Bir zamanlar, tepeleri bembeyaz karla kaplı, masalsı bir dağ köyünde Aysima ve Emiray adında iki neşeli kardeş yaşıyordu. Aysima, uzun örgülerine taktığı parlak kırmızı bereyle, Emiray ise her zaman yanından ayırmadığı ahşap kılıcıyla tanınırdı. Kış tatili başlamıştı ve köyün her tarafı, çocukların kahkahalarıyla yankılanıyordu. Aysima ve Emiray, karın tadını doyasıya çıkarmak için her gün dışarı çıkıyor, kartopu oynuyor, kardan adam yapıyorlardı. Bir gün, oyun oynarken, Emiray'in kılıcıyla bir kar yığınına vurduğunda, yığının içinden parıldayan, büyülü bir kar tanesi fışkırdı. Kar tanesi havada dans ederek, iki kardeşin önüne düştü. Aysima, dikkatlice eğilip kar tanesini avucuna aldı. Kar tanesi, Aysima'nın elinde eriyor gibi görünüyordu, ama aslında daha çok parıldamaya başladı. 'Vay canına!' diye haykırdı Emiray, 'Bu ne kadar güzel!' Aysima da şaşkındı. Kar tanesi, göz alıcı bir ışık saçarak, etraflarına küçük, sevimli kardan adamlar yarattı. Her biri farklı bir şapka ve eşarp giymişti. Kardan adamlar, sevimli seslerle şarkı söylemeye ve dans etmeye başladılar. Aysima ve Emiray gözlerine inanamadılar. 'Bu büyülü bir kar tanesi olmalı!' dedi Aysima heyecanla. Emiray ise, kardan adamları inceleyerek, 'Her biri birer minik arkadaş gibi!' diye ekledi. O gün, Aysima ve Emiray kardan adamlarıyla harika vakit geçirdiler. Kartopu oyunları oynadılar, kardan adamlara isimler verdiler, onlarla kardan kale yaptılar. Gün batımına kadar oynadılar ve kar tanesi sayesinde harika bir kış günü yaşadılar. Ertesi gün, Aysima ve Emiray tekrar dışarı çıktıklarında, kar tanesini bulmaya çalıştılar fakat bulamadılar. Üzüldüler, ama büyülü kar tanesi onlara unutulmaz bir anı bırakmıştı. O günden sonra her kar yağışında, Aysima ve Emiray, büyülü kar tanesinin anısını yad ederek, bol bol kartopu oynadılar, kardan adamlar yaptılar ve karın güzelliğini doyasıya yaşadılar. Kar yağışı, köyü, parlayan bir kristal gibi süslemişti. Her kar tanesi, Aysima ve Emiray'in anılarına eklenen özel bir parıltıydı. Bir gün, kar yağışı sırasında, uzaktan, bir grup çocuğun üzgün olduğunu gördüler. Çocuklar karın tadını çıkaramıyor, kartopu oynayamıyorlardı. Aysima ve Emiray, onlara yaklaştılar. 'Merhaba,' dedi Aysima nazikçe, 'Neden bu kadar üzgünsünüz?' Çocuklar, kartopu oynamak istediklerini, ancak evden izin alamadıklarını anlattılar. Anne ve babaları, karın kirli olduğunu ve hastalanacaklarından korkuyorlardı. Aysima ve Emiray, ellerindeki sıcak çikolatayı çocuklara ikram ettiler. Sıcak çikolata içtikten sonra çocuklar biraz daha neşelendiler. Emiray, 'Bakın!' dedi, 'Biz her kış günü karın tadını çıkarırız. Kar çok güzeldir, eğlencelidir. Ama temiz kalmak da çok önemlidir. Eldiven, bere ve atkı giyerek, oynadıktan sonra da ellerimizi ve yüzümüzü yıkayarak hastalanabiliriz' dedi. Aysima da sözlerine ekledi, 'Ancak her zaman karın keyfini çıkarmanın yolları vardır!' dedi. Aysima ve Emiray, çocuklara karın temiz kalmanın yollarını anlattı. Ellerini yıkamanın, sıcak içecek içmenin, uygun kıyafet giymenin önemini vurguladılar. Çocuklar, Aysima ve Emiray'in anlattıklarından çok etkilendiler. Onlarla birlikte kartopu oynayarak, kardan adam yaparak eğlendiler. Birlikte bol bol kartopu oynadılar. O gün, tüm çocuklar neşeyle, keyifle oynadılar ve karın güzelliğini doyasıya yaşadılar. O günden sonra, Aysima ve Emiray, her kış karın güzelliğini paylaşmak için köydeki diğer çocuklarla buluşmaya başladılar. Kartopu oynamanın, kardan adam yapmanın ve karın tadını çıkarmanın ne kadar güzel ve eğlenceli olduğunu herkese gösterdiler. Kış, köydeki herkes için artık sadece soğuk bir mevsim değil, aynı zamanda neşe, eğlence ve arkadaşlığın mevsimi olmuştu. Ve Aysima ile Emiray, tüm köyün sevgili kardeşleri oldular. Aysima ve Emiray, o büyülü kar tanesinin öğrettiklerini unutmadılar. Karın güzelliğinin tadını çıkarmak, temiz kalmak ve arkadaşlarınızla paylaşmak için her zaman bir yol vardır diye düşünürlerdi. Bu da, köyde herkesin her kış, daha fazla neşe, eğlence ve dostluk yaşamasını sağladı. Ve hepsi mutlu mesut yaşadılar.