Kışın en soğuk gecesi, Yılbaşı gecesiydi. Kar, kalın bir battaniye gibi her yeri kaplamıştı. Hira, pencereden dışarı bakarak, bembeyaz dünyayı hayranlıkla izliyordu. Annesi, 'Hira, gel artık, Yılbaşı ağacını süsleyeceğiz!' diye seslendiğinde, küçük kızın yüzü daha da parladı. Bu yıl, Hira'nın en çok istediği hediye, uçan bir geyik heykeliydi. Ancak o gece, beklenmedik bir şey oldu. Saatler gece yarısına yaklaşırken, evde tuhaf bir ses duyuldu. Sanki bir şey, buz gibi pencerelerden içeri sızmaya çalışıyordu. Hira, korkuyla yatağının altında saklandı. Annesi ve babası ise, evin içinde bir şeyleri arıyorlardı. 'Ne oldu?' diye fısıldadı Hira, korkudan titreyerek. 'Bilmiyorum, Hira,' dedi annesi, 'Ama bu evde bir gariplik var.' Birden, evin kapısı gürültüyle açıldı ve içeriye, gözleri parlayan, uzun boylu, karanlık bir adam girdi. Elini havaya kaldırdı ve 'Bugün, Yılbaşı mucizesi çalınacak!' diye bağırdı. Hira, dehşet içinde izledi. Adam, bir torbaya Yılbaşı ağacının en güzel süslerini doldurmaya başladı. Hira'nın küçük kalbi, göğsüne sıkıştı. Uçan geyik heykelinin de torbaya atıldığını gördü. 'Hayır!' diye fısıldadı Hira, sesi neredeyse çıkmıyordu. Adam, torbayı alıp dışarı çıktı. Hira'nın ailesi, şok içinde kalmıştı. Hira, cesaretini topladı ve 'Ben peşinden gideceğim!' dedi. Annesi ve babası, endişeli gözlerle onu izlediler. Hira, adamın izini takip ederek, karlı ormanın derinliklerine doğru koştu. O sırada, uzaktan bir ses duydu. Hasta tutsakların sesi gibiydi. 'Bizi buradan kurtarın!' diye yalvarıyorlardı. Hira, sesin geldiği yöne doğru koştu ve karanlık bir kulübe gördü. İçeri baktığında, çok sayıda hasta insanın zincirlerle bağlı olduğunu gördü. Adam, bu insanların da Yılbaşı hediyesi çalındığını anladı. Hira, çok korkmuştu ama tutsaklara yardım etmesi gerektiğini biliyordu. Cesurca kulübeye girdi ve adamı uzaktan izlemeye başladı. Adam, tutsaklardan birinin elindeki küçük bir kutuyu almak istedi. Tutsaklardan biri 'kar ne zaman geliyor sun' diye sordu. Adam, 'Yakında, yakında,' dedi ve kutuyu aldı. Hira, adamın dikkatini dağıtmak için bağırdı ve adam geriye doğru koşmaya başladı. Hira, kutuyu kapıp tutsaklara koştu. Kutunun içinde, küçük bir yıldız vardı. Yıldız, parlayarak büyüdü ve kulübeyi aydınlattı. Zincirler kırıldı ve hasta tutsaklar serbest bırakıldı. Hira, çok mutluydu. Adam, kaçmaya çalışırken, kar fırtınasına yakalandı ve kayboldu. Hira, eve döndüğünde, ailesi çok sevindi. Yılbaşı ağacı, tekrar süslendi. Bu sefer, Hira, uçan geyik heykeline sahip olmasa da, kalbi çok daha mutluydu. Çünkü o gece, birçok insanın hayatını kurtarmıştı. Artık, Hira, sadece Yılbaşı hediyelerinin değil, dostluğun ve yardımlaşmanın önemini de anlamıştı. O gece, Hira, gerçek Yılbaşı mucizesini yaşamıştı. Kar, yavaş yavaş durdu ve yeni bir günün doğuşuna şahit olduk. Hira, o gün öğrendi ki, bazen en büyük hediyeler, maddi şeyler değil, sevgi ve iyilikten doğan mucizelerdir. Kalp incitmemek, yardımlaşma ve iyilik yapmak, gerçek Yılbaşı ruhunu yansıtmanın en güzel yoluydu. Tutsakların kurtuluşu ve Hira’nın cesareti, herkesin gönlünde sıcak bir yer edindi. O yıl, Yılbaşı gecesi, unutulmaz bir gece oldu, her zamankinden daha anlamlı bir gece. Hira, o günden sonra her Yılbaşı gecesi, bu olayı anlatarak, çocuklara iyiliğin ve cesaretin önemini öğretmeye devam etti. Ve her yıl, kar yağışıyla birlikte gelen umut ve yeni başlangıçlar, Hira’nın kalbinde, o gece yaşanan mucize gibi ışıl ışıl parladı.