Poyri ve Doruk kardeşler, annelerini çok severlerdi. Anneleri, dünyanın en güzel gül bahçesini yaratmış, her biri farklı renkte ve kokuda binlerce gül yetiştirmişti. Poyri, cesur ve maceraperest bir kızdı. Doruk ise daha sakin, düşünceli bir erkek çocuktu. İki kardeş her gün annelerinin gül bahçesinde oynar, gül kokularıyla dolu havayı içlerine çekerlerdi. Bir gün, kötü kalpli bir cadı, Gül Bahçesi'ni ele geçirmeye karar verdi. Cadı, bahçenin etrafını büyülü bir sisle kapladı ve tüm gülleri çalmaya çalıştı. Anneleri, korkudan titrerken, Poyri ve Doruk'un yardımına ihtiyaç duydu. 'Çocuklarım, yardım edin! Bu kötü cadı, bahçemizi mahvedecek!' diye fısıldadı anneleri. Poyri, hiç düşünmeden, 'Korkmayın anne! Biz bu cadıyla başa çıkacağız!' diye bağırdı. Doruk ise kardeşinin elini tuttu, 'Ben de seninleyim, Poyri!' dedi. İki kardeş, cadının büyüsünü kırmak için yola koyuldular. Öncelikle, büyükannelerinden öğrendikleri bir efsaneyi hatırladılar. Efsaneye göre, 'Güneş Taşı' adlı büyülü bir taş, her türlü kötü büyüyü kırabilirdi. Güneş Taşı, uzak bir dağın tepesinde, gizli bir mağaranın içinde saklıydı. Yolculukları kolay değildi. Ormanın karanlık yollarından geçtiler, tehlikeli vahşi hayvanlarla karşılaştılar. Bir kurt sürüsüne rastladılar, kurtlar onları korkutmaya çalıştıysa da Poyri'nin zekası ve Doruk'un sakinliği sayesinde kurtlardan sıyrıldılar. Poyri, kurtlara güzel şarkılar söyledi, Doruk ise onlara güzel resimler çizdi. Kurtlar, Poyri ve Doruk'un ne kadar iyi kalpli olduklarını anlayınca yollarına devam etmelerine izin verdiler. Bir nehir karşısına geldiler. Nehir çok hızlı aktığı için geçmeleri imkansız gibi görünüyordu. Poyri, cesaretle suya girmeye hazırlanırken, Doruk, nehir kıyısında bulunan kalın bir ağacı buldu. Ağacı kullanarak bir sal yaptılar ve nehri güvenle geçtiler. Sonunda, efsanedeki mağaranın önüne geldiler. Mağaranın girişi karanlıktı ve korkunç sesler geliyordu. Doruk korktu, ama Poyri'nin cesaretiyle kendini cesur hissetti. Poyri, 'Korkma Doruk, birlikte başaracağız!' dedi. Mağaranın içinde, birçok tuzak ve engelle karşılaştılar. Birbirlerine destek olarak, tüm engelleri aştılar. Poyri'nin zekası ve Doruk'un sakinliği, onları her defasında kurtardı. Sonunda, mağaranın en derin noktasında, Güneş Taşı'nı buldular. Taş, parlak ve sıcak bir ışık yayıyordu. Güneş Taşı'nı alıp gül bahçesine geri döndüler. Taşı cadının büyülü sisinin üzerine tuttuklarında, sis aniden dağıldı ve cadı, güçsüz bir şekilde yere yığıldı. Gül bahçesi tekrar güvendeydi. Anneleri, çocuklarını kucaklayarak sevinçten ağladı. 'Çok cesursunuz çocuklar! Sizi çok seviyorum!' dedi. Poyri ve Doruk, annelerinin gül bahçesini kurtardıkları için çok mutluydular. Bu maceradaki en önemli şey, Poyri ve Doruk'un birbirlerine olan inançları ve destekleriydi. Poyri'nin cesareti ve Doruk'un sakinliği, onları her zorluğun üstesinden gelmelerini sağladı. İki kardeş, o günden sonra da birbirlerine destek olarak, birçok zorluğun üstesinden geldiler. Ancak, en büyük başarıları, annelerine ve gül bahçelerine olan sevgilerini ve cesaretlerini göstermekti. Bu yüzden, annelerinin gül bahçesi, her geçen gün daha da güzelleşmeye ve daha güzel kokular yaymaya devam etti. Anneleri, 'Çocuklarım, bu macera bana gösterdi ki; cesaret, zeka ve birbirinize olan sevgi ve inancınızla her zorluğun üstesinden gelebilirsiniz. Unutmayın, her zaman bir arada olursanız korkacak bir şeyiniz yok' dedi. Ve Poyri ile Doruk, annelerinin bu sözlerini hep hatırlayarak, güzel ve mutlu bir hayat sürdüler. Ve her yıl, Gül Bahçesi'nin kurtuluş gününü, büyük bir şenlikle kutladılar. Bu şenlik, cesaretin, kardeşliğin ve iyiliğin kutlanmasıydı.