Ebrar, on iki yaşında, gözleri yıldızlar kadar parlak, kalbi ise henüz keşfedilmemiş bir galaksi kadar gizemli bir kızdı. Yaşamı, küçük sahil kasabasında, babasının balıkçı teknesinin denize açılıp geri dönmesiyle şekilleniyordu. Annesi, sıcaklığı ve şefkatiyle, Ebrar’ın güvenli limanıydı. Fakat Ebrar’ın kalbinde, deniz kadar derin ve uçsuz bucaksız bir özlem vardı; bir gün, babası gibi cesur ve özgür olmanın özlemi. Bu özlem, tanıştığı Demir ile daha da derinleşti. Demir, yaz tatillerini geçirmek için kasabaya gelen, farklı bir dünyanın, büyük şehrin çocuğuydu. Gözlerindeki macera ışığı, Ebrar'ı kendisine çekiyordu. Birbirlerine karşı hissettikleri çekim, ılık yaz akşamlarının serin rüzgarı gibi yavaşça, fakat güçlü bir şekilde eserdi. Günler, deniz kenarında el ele yürüyüşlerle, geceleri ise yıldızların altında paylaşılan sırlarla geçiyordu. Demir, Ebrar'a şehrin büyüsünden, gökdelenlerden, sonsuza uzanan yollardan bahsederdi. Ebrar ise, Demir'e denizin derinliklerinde saklı hazinelerden, sahillerin masalsı hikayelerinden söz ederdi. Kalpleri, farklı dünyalarının arasında gidip gelir, birbirlerine daha da bağlanırlardı. Ancak, yaz tatili bittiğinde, Demir'in ayrılık vakti geldi. Vedalaşırken, kalpleri ağlamaklıydı. Demir, ‘'Unutma beni, Ebrar. Yıldızlar, bizi birleştirecek.'' dedi. Ebrar, Demir'in ayrılışının ardından büyük bir boşluk hissetti. Güneş batıyor, deniz hırçınlaşıyor, her şey Demir'in yokluğunu hatırlatıyordu. Ebrar, kendini yalnız ve mutsuz hissediyordu. Günlerce, odası karanlığa gömüldü. Babası, annesi, onu teselli etmeye çalışıyordu ama hiçbir şey eskisi gibi değildi. Ebrar, Demir'i unutmaya çalışıyordu ama başaramıyordu. Onun anıları, kalbinin derinliklerinde bir yara gibi, her an kanıyordu. Ebrar, Demir'i unutmaya çalışırken, işte o zaman, kendini, Demir'in sözlerindeki yıldızlara bağladı. Her gece, yıldızları izler, Demir’in yüzünü yıldızlarda arardı. Hatta, bir gün, Demir'e kendi yaptığı bir deniz kabuğu kolye gönderdi. Kolyenin içine, ‘'Sensiz bir yıldız bile parlamıyor.'' diye yazmıştı. Aylar geçti. Ebrar, Demir'in yokluğuna alışmaya başlamıştı ama kalbindeki özlem hiç dinmiyordu. O zaman Ebrar, pişmanlığını, Demir'in sözlerini dinlemeyip, onu her zaman arayıp sormamasında buldu. Eğer daha sık iletişim kurmuş olsaydı, bu boşluk oluşmazdı, bu acıyı yaşamazdı. Pişmanlık duygusuyla kıvranan Ebrar, kendine söz verdi; bir daha hiç kimseyi bu kadar kolay kaybetmeyecekti. İletişimin, duyguların paylaşılmasının, birlikteliğin ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Ve bir gün, bir mektup aldı. Mektup Demir’dendi. Demir, Ebrar'ı ziyaret etmek için kasabaya geliyordu. Ebrar'ın sevinci tarifsizdi. Kalbi tekrar çarpmaya başladı. Deniz, yine maviydi, güneş yine parlıyordu. Ebrar, Demir’le yeniden bir araya gelmenin mutluluğunu yaşadı. Birlikte geçen zaman, eski günlerin güzelliğini hatırlattı. Ancak bu sefer, Ebrar ve Demir, birliktelikleri için daha çok çaba sarf edeceklerini, mesafe ve zamanın, sevgiye engel olmayacağını biliyorlardı. Ebrar, bu deneyim sayesinde, değişen durumlara uyum sağlamayı, ihtiyaç duyduğu kişilerle iletişim kurmanın önemini ve duygularının sorumluluğunu almağı öğrenmişti. Yaz mevsimi, birlikteliğin yeniden canlanmasıyla doldu. Güneş, aşklarını aydınlatırken, yıldızlar da uzaktan tanıklık etti. Ebrar, yıldızların altındaki ilk karşılaşmalarının hatırına, Demir’e deniz kabuğu kolyesini taktı. Ve ikisi de, yıldızlar altında, geleceğe dair umutlarla dolup taştılar. Bu deneyim, Ebrar'ın hayatını değiştirdi, onu daha güçlü ve daha olgun biri yaptı.