Hanaa, 11 yaşında, gözleri simsiyah, saçları güneş gibi altın sarısı, çok güzel bir kızdı. İki erkek kardeşi vardı: 2 yaşındaki yaramaz Muhammed ve henüz 8 aylık, minik Yasir. Hanaa, annesinin yokluğunda, ailenin küçük prenslerine göz kulak oluyordu. Annesi, hastanede çalışıyordu ve uzun saatler çalışıyordu. Bu yüzden Hanaa, annesinin yerine, küçük kardeşlerine annelik yapıyordu. Bir gün, Hanaa, Muhammed'i bahçede oynatıyordu. Yasir ise beşiğinde tatlı bir uykuya dalmıştı. Muhammed, topunu alıp koştururken, yanlışlıkla, bahçedeki güzel çiçeklerden birine ayağıyla vurdu. Çiçek, kırılıverdi. Hanaa, 'Muhammed! Ne yaptın sen öyle? Bu çiçek çok güzeldi!' diye seslendi, üzüntüsü yüzüne yansıdı. Muhammed, korkmuştu. Ağlamaya başladı. 'Özür dilerim, ablacığım!' diye fısıldadı, sesinin titrediğini fark edemeden. Hanaa, Muhammed'i kucakladı. 'Önemli değil canım, ama bir daha dikkatli olmalısın. Çiçekler hassastır, kırılgan.' dedi. 'Annem hep söyler, çiçeklere zarar vermenin kötü olduğunu. Onları sevmeliyiz, korumamız gerekir.' dedi. Muhammed, 'Anladım ablacığım.' diye mırıldandı. O akşam, anneleri eve döndüğünde, Hanaa, yaşadıklarını anlattı. Annesi, Hanaa'yı öperek 'Çok iyi yapmışsın kızım, Muhammed'e kızmadan, onu anlayışla yaklaşmışsın.' dedi. 'Kardeşlerimiz, bizim en değerli varlıklarımız. Onlara karşı her zaman sabırlı, anlayışlı ve şefkatli olmalıyız. Ablalarımızın sözünü dinlemeliyiz onlar bizim ikinci annemizdir ve kardeşler arası iyi davranmalıyız ve birbirimize önem vermeliyiz.' diye ekledi. Ertesi gün, Hanaa, Muhammed'e yeni bir oyun öğretmeye karar verdi. Yasir'i beşiğinde bırakarak birlikte bahçeye indiler. Muhammed, hanaa'nın gösterdiği gibi, topu havaya atıp yakalamayı öğrendi. Gün boyunca güldüler, oynadılar, birbirlerine yardım ettiler. Hanaa, Muhammed'in çamurla oynamayı çok sevdiğini fark etti. Küçük elleriyle yaptığı küçük çamur heykelcikler, Hanaa'nın gözünde dünyanın en değerli sanat eserleriydi. Akşam, yorgun ama mutlu bir şekilde, üç kardeş bir araya geldi. Hanaa, Muhammed'in saçlarını okşadı, minik Yasir'i kucağına aldı. Kardeş sevgisinin sıcaklığı, evlerini sarmaladı. O gece, üç kardeş de uykuya dalmadan önce, birbirlerine 'Seni seviyorum' dediler. Bu, Hanaa için, dünyanın en güzel şarkısıydı. Günler böyle geçti, Hanaa, Muhammed ve Yasir'in bakıcısı, oyun arkadaşı, en yakın dostu oldu. Annesinin hastanedeki yoğun iş temposuna rağmen, Hanaa, kardeşlerine olan sevgisiyle ve fedakarlığıyla onlara en güzel çocukluğu yaşatıyordu. Onların kahkahaları, Hanaa'nın yüzüne her zaman bir gülümseme getirirdi. Bazen yorulurdu, bazen sinirlenmek isterdi, ama hiçbir zaman kardeşlerine kızgınlığını göstermez, her zaman anlayışlı ve şefkatli kalmaya çalışırdı. Bir gün, Hanaa, Muhammed'i parka götürdü. Yasir ise arabada uyuyordu. Parkta, Hanaa, Muhammed'e salıncakta sallanmayı öğretti. Muhammed, başta korkmuştu, ama ablasının güven verici sözleri ve tutuşuyla korkusunu yendi. Gözlerindeki sevinç ve mutluluk görülmeye değerdi. O gün, Hanaa'nın yüreği sevinçle doluydu. Kardeşleriyle paylaştığı her anı, hayatının en değerli anlarıydı. Annesi, bir gün eve çok mutlu bir şekilde geldi. ‘Size harika bir haberim var!’ dedi. ‘Yeni bir ev aldık! Daha büyük, daha güzel bir bahçesi var! Üçünüz için de bolca oyun alanı olacak!’ Hanaa, Muhammed ve Yasir sevinçten havaya uçtular. Yeni evlerine taşındıklarında, bahçelerinde daha fazla çiçek dikebilir, daha çok oyun oynayabilirlerdi. Hanaa, yeni bahçelerinde, daha fazla çiçek yetiştirmeye karar vermişti. Öylece, sevgi dolu bir aile, yeni evlerinde, sevinç ve mutluluk içinde yaşamaya başladılar. Hanaa, kardeşlerine olan sevgisinin, hayatındaki en değerli hazine olduğunu anlamıştı. Ve bu sevgi, yıllar geçse bile, her zaman kalbinin en derin köşesinde yaşayacaktı. Bir gün, Hanaa, Muhammed'e ve Yasir'e, 'Ablalarımızın sözünü dinlemeliyiz onlar bizim ikinci annemizdir ve kardeşler arası iyi davranmalıyız ve birbirimize önem vermeliyiz' diye öğretti. Kardeşler, bu sözleri her zaman hatırladılar ve birbirlerine karşı daima iyi davranmaya özen gösterdiler. Bu da onların mutlu ve huzurlu bir aile olmalarına yardımcı oldu. Hikayenin sonu böylece mutlu ve öğretici bir şekilde sona erdi.