Defne, yeni doğmuş, minik ve tombul bir bebekti. Gözleri, dünyayı ilk kez keşfeden birinin şaşkınlığıyla parıldıyordu. Kulakları, annesinin ninni sesini, babasının kalp atışlarını, evlerinin neşeli seslerini dinlemek için can atıyordu. Burnu, anne sütü ve çiçek kokularını ayırt etmeye çalışıyordu. Dili, yeni dünyayı keşfetmek için heyecanla hareket ediyordu. Parmakları ise, her şeyi kavramaya, her şeye dokunmaya istekliydi. Defne, beş duyusuyla dünyayı tanımaya hevesliydi. Defne, Şatoda yaşayan bir prensesti. Şato, yüksek kuleleri, geniş bahçeleri ve gizemli odalarıyla büyüleyiciydi. Ancak Defne'nin kalbi, Şato duvarlarının ötesindekileri keşfetmekle çarpıyordu. Bir gün, annesi ona bir hikaye anlatırken, Defne'nin gözleri parladı. Hikaye, cesur bir prensesin ejderhayı alt etmesini anlatıyordu. Defne, o prenses gibi olmak istedi. Cesur olmak istedi. 'Anne, ben de ejderhayı alt edeceğim!' diye bağırdı Defne, minik ellerini yumruk yaparak. 'Eh, tatlım,' dedi annesi gülerek, 'Önce biraz daha büyümen gerek. Ama cesaretin her zaman seninle olsun.' Defne, cesaretini kazanmak için her gün egzersiz yapmaya başladı. Minik ayaklarıyla bahçede koşturur, tırmanma ağaçlarına tırmanırdı. Korkusunu yenmek için karanlık odalara girer, orada saklanan hayaletleri hayal ederdi. Her gün biraz daha cesur oluyordu. Bir gün, Şato'nun arkasındaki ormanda garip sesler duydu. Kalbi hızla çarpmaya başladı ama korkmadı. Cesurca ormana doğru ilerledi. Ormanın içinde, devasa bir ağaç gördü. Ağaç, garip seslerin kaynağıydı. Ağağın altında, küçük bir kuş, kanadı kırılmıştı. Defne, kuşun yanına gitti. Kuşu dikkatlice inceledi. Kuşun kanadında ufak bir kırık vardı. Defne, cesaretini toplayarak, evden getirdiği minik bir bandajla kuşun kanadını sardı. Kuş, Defne’nin nazik dokunuşuna karşılık minik bir ötüş çıkardı. Defne, kuşu özenle bir kutuya koydu ve Şato'ya geri döndü. Annesine kuşu gösterdi. Annesi, Defne’nin yaptığı iyiliğe çok sevindi ve ona bir hikaye kitabı hediye etti. Kitapta, farklı hayvanların hikayeleri vardı ve her hikaye, bir cesaret dersi içeriyordu. Defne, gece boyunca kitaptaki hikayeleri okudu ve her bir hikayeden cesaret dersi öğrendi. Her kahramanın farklı bir cesaret türü vardı: Aslanın cesareti, korkusuzluktan; kaplumbağanın cesareti, sabırdan; ayıcıkların cesareti, yardımlaşmadan geliyordu. Defne anladı ki, cesaretin sadece ejderhayı alt etmek olmadığını, her durumda doğru olanı yapmak, yardımsever olmak, korkularını yenmek olduğunu anladı. Ertesi gün, Defne tekrar ormana gitti. Bu sefer korkmuyordu. Kuşun iyileşip iyileşmediğini kontrol etmeye gitti. Kuş uçmaya hazırlanmıştı. Defne, kuşu gökyüzüne bıraktı. Kuş, teşekkür eder gibi Defne’nin etrafında birkaç tur attıktan sonra özgürlüğe uçtu. Defne'nin kalbi mutlulukla doldu. Cesur olmak, sadece korkusuz olmak değil, merhametli olmak, yardımsever olmak, ve zorluklara karşı direnmek demekti. Defne, bu günü sonsuza dek hatırlayacaktı. Defne'nin cesaret dolu maceraları, Şato'nun ötesinde devam etti. Her gün yeni bir zorlukla karşılaştı. Ama her zaman, beş duyusunu kullanarak, çevresini inceleyerek, aklını kullanarak, ve en önemlisi, kalbinin sesini dinleyerek, her zorluğun üstesinden geldi. Defne, yine büyüleyici bir prenses olmaya devam etti ama bu sefer daha cesur, daha bilge ve daha merhametliydi. Bu sayede Defne, herkesin sevgisini ve saygısını kazandı. Defne'nin hikayesi, herkese cesaretin ne kadar önemli olduğunu ve cesaretin, her çocuğun kalbinde gizli olduğunu gösterdi. Küçük bir kuşu kurtaran Defne, kendi hayatını ve başkalarının hayatını zenginleştiren, gerçek bir kahraman oldu. Defne, şatonun gizli bahçesinde, güneşin altında oynarken, kuşların şarkılarıyla uyandı. Rüzgarın kokusu, çiçeklerin rengi, toprağın dokusu, her şeye duyularıyla doydu. O, cesur bir prensesti ve her gün dünyayı daha da iyi bir yer yapmak için çalışıyordu.