Alena, küçük bir köyde yaşayan, oldukça sıradan bir kızdı. Gözleri çam ağaçlarının yeşili gibi, saçları ise buğday tarlasının sarısı gibiydi. Alena’nın en büyük hayali, masallarda okuduğu gibi, büyülü bir yere gitmekti. Bir gün, köyün kenarındaki ormanda gezinirken, parıldayan bir buzdan şatoyu gördü. Şato, gökyüzünün mavisi ve güneşin beyazlığı ile bezenmişti. Korkusunu yenerek şatoya doğru ilerledi. Şatonun kapısı kendiliğinden açıldı ve Alena içeri girdi. Şatonun içinde, buzdan yapılmış her şey parıldıyordu. Ama Alena, şatonun sahibi olan prensesin beklenmedik bir şekilde çirkin olduğunu görünce şaşırdı. Prensesin yüzü, sanki sert bir buzdan oyulmuş gibiydi ve bu onu korkutucu kılıyordu. Ancak gözleri, derin ve mavi bir deniz gibiydi, içinde sıcak bir ışık parlıyordu. Prenses, 'Hoş geldin Alena,' dedi, 'Uzun zamandır bir misafir bekliyordum.' Prensesin sesi, erimiş kar gibi yumuşaktı. Alena, prensese neden bu kadar çirkin olduğunu sordu. Prenses, 'Bir büyü yüzünden böyleyim,' diye cevapladı. 'Kötü bir cadı, güzelliğimi çalmıştı. Ancak buzdan şatoda yaşadığım süre boyunca, kalbimin güzelliğini korumayı başardım. Buz kalbimi soğutsa da ruhumun güzelliğini korudu. Bu, sihirli bir güç.' dedi. Alena, prensesi dinlerken, onun kalbinin güzelliğinin yüzünün çirkinliğini gölgede bıraktığını anladı. Prenses, Alena'ya şatosunu gezdirdi. Buz heykelleri, buzdan mobilyalar, her şey büyüleyiciydi. Prenses, Alena'ya buzdan bir çiçek verdi. 'Bu çiçek, kalbinin güzelliğini simgeliyor,' dedi. 'Her zaman güzelliği hatırla, çünkü gerçek güzellik, dış görünüşte değil, kalbindedir.' Günler haftalara, haftalar aylara dönüştü. Alena, prensesle vakit geçirirken, prensesin aslında ne kadar iyi yürekli ve zeki olduğunu fark etti. Prenses, Alena'ya sihirli güçlerini kullanarak çeşitli şeyler gösteriyordu. Buzları eritmeyi, buzdan hayvanlar yaratmayı ve hatta küçük bir süreliğine havada uçmayı öğretti. Alena, prensese yardım ederken, prensesin çirkinliğinin onu tanımak için hiçbir engel olmadığını anladı. Gerçek güzelliğin, yüzün değil, kalbin güzelliğinde olduğunu öğrendi. Prensesin sihirli güçleri, yalnızca kalbinin güzelliğinden geliyordu. Bir gün, kötü cadı şatoya saldırdı. Cadı, prensesin güzelliğini geri almak ve şatoyu ele geçirmek istiyordu. Alena ve prenses, birlikte cadıya karşı savaştılar. Alena, cesaretini ve zekasını kullanarak, cadının sihirli değneğini çaldı ve cadıyı kendi büyüsüne yakaladı. Cadı, prensesi esaretten kurtarınca prensesin yüzüne eski güzelliği geri döndü. Ancak prenses bu güzelliğin aslında kalbinin güzelliğinin bir yansıması olduğunu anlamıştı. Cadı yenildiğinde, şato eski parlaklığına kavuştu. Prensesin yüzü, artık buz gibi değil, gül gibiydi. Ancak prenses, Alena ile geçirdiği zamanı ve Alena'nın kalbinin güzelliğini asla unutmadı. Alena da buzdan şatoda geçirdiği zamanı ve prensesten öğrendiklerini unutmadı. Alena, köyüne döndüğünde, artık sıradan bir kız değildi. Kalbinin güzelliğinin ve gerçek güzelliğin önemini öğrenmişti. O, artık iç güzelliğinin ışıldadığı, bir prenses kadar güzel bir kızdı. Alena'nın hikayesi, tüm köyde anlatıldı. Herkes, gerçek güzelliğin dış görünüşte değil, kalpte olduğunu öğrendi. Ve buzdan şato, artık gizemli bir yer değil, güzelliğin ve dostluğun sembolü olarak hatırlandı. Alena ve prenses, yıllarca arkadaş kaldılar ve gerçek güzelliğin ve dostluğun önemini herkese öğretmeye devam ettiler. Bu hikaye, küçük kızların her zaman iç güzelliklerini korumaları, dış güzelliğin ise geçici bir şey olduğu gerçeğini hatırlamaları için öğretici bir ders oldu. Bu, prensesin ve Alena'nın kalplerinde filizlenen sonsuza dek sürecek bir dostluğun öyküsüydü.