Çok uzaklarda, yeşil tepelerle çevrili küçük bir köyde, Fakir ama mutlu bir aile yaşıyordu. Ailenin annesi, yüreği kadar güzel yüzlü, çalışkan bir kadındı. İki kızı vardı: Hafsa ve Leyla. Hafsa, yardımsever ve çalışkan bir kızdı. Bahçedeki çiçekleri sulardı, tavukları beslerdi, annesine ev işlerinde yardımcı olurdu. Leyla ise tam tersine tembel ve yaramazdı. Hiçbir işe yardım etmez, gününü oyun oynayarak geçirir, sürekli şikayet ederdi. 'Ben neden çalışmalıyım ki?' der, 'Sen yap her şeyi!' diye annesine bağırırdı. Annesi, Leyla'yı defalarca uyarmıştı ama kız hiç ders almıyordu. Bir gün, köyün yaşlı bilgesi, elinde bir sepet dolusu parlak kırmızı elma ile köy meydanına geldi. Elmaların sıradışı bir görünümü vardı; sanki güneş ışıkları içlerinde dans ediyordu. Yaşlı bilge, 'Bu, sihirli elmalar,' dedi, 'Her kim bu elmaları sevgiyle paylaşır ve ihtiyaç sahiplerine yardım ederse, kalbinde büyük bir mutluluk bulacaktır. Ama her kim elmaları bencilce kullanır ve başkalarını düşünmezse, kalbi soğuyacak ve mutluluğu asla bulamayacaktır.' Hafsa, yaşlı bilgenin sözlerini büyük bir dikkatle dinledi. O, elmaları paylaşmanın ne kadar önemli olduğunu biliyordu. Annesine yardım ederek, küçük kardeşine yardım ederek, komşularına yardım ederek ne kadar mutlu olduğunu hissetmişti. Leyla ise sadece elmaların güzelliğine bakıyor ve 'Benim olsun hepsi!' diye düşünüyordu. Yaşlı bilge, her çocuğa birer elma verdi. Hafsa, aldığı elmayı hemen annesine uzattı. 'Anneciğim, bu elma senin olsun,' dedi, 'Senin yorgunluğunu alıp götürsün.' Annesi, kızının düşünceli davranışına çok sevindi ve Hafsa'yı sevgiyle öptü. Hafsa, sonra bir elmayı da Leyla'ya uzattı, 'Leyla, bu da senin olsun,' dedi, 'Beraber yiyelim.' Leyla, kız kardeşinin nazik davranışına şaşırdı. Hafsa'nın davranışı, Leyla'nın kalbinde bir yumuşama yarattı. Hafsa, köyde yaşayan ve hasta olan yaşlı kadına bir elma götürdü. Kadın çok sevindi ve Hafsa'ya dua etti. Daha sonra, Hafsa, oyun arkadaşlarıyla elmalarını paylaştı ve herkes birlikte keyifli bir gün geçirdi. Leyla ise, aldığı elmayı hemen yemeye başladı. 'Hepsi benim!' diye düşündü. Ama elmayı yedikçe, içinden bir ses 'paylaşmalıydım' diye fısıldadı. O, elmayı tek başına yediğinde hissettiği mutluluğun, Hafsa'nın elmaları paylaşarak hissettiği mutluluğa yaklaşamadığını fark etti. Leyla'nın yüzü asıldı ve vicdanı onu rahatsız etmeye başladı. Gün boyunca, Hafsa'nın kalbi mutlulukla dolmuştu. Her paylaştığı elma ile kalbindeki sevgi daha da artıyordu. Leyla ise, yalnız başına yediği elmanın tadını alamamıştı. Kalbi, paylaşmamanın pişmanlığıyla dolmuştu. Akşam olduğunda, Leyla, kardeşine yaklaştı. 'Hafsa,' dedi, 'Elmaları paylaşman çok güzeldi. Benim de paylaşıp paylaşmamayı düşünmeliymişim.' Hafsa, Leyla'yı kucakladı. 'Önemli değil Leyla,' dedi, 'Bundan sonra birlikte paylaşabiliriz. Önemli olan, yardımsever olmak ve başkalarını düşünmektir.' Leyla, kız kardeşinin sevgisine ve anlayışına çok sevindi. O günden sonra Leyla, çalışkan ve yardımsever olmaya karar verdi. Hafsa ve Leyla, hep birlikte, annesine yardımcı oldular ve köy halkına hizmet ettiler. Sihirli elmalar, onların kalplerine sevgi ve mutluluk ekmişti. Ve köyde, her zaman sevgi ve yardımlaşmanın hüküm sürdüğünü herkes biliyordu. Bu masaldan öğrendiğimiz şey, yardımsever olmanın ve başkalarını düşünmenin ne kadar önemli olduğudur. Paylaştıkça mutluluk çoğalır. Bencillik ise yalnızca kalbi soğutur ve mutsuzluğa yol açar. Hafsa ve Leyla'nın öyküsü, bize sevgi ve paylaşmanın önemini hatırlatır. İyilik yapmak, dünyayı daha güzel bir yer haline getirmenin en güzel yoludur.