Çok uzaklarda, güneşin her gün altın tozları saçtığı bir köyde, anne ve babasının çok sevdiği iki kız kardeş yaşarmış: Beş yaşındaki Hatice Vuslat ve iki yaşındaki Mihrican Nehir. Anne ve baba, her iki kızını da eşit derecede severlermiş, ancak Mihrican Nehir henüz çok küçük olduğu için ona biraz daha fazla özen göstermek zorunda kalırlarmış. Bu durum Hatice Vuslat'ı hiç rahatsız etmezmiş, çünkü o, küçük kız kardeşini çok severmiş. Hatice Vuslat, Mihrican Nehir'e oyuncaklarını paylaşır, ona masallar okur, birlikte oyunlar oynarlardı. Bir gün, anneleri onlara 'Büyülü Bahçe' denilen bir yerden bahsetmiş. 'Büyülü Bahçe'de her türlü çiçek açar, kuşlar muhteşem şarkılar söyler ve en güzel meyveler yetişirmiş. Ancak bu bahçeye ulaşmak için yüreğinizin saf, sevginizin büyük olması gerekirmiş. Hatice Vuslat, bu masalı çok beğenmiş ve hemen Mihrican Nehir'e anlatmış. Küçük Mihrican Nehir, ablasının anlattığı masalı dinlerken gözleri parlamış. Ertesi gün, iki kız kardeş, 'Büyülü Bahçe'yi bulmak için yola koyulmuşlar. Yolda, çok yorgun düşmüşler. Hatice Vuslat, küçük kız kardeşini sırtına almış, 'Biraz daha sabret Mihrican Nehir, çok yakında oradayız' demiş. Yol boyunca, farklı hayvanlarla karşılaşmışlar. Bir tavşan, bir sincap, bir kuş ve hatta bir ayı! Hatice Vuslat, tüm hayvanlara karşı çok nazik davranmış, onlara zarar vermemiş. Küçük Mihrican Nehir de ablasının yaptığına bakarak hayvanları severmiş. Bu hayvanlar, onlara yol boyunca yardımcı olmuşlar. Tavşan yol göstermiş, sincap meyve toplamış, kuş şarkılarıyla onları neşelendirmiş, ayı da yolda karşılaştıkları zorluklara karşı onları korumuş. Sonunda, 'Büyülü Bahçe'nin önüne gelmişler. Bahçe o kadar güzelmiş ki, anlatılamazmış. Renkli çiçekler her yerde açmış, kuşlar muhteşem şarkılar söylemiş, ağaçlarda ise en güzel meyveler yetişmiş. Hatice Vuslat ve Mihrican Nehir, bahçeye girmişler ve güzelliklere hayran kalmışlar. Orada, birbirlerine olan sevgilerini daha da pekiştirmişler. Oyunlar oynamışlar, şarkılar söylemişler ve birlikte meyve yemişler. Bir süre sonra, akşam olmaya başlamış. Kız kardeşler, evlerine dönme vaktinin geldiğini anlamışlar. Bahçeden ayrılırken, ellerinde güzel çiçekler ve lezzetli meyvelerle dolu sepetlerle, kalplerinde ise tarifsiz bir mutlulukla yola koyulmuşlar. Yolda tekrar karşılaştıkları hayvanlarla vedalaşmışlar ve onlara teşekkür etmişler. Eve döndüklerinde, anne ve babaları çok sevinmişler. Kız kardeşler, yaşadıkları maceraları ve buldukları Büyülü Bahçe'yi onlara anlatmışlar. Anne ve babaları, kızlarının birbirlerine olan sevgileri ve yardımlaşmaları karşısında çok mutlu olmuşlar. Onlara, 'İşte size en değerli hediye, 'demişler 'Birbirinize olan sevginiz, yardımlaşmanız ve saf yürekleriniz.' Hatice Vuslat ve Mihrican Nehir, o günden sonra da her zaman birbirlerine destek olmuşlar, paylaşmışlar ve kardeşliklerini daha da güçlendirmişler. Ancak, bir gün küçük bir tartışma yaşamışlar. Bir oyuncak ayı için kıskançlık duymuşlar. Hatice Vuslat, 'Bu benim ayım, sen oynayamazsın' demiş. Mihrican Nehir ağlamaya başlayınca Hatice Vuslat çok üzüldü. 'Özür dilerim Mihrican Nehir, seninle paylaşabilirim.' demiş. O günden sonra asla birbirlerine küsmemeye karar vermişler. Anlaşmazlıkları çözmeyi ve birbirlerini sevmeyi öğrenmişler. Hatice Vuslat ve Mihrican Nehir, 'Büyülü Bahçe'nin gerçekte, birbirlerine olan sevgi ve yardımlaşmalarının kalplerinde açan güzel bir bahçe olduğunu anlamışlar. Bu bahçe, her zaman kalplerinde çiçek açmaya devam etmiş. Onlar, birbirlerini her zaman sevmişler, birbirlerine destek olmuşlar ve hayatları boyunca kardeşliklerini korumuşlar. Çünkü biliyorlarmış ki, gerçek güzellik ve mutluluk, sevgi ve yardımlaşmada gizliymiş. Ve böylece, Hatice Vuslat ve Mihrican Nehir, sevgi ve kardeşliğin büyülü gücünü tüm dünyaya göstermişler. Her zaman birbirlerini desteklemişler ve birlikte birçok güzel anılar biriktirmişler. Onların hikayesi, tüm dünyada kardeşliğin güzelliğini ve önemini anlatmaya devam etmiş. Ve bu hikaye, her çocuğa, kardeşliğin değerini ve birbirini sevmenin önemini öğretmiş.