Mehmet Efe, neşeli ve maceraperest bir çocuktu. Gözleri hep yeni keşifler, yeni yerler arardı. Bir gün, dedesinin eski sandığının içinde, eski püskü bir harita buldu. Harita, gizemli sembollerle doluydu ve üzerinde 'Kayıp Şehir' yazıyordu. Mehmet Efe, heyecandan yerinde duramazdı. Bu harita, hayatının macerası olacağına emindi. Haritayı inceleyince, Kayıp Şehrin, devasa bir ağacın tepesinde, bulutların arasında gizlendiği ortaya çıktı. Mehmet Efe, hemen yola koyuldu. Yanına, sadık arkadaşı, küçük ve sevimli köpeği Pamuk'u da aldı. Yürüyüşleri boyunca, şirin kuşlar şarkılar söyleyip, renk renk kelebekler etraflarında uçuşuyordu. Pamuk, Mehmet Efe'nin ayaklarına sürtünerek, onu cesaretlendiriyordu. Yolculukları zorluydu. Çamurlu patikalardan geçtiler, dik tepelere tırmandılar. Bir ara, kayıp bir köylü çocuğuyla karşılaştılar. Çocuk, kaybolduğunu ve evine dönemediğini ağlıyordu. Mehmet Efe, hiç tereddüt etmeden çocuğa yardım etti. Haritayı kullanarak, çocuğu evine kadar götürdü. Çocuk çok mutluydu ve Mehmet Efe'ye teşekkür etti. Daha sonra yolculuklarına devam ettiler. Bir nehirle karşılaştılar. Nehri geçmek için, yaratıcı bir çözüm bulmaları gerekiyordu. Mehmet Efe, çevredeki ağaç dallarını kullanarak, geçici bir köprü yaptı. Bu zorluğun üstesinden de gelmişlerdi. Bu sırada Mehmet Efe, farklı hayvanlarla karşılaştı. Bir tavşan, onu bir dere kenarında bekliyordu. Tavşan 'Merhaba' dedi. Mehmet Efe de 'Merhaba sevgili tavşan' dedi. Sonra yolda bir ayı gördü. Ayı sakin ve uyumlu bir şekilde ormanda dolaşıyordu. Mehmet Efe, hayvanlara zarar vermeden, onlardan uzak durdu. Hiçbir hayvanla kavga etmedi, aksine, onlara saygılı davrandı. Bu durum, onun için önemli bir ders oldu: Doğa ile uyum içinde yaşamanın ne kadar önemli olduğunu anladı. Günlerce süren zorlu yolculuktan sonra, sonunda devasa ağaca ulaştılar. Ağaç o kadar büyüktü ki, tepesi bulutların arasına saklanmıştı. Mehmet Efe ve Pamuk, ağaca tırmanmaya başladılar. Tırmanmak kolay değildi, ama Mehmet Efe pes etmedi. Azmi ve kararlılığı onu zirveye taşıdı. Kayıp Şehir, ağacın tepesinde, muhteşem bir manzara içindeydi. Şehir, altın ve gümüşten yapılmış evlerle doluydu. Şehrin sakinleri, çok nazik ve misafirperver insanlardı. Mehmet Efe'ye sıcak bir şekilde hoş geldin dediler. Mehmet Efe, Kayıp Şehri keşfetti. Burada, birbirlerine saygılı, yardımsever, hep birlikte yaşayan insanlar vardı. Kimse kavga etmiyordu, herkes birbirini seviyordu. Bu Mehmet Efe için inanılmaz bir deneyimdi. Öğrendiği en önemli şey; insanların birlikte, barış ve sevgi içinde yaşamalarının ne kadar güzel olduğuydu. Kayıp Şehri keşfettikten sonra, Mehmet Efe ve Pamuk, tekrar evlerine döndüler. Mehmet Efe, bu macerasını herkese anlattı. Artık, her zaman yardımsever ve barışçıl olmanın önemini biliyordu. Kayıp Şehrin büyüsünü, hep kalbinde taşıdı. Ve bir gün, belki de yeni bir maceraya atılacaktı. Bir gün, Mehmet Efe bir yarışmada kazandı ve ödülü, parlak kırmızı, lüks bir arabaydı. Arabayı, yardımseverlik çalışmalarında kullandı. Yoksul insanlara yardım etmek için, arabasıyla onları ziyaret edip, ihtiyaçlarını karşıladı. Mehmet Efe, sahip olduğu her şeyi, başkalarıyla paylaşmayı öğrendi. Bu, ona bambaşka bir mutluluk verdi.