Karanlık bir ormanın derinliklerinde, eski, gürültülü bir ağaç evde Rüzgar adında küçük bir kız yaşıyordu. Rüzgar cesur bir kızdı, ama cesareti çoğu zaman titrek bir mum ışığı gibi sönüktü. Her gece, rüzgarın pencereleri vurarak çıkardığı uğultular onu ürkütür, hayaletlerin ağaca tırmanarak eve girmesinden korkardı. Annesi, 'Korkma, kızım' derdi, 'Sadece rüzgar. Ama dikkat et, gece karanlığında ormana asla yalnız gitme.' Bir gün, Rüzgar'ın en sevdiği oyuncağı, tahtadan yapılmış küçük bir kuş, kayboldu. Rüzgar, gözyaşları içinde, annesine koştu. 'Kuşum kayıp! Onu bulmalıyım!' diye yalvardı. Annesi, 'Karanlık çökerken ormana gitmek tehlikeli, bekle sabah olsun' dedi ama Rüzgar kararlıydı. 'Hayır, anne! Şimdi gitmeliyim. Kuşumu çok seviyorum.' Annesi, kızının kararlılığını görünce, 'Peki, ama dikkatli ol!' diyerek onu yalnız gönderdi. Rüzgar, ormanın içine doğru ilerledikçe, etrafı giderek daha karanlık hale geldi. Ağaçların dalları, uzun parmaklar gibi uzanıyor, gölgeli şekiller oluşturuyordu. Her adımında, kalbinde korku büyüyordu. Arkasından gelen sesler, ağaçların fısıltıları sanki korkunç varlıkların konuşmalarıymış gibi kulağına geliyordu. 'Buralarda ne arıyorsun?' diye fısıldıyordu ağaçlar. Rüzgar, 'Sadece kayıp kuşumu arıyorum' diye cevap verdi titreyen bir sesle. Daha da ilerlediğinde, dev bir ağacın altında, garip bir gölge gördü. Gölge, yavaşça hareket ediyordu, yaklaştıkça şekli belirginleşiyordu. Bir kurt! Rüzgar korkudan dondu kaldı, ama nefes nefese kaçacağına karar verdi. Kurt onu kovalamaya başladı. Rüzgar, tüm gücüyle koştu, kalbi göğsünde deli gibi atıyordu. Ağaçların dalları yüzüne çarparken, yere düştü ve kurt, yaklaştı. Rüzgar gözlerini sımsıkı kapadı ve dua etti. Birden bir şey oldu. Rüzgar'ın annesinin sürekli olarak ona bahsettiği eski bir efsane aklına geldi; bu efsanede cesur insanların korkularını yendikleri ve güç kazandıkları anlatılıyordu. Rüzgar gözlerini açtı. Kurt onu tehdit ediyordu, ama Rüzgar cesurca kendini savunmaya karar verdi. 'Uzaklaş benden! Ben korkmuyorum!' diye bağırdı. Sesi, o kadar güçlüydü ki, kurt şaşırmıştı. Rüzgar, cesaretini topladı ve kurtun gözlerinin içine baktı. Kurt, Rüzgar'ın beklenmedik cesaretine şaşırdı ve geri çekildi. Kaçmadı, sadece uzaklaştı. Rüzgar derin bir nefes aldı, korkusunun yerini garip bir rahatlama duygusu aldı. Kurt kaçmıştı ve Rüzgar artık yalnızdı, ama korkmuyordu. O cesur olmuştu. İlerlemeye devam etti ve nihayet kayıp kuşunu buldu. Kuş, bir ağacın dallarına takılmıştı. Rüzgar, kuşunu alıp eve döndü. Yorgun ve biraz korkmuştu, ama aynı zamanda çok mutluydu. Cesareti sayesinde hem kendisini hem de kuşunu kurtarmıştı. Annesinin kucaklaşmasıyla kendini güvende hissetti. O günden sonra Rüzgar, her zaman biraz korku duysa da, cesaretinin gücünü öğrendi. Karanlık orman artık onu korkutmuyordu, çünkü biliyordu ki, cesaretiyle her şeyin üstesinden gelebilirdi. Rüzgar, cesaretin korkunun üstesinden gelmek için en büyük silah olduğunu öğrenmişti. Ve bu hikaye, karanlık gecelerde, rüzgarın pencereyi vurduğu her an, küçük Rüzgar'ın cesaretini hatırlatıyordu. Rüzgar'ın macerası, birçok çocuğa cesaretin gücünü öğretti ve karanlıktan korkmamayı öğretti. Rüzgar cesur olmayı öğrendi, ve bu onun için en büyük hazineydi. Rüzgar, cesaretinin ve inancı sayesinde, korkularını yenmeyi, zorlukların üstesinden gelmeyi ve mutlu bir son bulmayı başardı. Ve her gece, rüzgarın pencereleri vurmasıyla, Rüzgar'ın hikayesi, ormanın derinliklerinde yankılanmaya devam etti; cesaretin bir efsanesi olarak. O gece annesi ona şöyle dedi: 'Kızım, cesaretin her zaman en büyük silahındır. Hiçbir karanlık, cesur bir kalbi yenemez.'