Gökalp ve Umay, bağdaki ağaç evlerinde uyanmışlardı. Sarmaşıklara tutunarak, aşağıya doğru, bahçede onları bekleyen atlarına inmişlerdi. 'Anne, bugün ormandaki böğürtlenleri toplayıp döneceğiz, bize izin verir misin?' diye seslenmişlerdi annelerine. Annesi 'Elbette çocuklar, ama dikkatli olun' demiş ve izin vermişti. Gökalp'in atı Zürzür, Umay'ın atı Hüthüt, onları yemyeşil yollardan taşıyordu. Böğürtlenleri ararken, yerde yaralı bir tavşan görmüşlerdi. Umay, ilkyardım çantasını hiç yanından ayırmazdı. Kardeşler hemen minik tavşanın yaralarını sarmışlardı. Ama tavşanın uzun zamandır aç olduğu belliydi. Gökalp, Hüthüt'ün kesesine koymuştu tavşanı. Umay ise yanındaki havuçtan minik minik parçalar koparıp, ağzına vermişti. Tavşancık, gökkuşağı çiğnemeye bile dermanı yoktu. Bir yandan gözleri böğürtlenlere takılmıştı çocukların. Çabucak böğürtlenleri toplayıp atlarına atladılar ve doğruca eve vardılar. Annesi evlatlarını sağ salim görünce rahatlamış, eve döndüklerine sevinmişti. Tavşan dikkatini çekti. Birkaç gün boyunca bakımını yapıp iyileştirdiler. O akşam erkenden uyuya kalmışlardı. Bir sabah bir uyanmışlardı ki, bağ evlerinin önü havuç doluydu. Tavşancık, teşekkür niyetine getirmişti bunları. Evin içi neşe ve bereketle dolmuştu. Gökalp ve Umay, yardım etmenin ve vefanın mutluluğunu yaşamışlardı. Günler haftalara, haftalar aylara dönüştü. Gökalp ve Umay, ormanda her karşılaştıkları hayvanlara karşı nazik ve yardımsever olmayı sürdürdüler. Bir gün, ormanda kaybolmuş bir kuş yavrusu buldular. Yavru kuş, yuvasından düşmüş ve kanadı hafifçe yaralanmıştı. Umay, incecik parmaklarıyla yavru kuşun kanadını nazikçe sardı ve Gökalp, küçük bir su kabı bulup su verdi. Birkaç gün boyunca, çocukların özenli bakımıyla yavru kuş iyileşti. Kanadı iyileşince, yavru kuş özgürce uçup gitti. Gökalp ve Umay, yavru kuşun uçup gitmesini izlerken, içlerinde tarifsiz bir mutluluk hissettiler. Çünkü yardım etmenin, başka canlılara merhamet göstermenin verdiği mutluluğu bir kez daha yaşamışlardı. Bir başka gün, yaşlı bir kadın ormandaki patikada zorlanarak yürümeye çalışırken karşılaştılar. Kadının elinde ağır bir sepet vardı ve yorulmuştu. Gökalp ve Umay hemen yardım teklif ettiler. Gökalp, kadının sepetini atına yüklerken, Umay ise kadının yanında yürüyüp onu destekledi. Kadın, çocukların yardımına çok sevindi ve onlara teşekkür etti. Gökalp ve Umay, kadını evine kadar götürdüler. Kadın, evine ulaştığında, çocuklara teşekkür etmek için evinde onlara taze böğürtlen ve sıcak kek ikram etti. Gökalp ve Umay, kadının evindeki sıcaklığı ve samimiyetini hissettikleri için çok mutlu oldular. Çünkü yardım severliklerinin karşılığını görmüşlerdi. Bu olaylardan sonra, Gökalp ve Umay'ın hikayesi tüm köyde yayıldı. Çocukların yardımseverliklerini ve vefasını duyan herkes, onlara hayran kaldı. Gökalp ve Umay, sadece böğürtlen toplamaya değil, ihtiyaç sahiplerine yardım etmeye gitmeye başladılar. Orman ve köy, çocukların iyilikleri sayesinde daha güzel ve güvenli bir yer haline geldi. Herkesin yüzünde gülümseme vardı, çünkü Gökalp ve Umay, köyün küçük kahramanları olmuşlardı. Onların hikayesi, nesilden nesile aktarılarak, yardımseverliğin, vefanın ve merhametin ne kadar önemli olduğunu göstermeye devam etti. Gökalp ve Umay, her zaman iyilik yapmanın ve başkalarına yardım etmenin mutluluğunu yaşadılar. Bu sayede, çevrelerindeki herkes onların iyiliğinden nasibini aldı. Gökalp ve Umay'ın hikayesi, yardımseverliğin ve vefanın önemini hatırlatan bir masal olarak nesiller boyunca anlatıldı. Herkes, onların hikayesinden ders çıkararak, daha iyi ve yardımsever bir insan olmaya çalıştı.