Almila, küçük bir köyde yaşayan, parlak gözleri ve altın sarısı saçlarıyla bilinen neşeli bir kızdı. Köyleri, yüksek tepelerle çevrili, küçük, sakin bir yerdi. Almila'nın en büyük hayali ise, tepelerin ardındaki büyülü Orman'ı keşfetmekti. Köylüler hep 'Büyük Orman'dan korkuyorlardı; 'Orada kötü yaratıklar ve karanlık büyüler var!' diyorlardı. Ama Almila cesurdu. O, korkularının üstesinden gelmeyi, her zaman yeni şeyler öğrenmeyi ve kendine inanmayı severdi. Bir gün, Almila'nın en sevdiği büyükannesi hasta yattı. Büyükannesi, yalnızca 'Güneş Çiçeği' adlı çok nadir bulunan bir çiçeğin özünden yapılan bir ilaçla iyileşebilirdi. Bu çiçek, yalnızca Büyük Orman'ın derinliklerinde, tehlikeli Kaya Mağarası'nın yakınında yetişiyordu. Almila, büyükannesinin iyileşmesi için cesaretini toplayıp, tehlikeli Orman'a gitmeye karar verdi. Ertesi sabah, küçük bir sepeti ve içinde birkaç kuru ekmek alarak yola koyuldu. Orman'ın girişinde, iri yapılı, korkutucu görünen bir kurtla karşılaştı. Kalbi hızla çarparken, 'Korkmamalı, cesur olmalıyım!' diye düşündü. Kurt'a yaklaştı ve 'Merhaba,' dedi nazikçe. 'Büyükannem çok hasta ve ben ona ilaç olacak bir çiçek arıyorum.' Kurt, Almila'nın cesaretine hayran kaldı. 'Senin gibi cesur bir kalbe sahip birine yardım etmekten mutluluk duyarım,' dedi yumuşak bir sesle. 'Kaya Mağarası'na giden yolu biliyorum. Ama dikkatli olmalısın, mağarada karanlık varlıklar yaşıyor.' Kurt'un gösterdiği patika, dikenli çalılıklar ve kayalık tepelerle doluydu. Almila, yorulsa da, pes etmedi. Yolda, küçük bir tilkiyle karşılaştı. Tilki, yaramaz bir tavırla, 'O mağarada yaşayanlar çok korkunç!' diye fısıldadı. Ama Almila yılmadı. 'Büyükannem için yapmalıyım,' diye düşündü. Cesaretiyle, tilkinin korkularını bile aştı. Sonunda Kaya Mağarası'nın önüne geldi. Mağaranın ağzından ürpertici sesler geliyordu. Almila derin bir nefes aldı. 'Korkunun üstesinden gelebilirim!' dedi kendine. Mağaraya girdi. İçerisi karanlıktı, ama Almila, cesaretini kaybetmedi. Yol boyunca, parlayan küçük taşlardan oluşan bir patika buldu ve bu patika onu Güneş Çiçeği'ne götürdü. Çiçek, parlak ve güzeldi. Almila, çiçeği nazikçe kopardı. Mağaradan çıkarken, mağaranın koruyucusu olan büyük bir yarasa ile karşılaştı. Yarasa, Almila'nın cesaretini görünce, ona yardım etti ve mağaradan güvenli bir şekilde çıkmasına yardımcı oldu. Almila, yorgun ama mutlu bir şekilde köyüne döndü. Çiçeğin özünden yapılan ilaçla, büyükannesi kısa sürede iyileşti. Almila'nın cesareti, tüm köylüler tarafından takdir edildi. Artık herkes, Büyük Orman'ın korkulacak bir yer olmadığını anladı. Almila'nın hikayesi, cesaretin her zaman korkuların üstesinden gelmenin en iyi yolu olduğunu gösteren bir masal olarak nesilden nesile aktarıldı. Almila, prenses olmadığı halde, köyünün kalbinde bir prenses gibi saygı gördü ve hep mutlu yaşadı. Çünkü gerçek zenginlik, cesaret, iyilik ve sevgiydi. O öğrendi ki, herkesin içinde bir kahraman yatar ve o kahramanı ortaya çıkarmak için cesaret yeterlidir. Her zorluğun üstesinden gelebileceğine olan inanç, gerçek bir güçtür. Ve Almila, bu gücü her zaman kalbinde taşıdı. Eğer prenses olarak hep mutlu yaşasın diye bir dileğiniz varsa, Almila’nın cesaretinin ve iyiliğinin, onu zaten bir prenses gibi yaşamaya ittiğini unutmayın. Bir prensesin taç giymesi gerekmez, önemli olan kalbinde taşıdığı değerlerdir. Almila, cesareti ve kalbinin güzelliğiyle, her zaman gerçek bir prenses gibi mutlu yaşadı.