Umay, Almila, Melis, Mina ve Mirzan, her gün buluştukları parktaydılar. Bu park, alıştıkları parklardan farklıydı; yüksek duvarlarla çevrili, camdan bir duvarla da dış dünyaya açılıyordu. Güneşli bir öğleden sonra, parkın cam kapısı açık kalmıştı. Birdenbire, yüzlerce arı içeri doluştu. Çocuklar, ilk anda korktular. Diğer çocuklar bağırıp kaçışırken, Umay, 'Durun!' diye bağırdı. 'Korkmayın, belki sorunları var!' dedi. Almila, biraz tereddütlü olsa da, 'Haklı olabilir, kaçmak yerine bakalım ne yapacaklarını' dedi. Melis, Mina ve Mirzan da Umay ve Almila'ya katılmaya karar verdiler. Arılar, parkın içinde koşuşturup duruyorlardı, sanki bir şey arıyorlardı. Umay, dikkatlice arılardan birini izledi. Arı, sürekli aynı yöne doğru uçuyor, sonra başka bir arıya yanaşıp bir şeyler söylüyormuş gibi görünüyordu, ama tabi biz bunu anlayamıyorduk. Almila, 'Belki de kraliçeleri kayıp!' dedi. Mina, 'Ya da yuvaları zarar görmüş olabilir!' diye ekledi. Mirzan ise biraz daha cesurca, 'Arıları izleyelim, belki nereye gidiyorlar görebiliriz!' dedi. Melis, 'Ama sokabilirler!' dedi endişeyle. Umay ise, 'Sakin olalım, ani hareketler yapmazsak sokmazlar. Onları korkutmayalım, yardımcı olalım' diye cevap verdi. Çocuklar, arıları dikkatlice izlemeye başladılar. Arılar, parkın bir köşesindeki büyük bir ağacın etrafında yoğunlaşmışlardı. Umay, 'Bakın, orada bir delik var!' dedi. Ağacın gövdesinde, küçük bir delik fark ettiler. Arılar, bu deliğe girip çıkıyorlardı. Almila, 'Sanırım bu onların yuvası!' dedi. Arıların yoğun olduğu tarafa dikkatlice yaklaştılar. Deliğin yakınlarında, yere düşmüş, yaralı birkaç arı gördüler. Mina, 'Fakir arılar! Yaralı görünüyorlar' dedi üzüntüyle. Melis, onlara dikkatlice yaklaştı ve yaralı arıları yavaşça topraktan alıp temiz bir yere taşıdı. Mirzan, 'Belki yuvalarına ulaşmalarına yardım edebiliriz' dedi. Umay, 'Peki ama nasıl?' diye sordu. Mirzan, 'İşte böyle!' dedi ve bir dallarını keserek arıların daha kolay yuvalarına ulaşmaları için yuvaya doğru uzattı. Çocuklar, birer birer yaralı arıları deliğe yakın bir yere taşıdı ve arıların yuvalarına girmelerine yardım etti. Arılar, minnettarlıkla çocukların etrafında dönüp durdular. Umay, 'Bakın, bizi sokmuyorlar. Bizim onlara yardım ettiğimizi anladılar!' diye sevinçle söyledi. Almila da, 'Gerçekten harika bir şey yaptık!' diye ekledi. Çocuklar, tüm yaralı arılara yardım ettikten sonra, diğer arıların yavaş yavaş sakinleştiğini fark ettiler. Arılar, sanki minnettarlıklarını göstermek ister gibi, çocukların etrafında bir süre uçup durduktan sonra, kendi yuvalarına geri döndüler. Park, yeniden huzurlu bir hale büründü. O gün, çocuklar sadece arılara yardım etmekle kalmadılar, aynı zamanda önemli bir ders öğrendiler. Korku, çoğu zaman yanlış anlamalardan kaynaklanıyordu. Arılar, ilk bakışta korkutucu görünseler de, aslında yardım edilmeye ihtiyaç duyan hassas canlılardı. Çocuklar, o gün öğrendikleriyle, dünyayı anlama ve insanlara, hayvanlara, doğaya karşı empati kurmayı daha iyi öğrendiler. Umay'ın cesareti, Almila'nın anlayışı, Melis'in şefkati, Mina'nın merhameti ve Mirzan'ın yaratıcılığı, onları birlikte harika bir şey yapmaya itti ve tüm bu cesaret ve yardımseverlik, arıların minnettarlığıyla ödüllendirildi. Birlikte çalışmanın gücünü ve başkalarına karşı empati duymanın önemini deneyimleyerek mutlu bir şekilde evlerine döndüler. Arılar sayesinde öğrendikleri en önemli ders ise, dünyadaki her canlının bir amacı olduğunu ve onlara karşı anlayışlı ve şefkatli olmanın önemiydi. Arılar, sadece bal üretmekle kalmaz, aynı zamanda bitkilerin tozlaşmasında da hayati bir rol oynar. Çocuklar, bu olaydan sonra arıların ne kadar önemli olduğunu çok daha iyi anladılar ve çevrelerindeki doğayı korumaya daha çok önem vermeye başladılar. Bu harika gün, onların hayatında unutulmaz bir an olarak yerini aldı. Çünkü o gün, korkularını yenip, cesaretlerini göstererek, dünyaya karşı daha büyük bir empatiyle bakmayı öğrendiler.