Aras, yaramaz ve neşeli bir çocuktu. Her fırsatta arkadaşlarına şaka yapmayı çok severdi. Ama şakaları bazen biraz fazla tuhaf ve korkutucu olabiliyordu. Bir gün, arkadaşları ile ormanda oyun oynarken, büyük bir ayı heykeli buldular. Aras, 'Benim en yeni şakam için mükemmel' diye düşündü. Heykeli gizlice hareket ettirdi ve arkadaşlarını korkutmaya karar verdi. 'Bakın, ayı hareket ediyor!' diye bağırarak, heykelin arkasına saklandı. Arkadaşları önce şaşırdı, sonra kahkahadan kırıldılar. Aras'ın yaptığı şakanın eğlenceli olduğunu düşündüler. Aras da mutluydu. Ama şakası bitmemişti. Aras, heykeli biraz daha hareket ettirerek, arkadaşlarını daha da korkutmaya çalıştı. Bu sefer, heykelin arkasından birkaç kuru yaprak ve çalı fırlattı. Arkadaşları korkudan birbirlerine yapıştılar. 'Korkmayın, şaka yapıyorum!' diye bağırdı Aras. Ancak bu şaka biraz fazla ileri gitmişti. Bir arkadaşının korkudan ağlamaya başladığını gördü. O an Aras'ın yüzü asıldı. Pişmanlık duydu. 'Üzgünüm, gerçekten üzgünüm' dedi. 'Şaka yapmamalıydım, sizi korkutmak istememiştim.' Birden, ormanın derinliklerinden gerçek bir ayı sesi geldi! Herkes korkudan dondu kaldı. Gerçek bir ayı, ormanın içinden yavaşça çıkmaya başladı. Aras'ın şakası, gerçek bir tehlikeye dönüşmüştü. Arkadaşları panik içinde kaçışmaya başladılar. Ama Aras, korkuya kapılmadı. Şakasının ne kadar yanlış olduğunu anladı. Ayıya karşı koymaya çalışmak yerine, akıllı bir çözüm bulması gerekiyordu. Hemen aklına bir fikir geldi. 'Hey ayı!' diye bağırdı Aras, cesur bir sesle. 'Buraya kadar gelmene gerek yok, biz sadece şaka yapıyorduk!' Aras, ellerini havaya kaldırarak, arkadaşlarının yaptığı şakayı anlattı. Ayı, Aras'ın sesini dikkatle dinliyordu. Aras, ayıya şakasının yanlış olduğunu, arkadaşlarını korkuttuğunu anlattı ve özür diledi. Ayı, Aras'ın samimiyetine inandı. Aras'ın cesareti ve pişmanlığı, ayı üzerinde etkili olmuştu. Ayı, Aras'a bakıp homurdandı ve yavaşça ormanın içine geri döndü. Aras ve arkadaşları, büyük bir rahatlama ile nefes aldılar. O günden sonra, Aras şaka yapmaya devam etti ama artık arkadaşlarını korkutmak yerine, herkesin birlikte gülebileceği şakalar yapmaya başladı. Aras öğrendi ki, şakalar eğlenceli olabilir ama asla kimseyi korkutmamalı, incitmemeliydi. Aras'ın gerçek cesareti, şakasının yanlış olduğunu anlaması ve bunun için özür dilemesinde, ve gerçek bir ayı ile karşılaştığında korkuya kapılmayıp, akılcı bir çözüm bulmasında saklıydı. Bu olaydan sonra Aras, her zaman şakalarını dikkatlice seçmeye ve kimseyi incitmeyecek şekilde yapmaya özen gösterdi. Arkadaşları da onunla birlikte eğlenmeye devam ettiler ama Aras, onların korkabilecekleri türden şakalar yapmaktan vazgeçti. Aras'ın hikâyesi, şakaların sınırlarını öğrenmenin, ve gerçek cesaretin, yanlışlardan ders çıkarmakta ve özür dilemede yattığını gösteren güzel bir örnektir. O günden sonra, Aras sadece komik değil, aynı zamanda anlayışlı ve düşünceli bir çocuk oldu. Ve bu da onun için en büyük şaka oldu; çünkü gerçek dostluk, güven ve karşılıklı saygı üzerine kuruludur. Ve Aras, bunları öğrendiği için çok mutluydu. Şaka yapmanın sonu; eğer Arkadaşlarına sürekli şaka yapan Arasın hazin sonu (eklemek istedikleriniz) girdisi varsa, bu hikayedeki gibi yanlış anlaşılabilecek ya da korkutucu şakaların tehlikelerini gösterir. Aras'ın yaptığı hataları görerek ve sonuçlarını yaşayarak ders çıkarması ve olumlu bir değişikliğe gitmesi, hikayenin öğretici yönünü güçlendirir. Bu şekilde, çocuklar eğlenceli bir hikaye okuyarak, aynı zamanda doğru ve yanlış davranışların sonuçlarını da öğrenirler.