Kuzey, altı yaşında küçük, sevimli bir çocuktu. Gözleri parıldayan, saçları güneşte altın gibi yansıyan, neşeli bir yaramazdı. Kuzey'in on bir yaşında, çok sevdiği bir ablası vardı: Mina. Mina, okul takımında oynadığı voleybolda inanılmaz yetenekliydi. Mükemmel bir pasör olan Mina, topu sanki sihirli elleriyle yönlendiriyordu. Bu yıl okulun voleybol final maçına kalmışlardı ve Kuzey, ablasını desteklemek için heyecanla maç günü için hazırlanıyordu. Sabah erkenden kalktı. Kahvaltısını hızlıca yaptıktan sonra, en güzel kıyafetlerini giydi. Kırmızı tişörtünün üzerinde, Mina'nın takımının logosu olan küçük bir voleybol topu vardı. Anne ve babası, Kuzey'in heyecanını görünce gülümsüyordu. 'Bugün Mina kazanacak Kuzey!' dedi babası, sesinde gurur vardı. 'Ablan çok çalıştı.' diye ekledi annesi, Kuzey'in başını okşayarak. Aile, maçın yapılacağı spor salonuna doğru yola çıktı. Salonda inanılmaz bir coşku vardı. Her yer insanlarla doluydu. Kuzey, kalabalığın içinde kaybolmamak için annesinin elini sıkıca tutuyordu. Mina'yı sahada görünce, gözleri ışıl ışıl oldu. 'Abla!' diye bağırdı, sesi coşkulu bir şekilde salonda yankılandı. Mina, Kuzey'i görünce gülümsedi. 'Kuzey! Gel buraya!' diye seslendi. Kuzey, ablasının yanına koştu ve maç öncesi heyecanla dolu bir kucaklaştılar. Maç başladı. Mina ve takım arkadaşları, inanılmaz bir enerjiyle oynuyorlardı. Mina'nın pasları kusursuzdu, top her seferinde takım arkadaşlarına tam istedikleri noktaya gidiyordu. Kuzey, her puanda heyecanla zıplıyor, ellerini çırpıyor ve 'Abla! Harika!' diye bağırıyordu. Bir ara Mina'nın takımı biraz geride kaldı. Kuzey, heyecan ve endişeden dolayı elini sıkıca sıktı. Annesi, 'Sakin ol Kuzey, ablan ve arkadaşları çok iyi oynuyorlar' dedi sakinleştirici bir ses tonuyla. Kuzey annesinin sözleri ile sakinleşip, ablasına olan güvenini tazeledi. Son set başladı. Skor eşitti. Her puan, bir savaş gibiydi. Kalpler ağızlarda atıyordu. Son anda, Mina olağanüstü bir pasla takım arkadaşına topu gönderdi ve takım arkadaşının attığı şutla maç kazanıldı. Salon, alkış ve tezahüratlarla çınlıyordu. Mina, mutluluktan havalara uçuyordu. Kuzey, ablasının yanına koştu ve onu sıkıca kucakladı. 'Harika oynadın abla!' diye fısıldadı heyecanla. Mina, Kuzey'i kucakladı ve 'Teşekkür ederim kardeşim, senin desteğin çok önemliydi' dedi. Maçtan sonra, aile birlikte yemek yedi. Kuzey, ablasıyla gurur duyuyordu. O gün sadece Mina'nın zaferi değil, kardeş sevgisinin de zaferi kutlanmıştı. Kuzey, ablasının kendisine olan sevgisini ve desteğini hissetmiş, ve ablasına olan sevgisini daha da pekiştirmişti. Kuzey, o gün öğrendi ki; ablasına olan desteği, ablasının başarısı için en önemli unsurlardan biriydi. Aile, eve mutlu ve yorgun bir şekilde döndüler. Kuzey, ablasının yanına yattı ve uyudu, aklında sadece ablasının muhteşem pasları ve kazandıkları maç vardı. O gece Kuzey, rüyasında uçan bir voleybol topunun içine girdi ve ablasıyla birlikte gökyüzünde özgürce uçtular. Bu rüya, ablasına duyduğu derin sevgi ve hayranlığın bir göstergesiydi. Kuzey, her zaman ablasının yanında olmak ve onu desteklemek için var gücüyle çaba sarf edeceğini biliyordu. Çünkü ablası Mina, onun için dünyanın en değerli varlığıydı. Ve Mina da Kuzey'i çok seviyordu, çünkü Kuzey onun en büyük destekçisiydi.