Mırmır Sütlaç, pembe bir tavşan olup, çok sevimli ve biraz da yaramazdı. Uzun, tüylü kulakları ve minik, pembe burnuyla her gördüğü herkesi kendine hayran bırakırdı. Arkadaşları; Cesur Aslan Yavrusu Burhan, Akıllı Baykuş Hoca ve Şakacı Sincap Şirin'le her gün ormanın kenarında oynarlardı. Ama Mırmır'ın en büyük hayali, ormanın derinliklerine, hiç kimsenin gitmediği gizemli bölgeye bir maceraya atılmaktı. Bir gün, arkadaşlarıyla oynarken eski bir harita buldular. Harita, ormanın gizli bir yolunu ve efsanevi 'Gülümser Gölü'nü gösteriyordu. Gülümser Göl'ün, dilediğiniz her şeyi gerçekleştirebilen sihirli suları olduğuna dair efsaneler anlatılırdı. 'Hadi gidelim!' diye bağırdı Mırmır, gözleri parlayarak. Burhan 'Çok tehlikeli olabilir' dese de, Mırmır'ın kararlılığı karşısında arkadaşları da heyecanla ona katılmaya karar verdiler. Maceraları, ormanın girişindeki devasa ağaçtan başladı. Ağaç o kadar büyüktü ki, gövdesini on kişi bile sarıp sarmalayamayacaktı. Mırmır, cesaretini toplayarak ağacın gövdesine tırmanmaya başladı. Diğer arkadaşları da onu izledi. Yükseklere tırmanırken, dalların arasında saklanan yaramaz maymunlar onlara şakalar yapıyor, dalları sallıyorlardı. Mırmır korkmadı, arkadaşlarına güvendi ve tırmanmaya devam etti. Yüksekten baktıklarında ormanın ne kadar güzel ve gizemli olduğunu gördüler. Şirin, yukarıdan aşağıya bakmaktan biraz korktu ama arkadaşlarının cesareti ona da güç verdi. Hoca, yol boyunca onlara ormanın bitkileri ve hayvanları hakkında bilgiler verdi. Örneğin, neden bazı çiçeklerin dikenli olduğunu, bazı böceklerin neden parlak renklerde olduğunu anlattı. Bir süre sonra, patika daralmaya başladı ve yoğun bir sis onları sardı. Burhan, cesaretini kaybetmeye başlamıştı ama Mırmır, 'Pes etmeyeceğiz!' diye bağırdı. 'Eğer pes edersek, Gülümser Gölü'ne asla ulaşamayız!' Bu sözleri arkadaşlarına güç verdi. Mırmır, sisin içinde kaybolmamak için arkadaşlarına sıkıca tutundu ve ilerlemeye devam etti. Sis içinde ilerlerken, karşılarında kocaman bir uçurumla karşılaştılar. Uçurumun karşı tarafında, Gülümser Gölü parıldıyordu. Burhan korkuyla geriye çekildi, 'Bu imkansız!' dedi. Ama Mırmır pes etmedi. Uzun bir süre düşündükten sonra, ormandaki ip gibi ince ve güçlü bir bitki buldu. Bu bitkiyi kullanarak, arkadaşlarıyla birlikte uçurumun üzerinden geçmeyi başardılar. Gülümser Gölü'nün kıyısına ulaştıklarında, güneş ışınları gölün suyunu altın gibi parlatıyordu. Gölün suları gerçekten de sihirliymiş gibiydi. Mırmır, arkadaşlarının dileğini gerçekleştirmek için gölün suyundan biraz içmelerini istedi. Herkes dileğini tuttu. Burhan cesur olmayı diledi, Hoca daha çok şey öğrenmeyi diledi, Şirin daha çok şakayı diledi, Mırmır ise, her zaman arkadaşlarıyla birlikte olmayı diledi. Dileklerini tuttuktan sonra, hep birlikte bir piknik yaptılar. Gülümser Göl'ün yanındaki güzel bir çimenlikte, aldıkları yiyecekleri yediler ve çok güzel vakit geçirdiler. Orada, birbirlerine olan güvenlerinin ve birlikte çalışmanın önemini bir kez daha anladılar. Eve dönerken, hava kararmaya başlamıştı. Ama artık korkuları yoktu, çünkü birlikteydiler ve birbirlerine güveniyorlardı. O gece, yorgun ama çok mutlu bir şekilde evlerine döndüler. Mırmır, arkadaşlarıyla birlikte geçirdiği bu macera sayesinde, pes etmenin ne kadar yanlış olduğunu, birlikte çalışmanın ve birbirine güvenmenin ise her zaman zaferi getirdiğini öğrenmişti. Ve bu macera, onun ve arkadaşlarının asla unutmayacağı bir anı olarak kalacaktı. Bundan sonra da birçok maceraları olacaktı, ama Mırmır biliyordu ki, en güzel maceralar, iyi arkadaşlarınla yaşanan maceralardı.