Ceylin, sevimli, uzun sarı saçlı, parlak mavi gözlü, yedi yaşında neşeli bir kızdı. Büyük büyükannesi, uzak dağların eteğinde, küçük bir kulübede yaşıyordu. Ceylin, büyükannesini çok severdi ve her hafta sonu onu ziyaret ederdi. Büyükannesi, Ceylin’e her zaman güzel hikâyeler anlatır, ona lezzetli kurabiyeler pişirirdi. Bu Pazar günü de Ceylin, büyükannesini ziyaret etmeye karar verdi. Sepetine, büyükannesinin en sevdiği kırmızı elmaları, taze pişmiş ekmekleri ve tatlı kokulu kekleri koydu. Yola koyulduğunda güneş ışıldıyor, kuşlar cıvıldaşıyordu. Orman yolunda yürürken, sevimli bir sincap gördü. Sincap, Ceylin’in sepetine bakarak 'Merhaba küçük kız! Ne güzel şeyler taşıyorsun!' dedi. Ceylin gülümsedi ve 'Büyükanneme götürüyorum.' diye cevapladı. Sincap, Ceylin'e yol boyunca eşlik etti. Yolda ilerlerken, Ceylin, biraz garip bir ses duydu. 'Kim orada?' diye sordu korkuyla. Ses, 'Benim, küçük kız. Yorgun ve açım, bana yardım eder misin?' dedi. Ceylin, sesin geldiği tarafa baktı ve orada, üzerinde eski, yırtık pırtık bir pelerin bulunan yaşlı bir kadın gördü. Kadının yüzü gizlenmişti. Ceylin’in kalbi sıkıştı ama yine de iyiliğini göstermek istedi. 'Yardım ederim, ama kim olduğunuzu bilmeliyim' dedi. Yaşlı kadın, 'Benim adım Esmer Ayşe' dedi. 'Yoldan geçen bir yolcuyum. Çok yorgunum ve açım, bana biraz yiyecek verebilir misin?' diye sordu. Ceylin, merhametli kalbiyle, sepetinden biraz ekmek ve bir elma verdi Esmer Ayşe’ye. Esmer Ayşe ekmeği ve elmayı alırken, 'Çok teşekkür ederim, küçük kız. Sana bir hediye vereceğim' dedi ve cebinden parlak, güneş gibi ışıldayan küçük bir taş çıkardı. 'Bu, Güneş Taşı. Seni kötülüklerden koruyacaktır' dedi. Esmer Ayşe'nin gözleri sıcak ve şefkatliydi. Ceylin, taşı aldı ve ona teşekkür etti. Yola devam etti ve sonunda büyükannesinin kulübesine vardı. Büyükannesi onu büyük bir sevinçle karşıladı. Ceylin, büyükannesine yolculuğu ve Esmer Ayşe'yi anlattı. Büyükannesi, Ceylin’in iyiliğinden dolayı çok mutlu oldu. Birlikte kurabiyeler yediler ve hikâyeler anlattılar. Ertesi gün, Ceylin ve büyükannesi, köyün yıllık panayırına gittiler. Panayırda, bir sihirbaz gösteri yapıyordu. Sihirbaz, kötülük yapan bir cadıydı. Cadı, Ceylin'i büyüleyip Güneş Taşı’nı çalmaya çalıştı. Ama Güneş Taşı, Ceylin'i korudu. Taş parıldadı ve cadıyı uzaklaştırdı. Köylüler, Ceylin’in cesaretini ve iyiliğini takdir ettiler. Ceylin, Güneş Taşı'nın gücünü anladı. Bu taş, sadece kötülüklerden korumakla kalmadı, aynı zamanda kalbindeki iyiliği ve merhameti de güçlendirdi. Ceylin, o günden sonra her zaman iyilik yaptı ve herkese yardım etmeye çalıştı. Büyükannesiyle birlikte mutlu bir hayat yaşadılar ve Ceylin, her zaman iyi kalpli ve yardımsever bir kız olarak hatırlandı. Güneş Taşı ise, Ceylin’in en değerli hazinesi oldu. Herkes, 'İyilik yap, iyilik bul' derdi ve Ceylin, bu sözün gerçekliğini her zaman kalbinde hissetti.