünya yaratabilirler. Çünkü, paylaşmak, dünyayı güzelleştiren bir sihirdir. Ve bu sihir, herkesin kalbinde saklıdır, yalnızca keşfedilmeyi beklemektedir.