Öykü, küçük ve meraklı bir kızdı. Gözleri, parlak yeşil yapraklar gibi parıldar, kahverengi saçları ise, güneş ışığında altın gibi parlarmış. Öykü, doğayı çok severdi. Her gün, evlerinin yakınındaki ormana gider, ağaçların arasında koşturur, kuşların şarkılarını dinler, kelebeklerin dansını izlerdi. En sevdiği yer ise, ormanın derinliklerinde saklı, büyülü bir göldü. Gölün suyu, pırıl pırıl, masmaviydi; etrafı, rengarenk çiçeklerle ve uzun boylu ağaçlarla çevriliydi. Bir gün, Öykü göle gittiğinde, garip bir ses duydu. 'Yardım edin!' diye fısıldayan bir ses. Öykü, sesin geldiği yöne doğru baktı. Gölün kenarında, küçük, yaralı bir sincap gördü. Sincabın bacağı, bir dala sıkışmıştı ve kanıyordu. Öykü, çok üzüldü. Hemen, sincaba yardım etmek istedi. Ama, sincabın bacağı sıkıca sıkışmıştı ve Öykü, tek başına onu kurtaramazdı. Öykü, ne yapacağını düşünürken, ormanın içinde yaşlı bir baykuş gördü. Baykuş, bilge gözleriyle Öykü'ye baktı ve 'Küçük kız, ne yapıyorsun?' diye sordu. Öykü, sincabın durumunu anlattı. Baykuş, 'Korkma, küçük kız. Sana yardım edeceğim' dedi. Baykuş, güçlü gagasıyla dalı kemirmeye başladı. Birkaç dakika sonra, dal kırıldı ve sincabın bacağı serbest kaldı. Öykü, sincabı dikkatlice kucağına aldı. Sincabın bacağı, biraz şişmiş ve acıtmıştı. Öykü, sincabı götüreceği bir yer bulmak için etrafına bakındı. Tam o sırada, ormanın kenarında küçük bir kulübe gördü. Kulübenin içinde, yaşlı ve nazik bir kadın oturuyordu. Kadın, Öykü'ye gülümsedi ve 'Gel, küçük kızım. Sana ve küçük arkadaşına yardım edeceğim' dedi. Kadın, sincabın yarasını temizledi ve üzerine özel bir merhem sürdü. Sincap, birkaç gün sonra iyileşti. Öykü, sincaba her gün baktı, ona meyve ve fındık verdi. Sincap, Öykü'ye çok alışmıştı ve her zaman onun yanında kalırdı. Öykü ve sincap, birlikte ormanda oyunlar oynar, birlikte doğanın güzelliklerini keşfederlerdi. Öykü, bu olaydan çok şey öğrendi. Doğadaki her canlının değerli olduğunu ve onlara zarar vermemek gerektiğini anladı. Ayrıca, yardıma ihtiyacı olan herkese yardım etmenin ne kadar önemli olduğunu öğrendi. Öykü, büyülü gölün kıyısında, doğanın güzelliğiyle çevrili, mutlu ve huzurlu bir yaşam sürdü. Gölün masmavi suları, Öykü'nün kalbi kadar temiz ve parlaktı. Herkesin ona 'Doğanın Küçük Koruyucusu' demesi, Öykü için en büyük ödüldü. Öykü, bundan sonra her zaman doğayı koruyacağını ve hayvanlara her zaman yardım edeceğini düşündü. Çünkü, doğanın her bir parçası birbirine bağlıydı ve herkesin birbirine ihtiyacı vardı. Bir gün, Öykü göle gittiğinde, gölün kıyısında çok sayıda kirli plastik şişe ve poşet gördü. Öykü çok üzüldü. 'Doğa kirletilmemeli' diye düşündü. Hemen, bir sepet ve eldivenlerini aldı. Tüm çöpleri topladı ve bir çöp kutusuna attı. O günden sonra, Öykü sadece göle değil, tüm doğaya daha çok dikkat etmeye başladı. Çevre kirliliğinin doğaya ve hayvanlara ne kadar zarar verdiğini öğrendi. Arkadaşlarına ve ailesine de doğayı korumak için ne yapabileceklerini anlattı. Öykü, doğayı sevmenin ve korumak için çabalamanın ne kadar önemli olduğunu her zaman hatırladı. Öykü ve arkadaşları, düzenli olarak çevre temizliği etkinlikleri düzenlediler. Köy sakinlerine geri dönüşümün önemini anlattılar, ağaç dikme etkinlikleri yaptılar ve çevre dostu yaşam tarzını yaymaya çalıştılar. Öykü, küçük bir kızken sadece bir sincabı kurtarmıştı, ama şimdi büyük bir topluluğu çevreye duyarlı olmaya yönlendiriyordu. Öykü, doğanın ona verdiği en büyük hediyenin, doğanın güzelliğini paylaşabilme ve koruyabilme yeteneği olduğunu biliyordu. Bu yüzden, her zaman doğaya sevgiyle yaklaştı ve tüm canlıları sevdi. Öykü'nün hikayesi, doğayı korumak için hepimizin küçük adımlar atabileceğini ve büyük bir fark yaratabileceğimizi gösteren bir öykü oldu. Ve işte, mutlu son...