Yusuf Selim, altı yaşında, çok akıllı, annesini, babasını ve küçük kız kardeşini çok seven, eğlenceli ve biraz da çabuk sinirlenen bir çocuktu. Ailesi onu çok severdi; ama bazen Yusuf Selim'in çabuk sinirlenmesi, aile içinde küçük tartışmalara neden olurdu. Bir gün, Yusuf Selim bahçede oynarken, eline eski, yıpranmış bir kitap geçti. Kitabın kapağı garip sembollerle doluydu ve biraz tozluydu. Merakla kitabı açtığında, sayfaların arasında küçük, parlak bir taş buldu. Taş, güneşte parıldıyordu. Yusuf Selim taşı eline aldığında, bir anda kendini büyülü bir ormanda buldu. Etrafı rengarenk çiçekler ve garip şekilli ağaçlarla çevriliydi. Korkmadı, çünkü kalbi sevgiyle doluydu. O anda, karşısına kocaman, gülen bir tavşan çıktı. Tavşan'ın adı Pamuktu ve konuşabiliyordu! 'Merhaba Yusuf Selim!' dedi Pamuk, 'Büyülü Sayılar Ormanı'na hoş geldin! Bu ormanda, sayıları kullanarak birçok gizemi çözebilirsin.' Pamuk, Yusuf Selim'e ormanın kurallarını anlattı. Ormanın gizemlerini çözmek için, sayıları doğru kullanması gerekiyordu. İlk görev, ormanın girişindeki büyük bir ağacın etrafında dönen yedi renkli kelebeği saymaktı. Yusuf Selim, derin bir nefes aldı ve sakin bir şekilde kelebekleri saymaya başladı. 'Bir, iki, üç, dört, beş, altı, yedi!' dedi. Kelebeklerin sayısını doğru bulmuştu. Ağaç, 'Harika!' diye seslendi. 'Şimdi, ağaçların arasında saklanmış olan sekiz parlak elmayı bulabilirsin.' Yusuf Selim, Pamuk'un yardımıyla, sekiz elmayı buldu. Her elma, farklı bir renkti. Yusuf Selim, elmaları sayarken ne kadar sakin olduğunu fark etti. Daha önce çabuk sinirlendiğinde, sayıları doğru saymakta zorlanırdı. Ama şimdi, sakin bir şekilde her şeyi sayabiliyordu. Bundan sonra, on iki renkli çiçek topladı, dokuz farklı yaprak buldu ve beş küçük böceği saydı. Her sayı, Yusuf Selim'e yeni bir meydan okuma getirirken, o da sakinliğini koruyarak görevleri tamamladı. Son görev, ormanın ortasındaki büyük bir göle ulaşmaktı. Göle ulaşmak için, on beş kayayı atlayarak geçmesi gerekiyordu. Yusuf Selim, her kayayı atlarken nefesini düzenledi ve sakin kaldı. Kayaları atladıktan sonra, göle ulaştı ve göle düşen on yedi parlak taş gördü. Onları saydıktan sonra, gölden parlayan bir ışık yükseldi. Bu ışık, Yusuf Selim'i tekrar kendi bahçesine geri getirdi. Elinde büyülü taş hala duruyordu. Yusuf Selim, bu büyülü maceradaki deneyiminin onu ne kadar değiştirdiğini fark etti. Artık sayıları çok daha kolay sayabiliyor ve sakin kalmayı öğreniyordu. Eve koştu ve annesine ve babasına macerasını anlattı. Annesi ve babası onu dinlerken çok mutlu oldular. Yusuf Selim, küçük kız kardeşine de macerasını anlattı ve hep birlikte oyun oynadılar. O günden sonra, Yusuf Selim hala bazen çabuk sinirleniyordu; ama sakinleşmek için derin nefes almaya ve sayıları saymaya başladı. Büyülü Sayılar Ormanı'ndaki macerası, onu daha sabırlı ve daha akıllı bir çocuk haline getirmişti. Ailesi de onun bu değişimiyle çok mutlu oldu. Hep birlikte, mutlu bir şekilde yaşadılar. Yusuf Selim, her zaman sevgi dolu ailesini düşünerek, sayılarla ve sakinlikle dolu yeni maceralarını bekliyordu. Her akşam, uykuya dalmadan önce, o gün öğrendiklerini ve yaşadıklarını düşünür; bu sayede, kendisini daha iyi tanıma fırsatı buluyordu. Çünkü biliyordu ki, en büyük hazinesi, sevgi dolu ailesi ve kendi içindeki gücüydü. Bu güç, onu her zaman doğru yolda ilerlemesine yardımcı oluyordu. Ve Yusuf Selim, bu gücü her geçen gün daha çok geliştiriyordu. Sonunda, Yusuf Selim, kendini tanımayı ve sakin kalmayı öğrenmişti. Bu, onu daha mutlu ve daha güçlü bir çocuk yapmıştı. Artık, çabuk sinirlendiğinde bile, derin bir nefes alıp sayıları sayarak sakinleşebiliyordu. Böylece, aile içindeki tartışmalar azaldı ve herkes daha mutlu oldu. Büyülü Sayılar Ormanı'nın öğrettiği ders, Yusuf Selim'in hayatının her alanına yansıdı. O, öğrendiklerini her zaman hatırlayarak, yaşamının tadını çıkarıyordu.