1915 yılının baharıydı. Çanakkale'nin gökyüzü, sanki savaşın ağır yükünü taşıyormuş gibi, kurşun rengindeydi. Deniz, hırçın dalgalarıyla kıyıya vuruyor, sanki düşmanın öfkesini yansıtıyordu. Osmanlı topraklarına göz diken düşman gemileri, devasa gölgeleriyle kıyıya yaklaşırken, Mehmetçikler, yüreklerinde vatan sevgisiyle, canlarını siper etmeye hazırdı. İşte o yiğit Mehmetçiklerden biri de, küçük ama cesur yürekli Muhammed Alperen'di. Alperen, henüz çok gençti. Ama gözleri, yaşından büyük bir cesaret ve kararlılıkla parlıyordu. Doğup büyüdüğü köyde, herkes onu mertliği ve yardımseverliğiyle tanıyordu. Köyündeki herkesin 'Alperen ağabey' diye sevgiyle andığı genç adam, vatanın çağrısına kayıtsız kalamamıştı. 'Vatan toprakları namustur, namus düşmana teslim edilmez!' diyerek, heyecan ve gururla cepheye koşmuştu. Küçük yaşına rağmen, yüreğinde kocaman bir vatan sevgisi taşıyordu, tıpkı dedelerinin ve ninelerinin yüreklerindeki gibi. Onların anlattığı kahramanlık öykülerini, sanki kanında taşıyordu. 57. Alay’ın neferlerinden olan Alperen, arkadaşlarıyla birlikte Conkbayırı'nda, Anafartalar'da, Kilitbahir sırtlarında, günlerce, haftalarca düşmana karşı kahramanca savaştı. Açlık, susuzluk, uykusuzluk… Hiçbiri onu yıldırmadı. Onun için önemli olan tek şey, Türk bayrağının o kutsal topraklarda gururla dalgalanmaya devam etmesiydi. Savaşın zorlukları karşısında, asla yılmadı, asla umudunu kaybetmedi. Çünkü biliyordu ki, o sadece kendisi için değil, ailesi, köyü, vatanı için savaşıyordu. Bir gün, siperlerde beklerken, yanındaki arkadaşı Hasan, 'Alperen, mermimiz azaldı, ne yapacağız?' diye sordu, endişeli bir sesle. Alperen, düşmana doğru baktı, gözlerinde kararlılık parıldıyordu. Sonra gülümsedi, 'Mermimiz biter ama imanımız bitmez! Süngümüz var, yüreğimiz var!' dedi, sesi heyecan ve inançla doluydu. Ve gerçekten de, Alperen ve arkadaşları, 'Allah Allah!' nidalarıyla, yüreklerindeki iman ve cesaretle, düşman üzerine atıldılar. Süngü süngüye, canla başla savaştılar. Alperen, savaşın şiddetine rağmen, yere düşen bir arkadaşını sırtına alarak, güvenli bir yere taşıdı. Sonra, hiç düşünmeden, tekrar cepheye döndü. O, sadece bir asker değildi; aynı zamanda, arkadaşlarının, dostlarının koruyucusu, umudunun simgesiydi. Günlerce süren kanlı çatışmalarda, Alperen sadece bir asker değil, aynı zamanda bir lider olmuştu. Cesareti ve kararlılığı, arkadaşlarına örnek oluyordu. Kumandanları bile, onun gözü pekliğine hayran kalmışlardı. Bir gece, düşmanın gizlice bir çıkartma yapacağını öğrendi. Hiç vakit kaybetmeden, hemen kumandanına koştu: 'Komutanım! Düşman, gece baskını yapacak! Eğer erken önlem almazsak, siperlerimizi ele geçirebilirler!' diye haber verdi. Komutan, Alperen'in sözlerine güvendi ve askerleri hazırlattı. Gerçekten de o gece, düşman sessizce yaklaşırken, Osmanlı askerleri onları bekliyordu! Büyük bir direniş gösterildi ve düşman püskürtüldü. Alperen’in dikkati ve cesareti sayesinde, Çanakkale’de önemli bir bölgeyi kaybetmekten kurtulmuşlardı. Sabah olduğunda, komutanı Alperen'in omzuna vurup, 'Sen sadece bir asker değil, bu toprağın kahramanısın Alperen!' dedi, gururla. Alperen, başını eğdi ve 'Bu zafer benim değil komutanım, bu vatan uğruna can verenlerin zaferidir!' diye cevap verdi, tevazuyla. Savaş devam ederken Alperen birçok kez yaralandı ama asla geri çekilmedi. O, sadece bir asker değil, Çanakkale'nin ruhu olmuştu. Düşman bile onun adını duyduğunda korkuya kapılıyordu. Ve sonunda… Çanakkale geçilmedi! Bu büyük zaferin elde edilmesinde, Alperen'in rolü çok büyüktü. Cesareti, kararlılığı ve vatan sevgisi, tüm Mehmetçiklere örnek oldu. Yıllar sonra, savaşa katıldığı gibi genç ve dinç bir şekilde, köyüne döndüğünde, yaşlı gözlerle toprağı öptü. Ama o artık sadece bir köylü değildi… O, Çanakkale'nin kahramanı Muhammed Alperen'di. Adı, her zaman yiğit Mehmetçiklerin arasında bir destan, bir kahramanlık öyküsü olarak anlatıldı. Alperen, sadece savaşta değil, hayatının her alanında, cesur, dürüst, yardımsever ve vatansever biri olarak anıldı. Onun cesareti ve fedakarlığı, nesiller boyu hatırlandı ve takdir edildi. Çünkü o, vatanını, milletini her şeyden çok seven, gerçek bir Türk kahramanıydı. Onun hikayesi, çocuklara Türk milliyetçiliğinin ne demek olduğunu, vatan sevgisinin önemini, cesaretin ve azmin gücünü öğretti. Çanakkale ruhunu yaşatan, ülkesini seven, kahraman bir çocuğun öyküsüydü bu…