Emiray ve Aysima, birbirlerine çok bağlı iki kardeştiler. Emiray, yedi yaşında, Aysima ise beş yaşında, neşeli ve maceraperest iki küçük insan. Bir gün, dedeleriyle birlikte yaşadıkları köyün dışında, hiç görmedikleri kadar büyük ve beyaz bir dağın eteğine geldiler. Dağın tepesinde, güneş ışığında parıldayan, büyülü bir kale görünüyordu. 'Babaannem, bana hep buzdan kalelerden bahsederdi!' dedi Aysima heyecanla. 'Acaba o mu bu?' Dedeleri gülümsedi. 'Belki de Aysima'cığım. Ama oraya çıkmak biraz zor olabilir. Çok dik ve kaygan bir yol var.' Emiray, cesur bir çocuktu. 'Önemli değil dede! Aysima'yla birlikte tırmanırız. Korkmuyoruz!' dedi. Aysima da onaylarcasına başını salladı. Dedeleri, çocukların kararlılıklarını görünce, onlara yardımcı olmak için sıcak giysiler ve birer baston verdi. Yokuş yukarı tırmanırken, Emiray ve Aysima birbirlerine destek oldular. Aysima kaymaya yakın olduğunda Emiray onu tuttu, Emiray yorulduğunda Aysima cesaretlendirdi. Birbirlerine yardım etmenin gücünü bu tırmanışta kesiflediler. Karlar üstünde yürürken, komik kardan adamlar yapıyor, birbirlerine kar topu atıp kahkaha dolu anlar geçiriyorlardı. Sonunda, buzdan kaleye ulaştılar. Kale, gerçekten de büyüleyiciydi! Buzdan duvarlar, güneşin altında pırıl pırıl parlıyor, buzdan minareler gökyüzüne doğru uzanıyordu. Kale'nin girişinde, büyük bir buzdan kapı vardı. Kapının üzerinde, incecik buzdan harflerle 'Sevgi Kapısı' yazıyordu. Emiray ve Aysima, kapının önünde durup birbirlerine baktılar. 'Sevgi Kapısı'nın ne demek olduğunu düşünmeye başladılar. Emiray, 'Bence, sevgiyle açılan bir kapı demek' dedi. 'Burada sevgi çok önemli olmalı.' Aysima, kardeşinin sözlerini onayladı. 'Haklısın Emiray! Birbirimize yardımcı olmamız, birbirimizi sevmemiz sayesinde buraya kadar geldik. Sevgi, bize gücü verdi.' İki kardeş, ellerini birbirlerinin ellerine verip, kapıyı yavaşça ittiler. Kapı, hiç ses çıkarmadan açıldı. Kalenin içinde, buzun içinde oluşan muhteşem buz heykelleri vardı. Buzdan bir taht, buzdan hayvanlar, buzdan çiçekler… Her şey mükemmeldi. Kalenin ortasında, büyük ve parlak bir buzdan kristal vardı. Kristal, yavaşça dönüyordu ve tüm kaleyi parlak, masmavi bir ışıkla aydınlatıyordu. Emiray ve Aysima, buzdan kaleyi keşfettiler. O kadar çok güzel şey gördüler ki, hayretler içinde kaldılar. Birbirlerine sevgi dolu bakışlar atıyor, buzdan kaledeki her anın tadını çıkarıyorlardı. Gün batmaya başlayınca, dedeleri endişelenmeye başlamıştı. Emiray ve Aysima, veda etmek için buzdan kaleyi terk ettiler. Yokuş aşağı inerken, birbirlerine daha da sıkı sarıldılar. Dedeleri onları görünce, çok sevindi. Eve dönerken, Emiray ve Aysima, buzdan kaledeki maceralarını anlattılar. Dedeleri, onların birbirlerine ne kadar destek olduklarını, sevginin gücünü nasıl keşfettiklerini dinleyince gururlandı. O gece, Emiray ve Aysima, birbirlerine sıkıca sarılıp uyudular. Buzdan kalede yaşadıkları harika deneyimleri rüyalarında yeniden yaşadılar. Ertesi gün, Emiray ve Aysima, köydeki çocuklara buzdan kaleyi anlattılar. Çocuklar da, sevginin gücünün ne kadar büyük olduğunu anladılar. Buzdan kale, onların sevgi dolu bir macera olmasının yanı sıra, sevginin her şeyin üstesinden gelebileceğini gösteren bir sembol oldu. Emiray ve Aysima'nın hikayesi, köydeki herkes için unutulmaz bir ders oldu. Çünkü, sevginin gücü, her zaman her şeye yetebilirdi. Bu macera, Emiray ve Aysima'ya hayat boyu sürecek değerli bir ders vermişti: Sevgi, her zorluğun üstesinden gelmek için en büyük güçtür ve birbirlerine olan sevgi ve destekleri sayesinde her türlü engeli aşabilirlerdi. Ve bu hikaye, sevgi dolu, yardımsever ve cesur olmanın önemini her zaman hatırlamaları için onlara bir ömür boyu eşlik edecekti.