Hanaa, kıvırcık kahverengi saçları ve gözleri parlayan, neşeli bir kızdı. Okul bahçesinde, tek başına salıncakta sallanırken, Ayşe Melike'yi gördü. Ayşe Melike, uzun siyah saçlarıyla ve incecik çerçevesinin arkasından parıldayan akıllı gözleriyle, Hanaa'nın dikkatini çekmişti. Ayşe Melike, bir kitap okuyordu, fakat o kadar dalmıştı ki, salıncağın çıtırtısını duymamıştı. Hanaa cesaretini toplayıp, 'Merhaba' dedi. Ayşe Melike başını kaldırdı ve gülümsedi. 'Merhaba' diye karşılık verdi. İşte bu şekilde Hanaa ve Ayşe Melike'nin dostluğu başladı. İlk başta, birlikte okul bahçesinde oyunlar oynadılar, sırlarını paylaştılar ve birbirlerinin en sevdikleri kitapları okuyarak saatler harcadılar. Ayşe Melike'nin analitik zekası ve Hanaa'nın yaratıcı düşüncesi, birbirlerini tamamlayan iki ayrı parçasıydı. Birlikte matematik problemlerini çözerken, Ayşe Melike'nin mantıksal düşüncesi Hanaa'ya yardımcı oluyordu; Hanaa ise, Ayşe Melike'nin bazen katı kurallara takılıp kaldığı yerlerde yaratıcı çözümler sunuyordu. Bir gün, birlikte eve yürürken eski bir tahta kutu buldular. Kutuyu açtıklarında içinde eski, tozlu oyuncaklar ve bir de eski bir mektup buldular. Mektup, gizemli bir hazine haritasıydı! İkisi de heyecanla titriyordu. 'Bir maceraya atılalım!' diye bağırdı Hanaa. Ayşe Melike'nin gözlerinde de aynı heyecan vardı. 'Olur!' dedi. Haritayı takip ederek ormana girdiler. Yolları dikenli çalılıklar ve kayalık patikalardan geçiyordu, ancak arkadaşlıkları onlara güç veriyordu. Birbirlerine yardım ettiler, cesaret verdiler ve sonunda hazineyi buldular: Bir kutu eski altın sikke ve eski bir mücevher. Bu macera, dostluklarının ne kadar güçlü olduğunu göstermişti. Ancak, her güzel şey gibi, onların dostluğu da bir sınavdan geçecekti. Okuldaki bazı kızlar, Ayşe Melike ve Hanaa'nın yakınlığını kıskanıyordu. Onları ayırmaya çalışıyorlardı. Hanaa'ya Ayşe Melike hakkında yalanlar söylediler ve Ayşe Melike'ye de Hanaa hakkında. Bu yalanlar, iki arkadaş arasında bir çatlak oluşturdu. Bir gün, büyük bir tartışma yaşadılar. Hanaa, Ayşe Melike'nin kendisine inanmadığını düşündü ve Ayşe Melike de Hanaa'nın sözlerine inanmadı. İki arkadaş birbirlerinden uzaklaştılar. Günlerce konuşmadılar. Kalpleri buruktu, yalnız hissediyorlardı. Bu durum, Hanaa'yı ve Ayşe Melike'yi çok üzdü. İkisinin de yüzü asıktı, oyun oynamak, kitap okumak gibi sevdikleri aktivitelere ilgi duymuyorlardı. Hayatları renksizleşmişti. Bir gün, Hanaa, okul bahçesinde yalnız otururken, Ayşe Melike'nin en sevdiği kitabı gördü. Kitabı eline aldı ve Ayşe Melike'nin üzerindeki notu okudu. Notta, 'Üzgünüm, her şeyin benim hatam olduğunu düşünüyorum. Benimle tekrar konuşur musun?' yazıyordu. Hanaa'nın gözyaşları aktı. Ayşe Melike'nin özür dileme cesaretini takdir etti ve onun pişmanlığını gördü. Ayşe Melike'yi buldu ve uzun uzun konuştular. İkisi de yaptıkları yanlışları anladılar. Kıskançlık ve yalanların dostluklarını zedelemesine izin vermişlerdi. Başka birisinin söylediklerine inanmak yerine, birbirlerine daha çok güvenmeleri gerektiğini öğrendiler. Yalan söyleyen kızlarla konuşmadılar, onların davranışlarının ne kadar yanlış olduğunu anladılar ve bu konuda artık asla kimseye inanmadan önce düşünmeleri gerektiğini öğrendiler. Artık daha güçlüydüler. Dostluklarının ne kadar değerli olduğunu daha iyi anlamışlardı. Birlikte daha fazla maceralara atıldılar, birlikte daha çok şey öğrendiler ve sonsuza kadar birbirlerine destek oldular. Dostlukları, zaman içinde daha da güçlendi ve her geçen gün daha da derinleşti. Birlikte geçirdikleri her anın kıymetini biliyor, her zaman birbirlerine destek oluyorlar ve her zaman birbirlerini seviyorlardı. Artık, sadece birbirlerine değil, aynı zamanda diğer çocuklara da iyi bir örnek oldular. Arkadaşlıklarının değerini anlatan birçok hikayeyi paylaştılar ve diğer çocukların da güçlü ve sağlıklı arkadaşlıklar kurmalarına yardımcı oldular. Hanaa ve Ayşe Melike'nin hikayesi, tüm çocuklar için gerçek ve değerli bir dostluğun ne kadar önemli olduğunu gösteriyordu. Ve bu, hayatlarının en güzel ve en değerli hediyesi oldu.