Bir zamanlar, çok sevdiği oyuncaklarıyla dolu bir odasında yaşayan Eymen adında yedi yaşında bir çocuk varmış. Eymen, her gittiği yerde annesine ve babasına oyuncaklar aldırmakta ustaymış. Odasının her köşesi, arabalar, robotlar, trenler, oyuncak askerler ve pelüş hayvanlarla doluymuş. Kardeşi Onur, Eymen’in bu kadar çok oyuncağa sahip olmasına bazen şaşırıp 'Eymen abi, ben bu kadar oyuncak almıyorum. Sen büyüyünce elbette bunları atacaksın bir gün!' diye söyleniyormuş. Eymen, Onur’un sözlerini pek ciddiye almıyormuş. O, oyuncaklarını çok seviyormuş ve onlarla saatlerce oynuyormuş. Bir akşam, Eymen yatağa girdikten sonra, odasında garip sesler duyulmuş. İlk önce hafif bir tıkırtı, sonra bir mırıltı, daha sonra da kahkaha sesleri… Eymen, korkuyla gözlerini açmış. Karanlık odanın içinde, oyuncakları hareket ediyormuş! Kırmızı arabaları birbiriyle yarışıyormuş, robotlar dans ediyormuş, oyuncak askerler birbirleriyle savaş yapıyormuş, tren vagonları birbiri ardına bağlanıp gürültülü bir şekilde hareket ediyormuş. Peluş ayı, pencereden içeriye doğru bakarak 'Hoş geldiniz!' diye fısıldamış. Eymen çok korkmuş. Yataktan fırlayıp annesinin ve babasının odasına koşmuş. 'Anne! Baba! Oyuncaklarım canlandı!' diye bağırmış titreyen bir sesle. Annesi ve babası, Eymen'i sakinleştirmiş ve odasına geri dönmüşler. Odadaki ışıklar açıldığında Eymen, oyuncaklarının yine eski hallerinde olduklarını görmüş, yerlerinde hareketsiz duruyorlardı. Uyku sersemliğiyle gördüğünü düşünmüş önce. Ertesi gün, Eymen'in oyuncaklarının canlandığını annesine ve babasına anlatmış. Annesi ve babası gülümsemişler ve 'Eymen'ciğim, dün gece oyuncaklarınla harika bir oyun oynadık' demişler. Eymen, annesinin ve babasının bu sözlerini anlamaz bir şekilde bakmış. Annesi ve babası, 'Gerçekten canlanmadılar tabii ki. Ancak dün gece seninle birlikte bir oyun planladık. Oyuncaklar hareket ederken senin ne kadar yaratıcı hayal gücün olduğunu gördük.' demişler. Daha sonra, annesi ve babası, Eymen'e, oyuncaklarının canlandığı gece çektikleri bir video göstermişler. Videoda, annesi ve babasının, gece karanlığında, uzaktan kumandalarla oyuncakları hareket ettirdikleri görülüyormuş. Eymen, her şeyin bir oyun olduğunu anlayarak çok sevinmiş. Bir yandan da oyuncaklarının kendi kendine hareket etmediğini öğrenmenin hafif bir üzüntüsünü yaşamış. Ama aynı zamanda büyük bir hayal gücüne sahip olduğunu bilmek onu mutlu etmiş. Ancak bu oyunun asıl amacı Eymen'in paylaşmayı öğrenmesi ve çok fazla oyuncağın aslında gereksiz olduğunu anlamasını sağlamaktı. Annesi ve babası, Eymen'e birkaç oyuncağını ihtiyaç sahibi çocuklara bağışlamayı teklif etmişler. Eymen, önce biraz tereddüt etmiş, ancak oyuncaklarının başkalarını da mutlu edebileceğini düşününce fikri beğenmiş. Oyuncaklarından bazılarını ihtiyacı olan çocuklara verdikten sonra, geriye kalan oyuncaklarıyla daha da mutlu olmuş. Çünkü artık sadece oyuncaklarına sahip olmak değil, paylaşmanın ve başkalarını mutlu etmenin keyfini de yaşamış. Eymen, bu olaydan sonra oyuncaklarını daha da dikkatli seçmeye başlamış ve gereğinden fazla oyuncak istemeyi bırakmaya karar vermiş. Annesi ve babası da Eymen'e oyuncakların sadece eğlence için değil, aynı zamanda sorumluluk gerektiren birer varlık olduğunu öğretmişler. Eymen, bundan sonra yeni oyuncaklar istediğinde, önce eski oyuncaklarını düzenleyip gereksiz olanlarını ayırmaya ve paylaşmaya karar vermiş. Bu sayede Eymen hem odaları daha düzenli olmuş hem de başkalarını mutlu ederek yeni bir arkadaşlık kazanmış. Oyuncaklarının canlanma olayı, Eymen için unutulmaz bir macera olmuş ve ona çok şey öğretmiş. Artık Eymen, her zaman paylaşmayı ve minnettar olmayı biliyordu. Ve elbette, oyuncaklarını da çok seviyordu, ama artık daha akıllıca bir şekilde. Hikayenin sonunda Eymen, artık daha az oyuncakla daha mutlu bir şekilde oynuyor ve paylaşmanın getirdiği mutluluğu da tadıyor; kardeşi Onur'la da daha iyi anlaşmaya başlamıştı. Çünkü Eymen artık biliyordu ki, gerçek zenginlik çok sayıda oyuncağa sahip olmak değil, paylaşmayı ve sevmeyi bilmektir.