Güneşli bir sabah, Ebrar adında küçük, neşeli bir kız uyanıp penceresinden dışarı baktı. Bahçesindeki çiçekler, güneşin ışıklarıyla dans ediyordu. Ebrar, çok sevdiği oyuncak ayıcığını alıp bahçeye koştu. 'Bugün ne kadar güzel bir gün!' diye bağırdı neşeyle. O sırada, gökyüzünde olağanüstü bir şey fark etti: Yedi renkten oluşan, ışıl ışıl bir köprü! Köprü, bulutların arasında yükseliyordu ve ucunda da parıldayan bir kale görünüyordu. Ebrar'ın gözleri büyüdü. 'Bu ne olabilir?' diye fısıldadı hayretle. Ebrar, cesur bir kızdı. Hemen köprüye doğru koşmaya başladı. Köprü, hayal gibiydi; yumuşak, pamuk gibi bulutlardan oluşmuştu. Ebrar, her adımında yumuşak bulutlara batıyor, gökkuşağının renklerinin içinde kayboluyordu. Yürürken, etrafında rengarenk kelebekler uçuşuyordu ve tatlı kuş sesleri duyuluyordu. Bir süre sonra, köprünün sonunda, parıldayan bir kaleye ulaştı. Kalenin kapısı altın rengi, kulpları ise pırlanta gibiydi. Ebrar, heyecanla kapıyı tıklattı. Kapı açıldı ve karşısına yaşlı, bilge bir peri çıktı. Peri, Ebrar'ı gülümseyerek karşıladı. 'Hoş geldin, sevgili Ebrar,' dedi. 'Seni uzun zamandır bekliyorduk.' Ebrar, şaşkındı. 'Beni mi bekliyordunuz?' diye sordu. Peri, 'Evet, küçük kızım,' dedi. 'Sen, bu kutsal kalesi koruyacak kadar iyi yürekli bir kızsın. Bu kalede, tüm dünyanın mutluluğu saklı. Ancak bu mutluluğu korumak için yalan söylememek ve her zaman doğruyu söylemek zorundasın.' Peri, Ebrar'a kalenin içindeki harikaları gösterdi. Burada, her biri farklı bir yeteneğe sahip dost canlısı yaratıklar yaşıyordu. Birleri sihirli müzik çalıyordu, birleri rengarenk çiçekler yetiştiriyordu, birleri de hikaye anlatıyordu. Ebrar, bu yaratıklarla çok güzel vakit geçirdi. Onlarla oyunlar oynadı, şarkılar söyledi, hikâyeler dinledi ve öğrendi. Her gün, peri Ebrar'a çeşitli görevler veriyordu. Bazen kayıp bir bebeğin oyuncağını bulmasını, bazen de tartışan iki yaratığı barıştırılmasını isterdi. Ebrar, her zaman doğruyu söyleyerek, tüm görevleri başarıyla tamamladı. Hiçbir zaman yalan söylemeyi düşünmedi çünkü yalanın, mutluluğu ve dostluğu yok ettiğini biliyordu. Bir gün, kötü kalpli bir büyücü, kalenin mutluluğunu çalmak için geldi. Büyücü, Ebrar'ı kandırmaya çalıştı. 'Eğer bana kalenin anahtarını verirsen, sana dünyanın en güzel hediyelerini vereceğim,' dedi yalan söyleyerek. Ebrar, büyücünün gözlerindeki kötülüğü gördü. 'Yalan söylüyorsun!' dedi cesaretle. 'Ben asla kalenin anahtarını sana vermeyeceğim! Mutluluğu korumak için buradayım ve bunun için her şeyi yaparım.' Büyücü, Ebrar'ın cesaretine şaşırdı. Güçlü bir büyü yapmaya çalıştı ancak Ebrar'ın iyi kalbi ve doğru sözleri, büyücünün büyüsünü etkisiz hale getirdi. Büyücü, öfkeyle ortadan kayboldu. Peri, Ebrar'ı tebrik etti. 'Çok cesur ve dürüst bir kızsın, Ebrar,' dedi. 'Dünyayı kurtardın.' Ebrar, gökkuşağı köprüsünden geri döndü. Artık, yalan söylemenin kötü, doğru söylemenin ise her zaman en iyi yol olduğunu biliyordu. O günden sonra, Ebrar her zaman dürüst ve cesur oldu. Ve her gece, gökyüzünde parıldayan gökkuşağı köprüsünü düşünerek huzurla uyuyordu. Ebrar, evde okul çalışmalarına devam ederken, her zaman öğrendiklerini arkadaşlarıyla paylaştı, onlara da dürüst olmanın önemini anlattı. Bu mutlu sonla birlikte, Ebrar'ın macerası, tüm çocuklara dürüstlüğün, cesaretin ve dostluğun önemini öğretti.