Çok uzaklarda, Güneşin her gün altın tozları serptiği, pırıl pırıl bir nehir kenarında küçük bir köy vardı. Bu köyde, neşeli kahkahalarıyla herkesin kalbini ısıtan Özüm adında bir kız çocuğu yaşıyordu. Özüm, doğayı çok severdi. Her gün nehrin kıyısına gidip, kuşların şarkılarını dinler, kelebeklerin rengarenk kanatlarını izlerdi. Bir gün, nehrin karşı kıyısında, daha önce hiç görmediği kadar güzel bir bahçe gördü. Bahçenin içinde, her biri farklı renkte ve kokuya sahip binlerce çiçek açmıştı. Çiçekler öyle güzeldi ki, Özüm'ün gözleri kamaştı. 'Aman Tanrım, ne kadar güzel bir yer!' diye fısıldadı. Özüm nehre yaklaştı. Nehir, sanki ona yol gösteriyormuşçasına yavaşça aktı. Küçük bir tekne buldu ve cesurca nehre bindi. Tekne, onu büyüleyici çiçek bahçesine doğru taşıdı. Bahçeye ayak bastığında, çiçeklerin kokusu Özüm'ü sarmaladı. Her çiçek, kendine özgü bir melodiyle hafifçe sallandı. Bir papatya, 'Merhaba küçük kız! Hoş geldin!' diye fısıldadı. Özüm şaşkındı; çiçeklerin konuştuğunu duyuyordu! Bahçenin ortasında, dev bir ağaç vardı. Ağaç, diğer ağaçlardan çok daha büyük ve ihtişamlıydı. Gövdesi, binlerce yılın hikâyesini anlatırcasına çatlamıştı. Ağaçtan bir ses geldi, 'Sevgili Özüm, bu Büyülü Çiçek Bahçesi. Ben de bu bahçenin koruyucusu, Büyü Ağaç'ım.' 'Burada her çiçek, bir dileği gerçekleştirebilir. Ama sadece temiz kalpli ve doğayı sevenlere. Sen, küçük kız, çok iyi kalpli görünüyorsun. Bir dilek tut!' dedi Büyü Ağaç. Özüm bir an düşündü. 'Benim bir dileğim yok, Büyü Ağaç. Sadece bu güzelliği görmek, bu harika kokuları duymak bile benim için çok büyük bir ödül. Ama bu bahçenin güzelliğini hep koruyacağımı, her çiçeği seveceğimi ve asla bir çiçeği koparmayacağımı sana söz veriyorum.' dedi. Büyü Ağaç, Özüm'ün sözlerinden çok etkilendi. 'Ne kadar güzel bir kalp! Senin gibi temiz yürekli bir kızın bu bahçeye gelmesi benim için büyük bir şeref. Ödül olarak sana bu bahçenin tüm sırlarını ve çiçeklerin gücünü anlatacağım. Ayrıca sana, her zaman doğayı korumayı hatırlatacak bir çiçek vereceğim.' dedi. Büyü Ağaç, Özüm'e parlak mavi bir çiçek verdi. Bu çiçek, her gün farklı bir renkte açıyordu ve ona her zaman doğanın güzelliğini hatırlatıyordu. Özüm, bahçede günlerce kaldı. Her çiçeğin hikayesini dinledi, her kokuyu içine çekti. Çiçeklerden öğrendiği şeyleri, köyüne döndüğünde herkese anlattı. Köylüler, Özüm'ün anlattığı hikâyelere çok şaşırdılar, ancak Özüm'ün temiz kalbinin ve samimiyetine inandılar. Özüm, köylülerle birlikte bir ağaç dikti ve bir çiçek bahçesi oluşturdular. Özüm, bahçelerini büyülü çiçek bahçesi gibi güzel ve bakımlı tuttu ve her yıl aynı gün, bu bahçeyi ziyaret edip Büyü Ağaç'ı hatırladı. Özüm, Büyülü Çiçek Bahçesi'nden doğayı sevmenin, korumağın ne kadar önemli olduğunu öğrenmişti. Herkesin kalbinin temiz olması gerektiğini anladı.Ve tüm bunlar sayende, köylülerle birlikte hep mutlu yaşadılar. Çiçeklerin güzelliği ve ağaçların gölgesi köylerine mutluluk ve huzur getirdi. Özüm'ün hikayesi, nesilden nesile aktarıldı ve herkese doğaya olan sevgiyi ve önemini hatırlattı. Böylece Özüm, köylülerin kalplerine sevgi tohumları ekti ve doğanın güzelliğini korumayı öğretti. Ve herkes mutlu mesut yaşadılar.