Papatya, güneşin ilk ışıklarıyla birlikte uyanan neşeli bir papatyaydı. Yaprakları, sabah çiğinin altında pırıl pırıl parlıyor, sarı kalbi ise güneşin sıcaklığıyla dolup taşıyordu. Papatya, küçük bir kır çiçeği ailesinin en küçüğüydü. Ailesi, şırıl şırıl akan bir dere kenarında, yemyeşil bir çayırlıkta yaşıyordu. Her gün, dereden gelen tatlı su sesini dinleyerek, kelebeklerin dansını izleyerek mutlu mesut bir hayat sürüyorlardı. Bir gün, Papatya ailesiyle birlikte yeni keşfettikleri bir gölete doğru yola çıktılar. Bu gölet, efsanelerde adı geçen, 'Hayat Suyu'nun aktığı gizemli bir yerdi. Hikayelerde anlatıldığına göre, bu suyun her yudumu, tüm canlılara yaşam enerjisi ve mutluluk veriyordu. Papatya, bu büyülü göleti görmek için can atıyordu. Yolculukları boyunca, çeşitli hayvanlarla karşılaştılar. Minik bir arı, 'Merhaba küçük papatya!' diye selamladı Papatyayı. Papatya, arının nektar toplamasına yardım etti ve arı, Papatyaya, göletin yolunu daha iyi gösterecek bir böceği gösterdi. Yol boyunca minik bir kurbağayla oynadılar ve kurbağa, Papatyaya, suyun önemini anlatan bir şarkı söyledi. 'Su, hayatın kaynağıdır, küçük papatya. Onu korumalı ve tasarruflu kullanmalıyız. Her damlası kıymetlidir.' diye mırıldandı kurbağa. Papatya bu şarkıdan çok etkilendi ve suyun ne kadar değerli olduğunu bir kez daha anladı. Sonunda, efsanevi gölete ulaştılar. Gölet, masallardan fırlamış gibiydi. Suyunu kristal gibi berrak, etrafı ise rengarenk çiçeklerle çevriliydi. Göletin kenarında, bir sürü kuş cıvıldaşıyordu, kelebekler uçup duruyordu ve rengarenk balıklar suda dans ediyordu. Ancak, Papatya göletin suyunun gitgide azaldığını fark etti. Göletin dibi kurumaya başlamıştı. Papatya çok üzüldü. 'Ne olacak şimdi?' diye sordu annesine. Annesi, 'Göletin kurumasını önlemek için hep birlikte çalışmalıyız,' dedi. Aile, gölete yakın yerlere daha fazla su biriktirmek için bir plan yapmaya başladılar. Herkes kendi görevi için çalıştı. Papatya, küçük yapraklarıyla çamurun üstünü örterek suyun daha yavaş buharlaşmasını sağladı. Babası ve ablası ise, dereden gölete su taşımak için minik bir kanal açtılar. Bütün aile, günlerce, hatta haftalarca bu iş için çalıştı. Herkes elinden gelenin en iyisini yaptı çünkü biliyorlardı ki, göletin kuruması sadece kendilerini değil, orada yaşayan tüm canlıları da etkileyecekti. Yorulmuş ama mutluydular. Gölet tekrar eski güzel günlerine döndü; canlı ve coşkulu. Bu esnada diğer bitkiler, hayvanlar ve hatta kuşlar da onlara yardım eli uzatmışlardı. Herkes bu ortak çalışmanın neticesinde çok mutluydu. Bir gün Papatya, yaşlı bir kaplumbağayla karşılaştı. Kaplumbağa, 'Küçük papatya, biliyorum ki çok çalıştınız, ancak suyun önemini anlatmak için başka bir şey daha yapmalısınız' dedi. 'Bunu herkese anlatmalısın, küçük dostum. Suyu tasarruflu kullanmanın ve doğayı korumamızın ne kadar önemli olduğunu anlat.' Papatya, yaşlı kaplumbağanın sözlerini içine sindirerek, tüm kır çiçeklerine, böceklere, hayvanlara ve kuşlara suyun kıymetini ve nasıl koruyacaklarını anlatmaya başladı. Hikayesini tüm canlılar dinleyip anlamıştı. Herkes, suyun önemini kavrayarak, birlikte yaşamanın güzelliğini paylaştılar. Papatya'nın hikayesi tüm topraklara yayıldı ve herkes, suyu daha da dikkatli kullanmaya başladı. Gölet tekrar eski canlılığına kavuştu ve Papatya ailesi, diğer tüm canlılarla birlikte, göletin çevresinde huzur içinde yaşamaya devam etti. Papatya'nın mutlu sonu, tüm canlıların da bir ömür boyu mutluluğunu simgeliyordu. Bir daha asla göletin kurumasına izin vermediler. Çünkü biliyorlardı ki, birlikte çalışarak her şeyin üstesinden gelebilirler ve her daim mutlu olabilirler. Tüm canlılar hayat bulsun diye, Papatya ve ailesi, doğayı korumaya ve suyun önemini herkese anlatmaya devam etti.