Günlerden bir gün, Güneşli Ormanın kenarında, sevimli bir kedi olan Halit, uzun tüylü, zümrüt gözlü Dilan adındaki kedinin yanından ayrılmazdı. Dilan, Halit'in gönlünün efendisiydi, tıpkı Halit'in, Dilan'ın kalbinin sahibi olması gibi. Birlikte, Güneşli Orman'ın gizemli patikalarında dolaşmayı, güneşin altında uyumayı ve geceleyin yıldızları seyretmeyi çok severlerdi. En değerli eşyaları arasında, Dilan’ın anneannesinden miras kalan, küçük, ince işlenmiş bir kehribar keçe vardı. Dilan, bu kefeyi her zaman boynunda taşırdı. Keçe, içinde küçük bir zümrüt taşıyordu, Dilan'ın gözlerinin renginde. Düşüncesizliğin bir anı, bu mücevherli kefenin kayboluşuna sebep oldu. Bir gün, Güneşli Orman'ın en güzel çiçeklerinin açtığı bir vadide oynarken, Dilan'ın kefesi birden kayboldu. Küçük bir şelalenin yanında oynarken, kefe kaymış, sürüklenip gitmişti. Dilan’ın çığlıkları, ormanın sessizliğini paramparça etti. Halit, Dilan'ın korkusuna kapılmış, 'Sakin ol, sevgilim' diye fısıldadı. 'Buluruz onu! Birlikte araştıracağız!' dedi. İkisi de, küçük, parlak kehribar kefeyi aramaya başladı. Şelalenin etrafını, vadiyi, hatta ormanın en karanlık köşelerini bile aradılar. Fakat keçe yoktu. Günler, haftalar, aylar geçti. Halit, umudunu kaybetmek üzereydi. Ama Dilan için, en küçük bir umut bile yeterdi. Halit'in gözlerindeki kararlılık Dilan'ı umutlandırdı. 'Bırakma Halit' dedi Dilan 'Biz birbirimiz için varız. Birlikte herşeyin üstesinden gelebiliriz.' diye ekledi. Halit, her sabah, güneş doğmadan kalkar, her gece, yıldızlar kaybolmadan arardı kefeyi. Ormanın her köşesine, her ağacın altına, her çalının arasına baktı. Yolda karşılaştığı tüm hayvanlara, 'Küçük, kehribar bir keçe gördünüz mü?' diye sordu. Tilkiler, kurtlar, sincaplar, kuşlar... Hepsi, sessiz ve gizemli ormanın hikayelerini anlattılar ama kefeyle ilgili hiçbir bilgi veremediler. Yıllar geçti. Halit, Dilan'ı hiç yalnız bırakmadı. Onun yanındaydı, her zaman, her koşulda. Birlikte, ormanın derinliklerinde, küçük bir kulübe yaptılar. Her gece, yıldızların altında, Dilan'ın kayıp kefesini anarlardı. Halit, Dilan'ın gözlerindeki üzüntüyü görmezden gelemiyordu. Ama hiçbir zaman umudunu kaybetmedi. Çünkü biliyordu ki, onların aşkı, her şeyin üstesinden gelebilecek kadar güçlüydü. Bir gün, Halit, ormanın derinliklerinde, unutulmuş bir mağaraya rastladı. Mağaranın içinde, bir su birikintisinde, parıldayan bir şey gördü. Yavaşça yaklaştı. İşte oradaydı! Dilan'ın kayıp kefesi! Küçük kehribar keçe, zümrüt taşıyla birlikte, suyun içinde parlıyordu. Halit, hemen kefeyi aldı ve Dilan'ın yanına koştu. Dilan'ın sevinci tarif edilemezdi. Gözlerinden yaşlar akıyordu, mutluluktan ağlıyordu. Kefeyi yeniden bulmanın sevinciyle, Halit ve Dilan evlendiler. Küçük bir ev kurup, mutlu bir hayat sürdüler. Kısa bir süre sonra, Adal adında, güzel bir kızları oldu. Adal, annesinin gözlerinin rengini ve babasının cesaretini miras aldı. Halit ve Dilan, Adal'ı, ailelerinin değerini, birbirlerine olan bağlılıklarını öğreterek büyüttüler. Aile herşeydir evlat; bu söz Halit ve Dilan’ın hayatının temel prensibiydi. Halit ve Dilan, Adal'ı sevgi ve şefkatle büyüttüler, ona hayatta karşılaşacağı zorlukların üstesinden gelmeyi, asla umudunu kaybetmemeyi ve her şeyden önemlisi, sevdiklerinin kıymetini bilmeyi öğrettiler. Ve böylece, Halit ve Dilan, kayıp kefenin öyküsünü, torunlarına ve torunlarının torunlarına anlatarak, sonsuza dek mutlu yaşadılar. Onların öyküsü, sevginin gücünü, umudun önemini ve ailenin değerini hatırlatıyordu herkese. Güneşli Orman'ın, en güzel hikayelerinden biriydi bu. Bir aşk masalı... Bir aile masalı...