Selin, yaz günlerinin tadını çıkaran, neşeli bir kızdı. Büyük bir bahçeleri vardı ve bahçenin en ucunda, kocaman, gölgeli bir ağaç duruyordu. Bu ağaç, Selin'in en sevdiği oyun alanıydı. Ağaç o kadar büyüktü ki, dalları sanki dev bir şemsiye gibi güneşi engelliyordu. Ağacın altında, köklerinin oluşturduğu doğal bir salıncak vardı ve Selin saatlerce burada salınarak, yaz rüzgarını teninde hissederdi. Bir gün, Selin ağacın altında oynarken, garip bir ses duydu. 'Merhaba, küçük kız!' diye fısıldadı bir ses. Selin etrafına bakındı ama kimseyi göremedi. Ses tekrar geldi, bu sefer daha yakın. 'Benim adım Ayçiçeği'm, konuşan bir çiçeğim.' Selin şaşkındı. Konuşan bir çiçek mi? Daha önce böyle bir şey duymamıştı. Ayçiçeği, minik, parlak sarı yaprakları arasında gizlenmiş, küçük ve sevimli bir çiçekti. 'Gerçekten konuşabiliyorsun!' diye haykırdı Selin, heyecanla. 'Elbette konuşabiliyorum' dedi Ayçiçeği. 'Bu ağaç, sihirli bir ağaç, küçük kız. Burada yaşayan tüm bitkiler konuşabilirler.' Selin inanılmaz derecede heyecanlanmıştı. Ayçiçeği, ona ağaçtaki diğer konuşan çiçekler ve bitkilerden bahsetti. Ona ağaç evin gizli girişini gösterdi; ağaç gövdesinde, neredeyse görünmez bir kapı. Kapıya hafifçe dokunduğunda, kapı açıldı ve Selin kendisini büyülü bir eve girmiş buldu. Ağaç ev, dalların arasında, yaprakların arasında gizlenmiş, güzel bir yerdi. Duvarlar ağaç kabuğundan yapılmış, pencereler parıldayan yapraklar, tavan ise dalların oluşturduğu doğal bir kubbeydi. Her yerde renkli çiçekler vardı; bazıları şarkı söylüyor, bazıları dans ediyordu. Hatta minik ağaçkakanlar bile ağaçtan 'Merhaba Selin!' diye selamlıyordu. Selin, daha önce hiç böyle bir yer görmemişti. Ayçiçeği Selin'e ağaç evinin kurallarından bahsetti: 'Burada, herkes birbirine saygı gösterir. Çiçekleri koparmamalısın, ağaçları incitmemelisin. Herkesin kendi güzelliği var ve bunu korumalıyız'. Selin tüm kuralları dikkatlice dinledi ve kabul etti. Selin, ağaç evinde çok güzel vakit geçirdi. Konuşan çiçeklerle oyunlar oynadı, ağaçkakanlarla şarkılar söyledi ve kelebeklerle dans etti. Ama en çok da, Ayçiçeğiyle vakit geçirmeyi sevdi. Ayçiçeği, Selin'e doğanın harikalarını anlattı, bitkilerin nasıl büyüdüğünü ve önem taşıdığını öğretti. Ayçiçeği, Selin'e dişlerini her gün düzenli olarak fırçalamasının önemini anlattı. 'Küçük kızım' dedi Ayçiçeği, 'Sağlıklı dişler, sağlıklı bir vücut demektir. Her yemekten sonra ve yatmadan önce dişlerini fırçalamayı asla unutma. Bu sayede dişlerin çürümeyecek ve her zaman gülebileceksin.' Selin dişlerini fırçalamayı daha önce ihmal etse de, Ayçiçeği'nin sözleri kalbine dokundu. Günler haftalara, haftalar aylara dönüştü. Selin, ağaç evinde büyülü maceralar yaşadı, yeni arkadaşlar edindi ve doğanın mucizelerini keşfetti. Ama en önemlisi, doğanın güzelliğini ve önemini öğrendi. Doğanın korunması gerektiğini anladı ve bunu etrafındakilere anlatarak, ağaçları koruma konusunda örnek oldu. Yaz günlerinin tadını çıkarırken, aynı zamanda doğayı koruma bilinciyle hareket etti. Sonbahar geldi, yapraklar sarardı ve ağaç ev de biraz sessizleşti. Ama Selin, ağaç ev ve Ayçiçeği ile geçirdiği büyülü zamanı asla unutmayacaktı. Her yaz, ağaç evine geri döner, arkadaşlarıyla vakit geçirir ve doğanın büyüsüne yeniden kapılırdı. Selin, dişlerini düzenli fırçalamayı asla unutmadı ve sağlıklı dişleri için Ayçiçeği'ne minnettardı. Bu deneyim, Selin'in hayatını değiştirdi. Doğanın değerini anlayan, onu koruyan ve sevgiyle kucaklayan bir çocuk oldu. Selin’in hikayesi, sadece büyülü bir masal değil; aynı zamanda doğanın korunmasının, sağlıklı yaşamın ve arkadaşlığın önemini vurgulayan bir hikaye. Selin’in maceraları, her çocuğa, doğanın içindeki gizli dünyaları keşfetme ve onu koruma arzusunu aşılayacak bir mesaj taşıyor.