Heidi, sekiz yaşında, meraklı ve cesur bir kızdı. Büyükbabası, 'Bilmediğin yere gitme, Heidi!' diye sık sık tembih ederdi ama Heidi, büyükbabasının uyarılarını hep kulağının ardına atardı. Köyün kenarındaki karanlık ormanın gizemine kapılırdı hep. Bir gün, ormanın derinliklerinde, göğe uzanan, ürpertici bir şato gördü. Şatonun siyah taşları, güneş ışığını yutmuş gibiydi ve etrafı yoğun bir sis bulutu sarmıştı. Pencerelerinden garip ışıklar parlıyordu; ürkütücü sesler geliyordu içinden. Büyükbabasının sözleri aklına gelmesine rağmen, Heidi'nin merakı, korkusunu bastırmıştı. 'Sadece bir bakacağım, hemen döneceğim' diye mırıldandı ve şatoya doğru yürümeye başladı. Ormanda, her adımında daha da yoğunlaşan bir soğukluk hissediyordu. Ağaçlar, garip şekiller almış, dalları adeta onu yakalamaya çalışıyor gibiydi. Kuşlar bile ötmemiş, bir sessizlik hüküm sürmüştü ormanda. Heidi'nin kalbi hızla çarpıyordu ama o yine de ilerledi. Şatonun kapısına vardığında, kapının üzerinde büyük, eski bir levha gördü. Levhada, eski bir el yazısıyla 'Giriş Yasaktır!' yazıyordu. Heidi, yine de kapıyı hafifçe itti ve gıcırtılı bir sesle kapılar açıldı. Karanlık ve nemli bir koridorda buldu kendini. Duvarlarda garip resimler vardı; korkunç yüzler, çığlık atan insanlar... Heidi, korkudan titriyordu ama geri dönecek cesareti de yoktu. Koridorun sonunda, loş bir ışık görüyordu. Işığın kaynağına doğru yürümeye başladı ve büyük, ihtişamlı bir salona ulaştı. Salonun ortasında, büyük bir taht üzerinde, uzun, siyah bir elbise giymiş, yaşlı bir kadın oturuyordu. Kadının yüzü, yaşlılıktan çok, bir kötülükten kırışmıştı. Bu, cadıydı, köyün efsanelerinde adı geçen korkunç cadı. Cadı, Heidi'yi gördüğünde, kısık bir sesle, 'Sen, küçük meraklı kız! Benim şatımı nasıl buldun?' diye sordu. Heidi, korkudan konuşamıyordu. Cadı, kahkaha attı, tüyler ürpertici bir sesle, 'Şimdi sen benim esirim olacaksın!' dedi. Heidi, bir anda kendini karanlık bir odaya atılmış buldu. Oda, rutubet kokuyordu ve duvarları nemliydi. Oda, eski ve darmadağınıktı, her yer örümcek ağıyla kaplıydı. Heidi, günlerce bu odada hapsoldu. Cadı, ona sadece azıcık yemek ve su verirdi. Bir gün, Heidi, odanın köşesinde, eski bir kitap buldu. Kitabın sayfalarında, eski büyüler ve sihirli formüller yazıyordu. Heidi, okuma yazma bilmiyordu ama bazı resimleri anlayabiliyordu. Kitapta, cadının zayıf noktalarını gösteren bir resim vardı. Resimde, cadının çok sevdiği, büyülü bir gül gösteriliyordu. Heidi, bu fırsatı kaçırmamaya karar verdi. Bir gece, gizlice cadının bahçesine gitti ve büyülü gülü çaldı. Gülü, cadının odasına, tahtının yanına bıraktı. Sabah, cadı, gülü görünce şaşırdı. Gül, cadının gücünün kaynağıydı. Gülü çalındığında, cadının gücü azaldı ve Heidi, bir anda özgürlüğüne kavuştu. Heidi, şatodan kaçtı ve büyükbabasının yanına döndü. Büyükbabası onu görünce çok sevindi. Heidi, büyükbabasına her şeyi anlattı. Büyükbabası, Heidi'yi kucaklayarak, 'Bir daha asla bilmediğin yere gitmeyeceksin, değil mi?' diye sordu. Heidi, başını salladı. 'Asla!' dedi. Heidi, bu macerasından çok şey öğrendi. Bilmediğin yere gitmenin ne kadar tehlikeli olduğunu anladı. Merakının bazen korkunç sonuçlara yol açabileceğini öğrendi ve bir daha asla büyükbabasının uyarılarını dikkate almadan hareket etmedi. Ve o günden sonra, köyün efsanelerinde adı geçen korkunç şato, yine sis ve karanlık içinde gizlendi kalarak, Heidi’nin öğretici macerasının hikayesi nesilden nesile aktarıldı.