Emiray, altı yaşında, enerjik ve neşeli bir çocuktu. Babasıyla geçirdiği zamanları çok severdi. Özellikle de birlikte spor yapmayı. Her Pazar günü, Emiray ve babası şehrin parkında bulunan mini koşu parkurunda eğlenceli bir yarış yaparlardı. 'Bugün kim kazanacak acaba?' diye sorardı Emiray, gözlerinde pırıl pırıl bir heyecanla. Babası ise 'Bakalım, küçük şampiyon!' diye karşılık verir, onu güldürürdü. Bu Pazar günü de durum farklı değildi. Emiray, canlı pembe tişörtü ve fosforlu sarı spor ayakkabılarıyla hazırlanmış, heyecanla babasını bekliyordu. Babası, elinde su şişesi ve havluyla geldi. 'Hazır mısın, şampiyon?' dedi gülümseyerek. Emiray, 'Hazırım!' diye bağırarak küçük ellerini havaya kaldırdı. Yarış başlamadan önce, babası Emiray'a yarışın kurallarını hatırlattı: 'Önemli olan kazanmak değil, eğlenmek ve en önemlisi, sağlıklı bir şekilde yarışmak. Her zaman adil oynamalı ve rakibine saygı duymalıyız. Bu sefer yarışımızın konusu sadece hız değil, engelleri nasıl aştığımız olacak!' İlk turda Emiray, küçük bacaklarıyla son derece hızlı koşuyordu. Babası ise onu yavaşça takip ediyordu. İkinci turda ise, parkurda küçük engeller vardı: küçük tepeler, ağaç gövdeleri ve renkli koni setleri. Emiray, engellere yaklaşırken, babasının 'Dikkatli ol, küçük şampiyon!' diye seslendiğini duydu. Emiray, engelleri aşmak için elinden gelenin en iyisini yaptı. Bazen tökezledi, bazen düştü ama hemen kalkıp koşmaya devam etti. Babası ise onu destekleyerek, düştüğünde elinden tutuyor, ayağa kalkmasına yardımcı oluyordu. 'Pes etme Emiray, devam et!' diye cesaretlendiriyordu onu. Üçüncü turda, Emiray biraz yorulmuştu, nefes nefese kalmıştı. Babası, ona su şişesinden su içirdi ve 'Bir küçük mola verelim, sonra son tura devam ederiz' dedi. Emiray, suyun serinliğini hissedince yeniden enerji buldu. Son turda, Emiray ve babası birlikte koşmaya başladılar. Emiray babasının elini tuttu ve birlikte parkurun sonuna doğru koştular. Emiray'ın yüzünde, bitkinliğe rağmen büyük bir mutluluk vardı. Yarışın sonunda, ikisi de birbirine sarıldılar. 'Harika bir yarıştı baba!' dedi Emiray nefes nefese. Babası, 'Evet, harika bir yarıştı Emiray! Ama asıl harika olan birlikte geçirilen zamandı' dedi. O gün, yarışın kazananı olmadı. İkisi de birbirlerine destek olmuş, birlikte eğlenmiş ve yarışın tadını çıkarmışlardı. Emiray, o gün babasıyla birlikte geçirilen zamanın, yarıştan çok daha önemli olduğunu anlamıştı. Eve dönerken, babası Emiray'a 'Bugün öğrendiğimiz en önemli şey neydi sence?' diye sordu. Emiray, 'Birlikte olmak ve eğlenmek!' diye cevap verdi. O günden sonra, her Pazar günü yapılan yarışlar, Emiray ve babası için sadece bir yarış olmaktan çıktı. Birlikte geçirdikleri zamanın, her şeyden daha önemli olduğunu öğrenmelerinin bir vesilesi oldu. Emiray, her yarıştan sonra, babasıyla güzel anılar biriktirmenin mutluluğunu yaşadı. Bu anılar, Emiray'ın hayatının en değerli hazinelerinden biri oldu. Her zaman hatırlayacağı, onu mutlu edecek ve ona güç verecek anılar… Babasıyla geçirdiği zaman, Emiray'ın büyümesini ve gelişmesini sağlayan en önemli faktörlerden biriydi. Emiray anladı ki, yaşamda en önemli şey yarışları kazanmak değil, birlikte geçirilen zamanı değerlendirmek ve birbirine destek olmakmış. Emiray, babasıyla birlikte geçirdiği zamanların değerini bildi ve her fırsatta onunla birlikte vakit geçirmeye çalıştı. Birlikte bisiklet sürdüler, parkta oyunlar oynadılar ve birlikte yemek pişirdiler. Babasıyla her anını değerlendirmeyi öğrendi ve bu da onu çok mutlu etti. Emiray, birlikte geçirdikleri zamanları hatıra defterine çizimler ve kısa notlarla kaydediyordu. 'Baba ile bisiklet turu - çok eğlenceli!' veya 'Baba ile kurabiye yapma - lezzetli ve komik!' gibi notlar yazıyordu. Bu küçük defter, Emiray'ın en kıymetli hazinelerinden biriydi ve her baktığında yüzüne geniş bir gülümseme yayılıyordu. Ve böylece Emiray, babasıyla olan muhteşem yarışlarının ve birlikte geçirdikleri zamanın anılarını taşıyarak büyüdü. Her zaman hatırlayacağı, onu mutlu edecek ve ona güç verecek anılar…