Beyza, küçük bir sahil kasabasında yaşayan, neşeli ve iyimser bir kızdı. Babası balıkçıydı ve ailesi mütevazi bir hayat sürüyordu. Beyza'nın en büyük arkadaşı ise Şule'ydi. Şule, zengin bir ailenin tek çocuğuydu, büyük bir malikanede yaşıyor, istediği her şeye sahipti. İkisi de birbirlerinin tam zıttıydı ama bu farklılıklar onları daha çok birbirlerine bağlıyordu. Yaz tatillerinin çoğunu birlikte geçiriyor, sahil kenarında oyunlar oynuyor, hayal kuruyorlardı. Beyza, Şule'nin güzel elbisesini ve oyuncaklarını kıskanmazdı. 'Benim de arkadaşlığımız var' diye düşünürdü. Şule ise Beyza'nın hikayelerini, sahildeki maceralarını büyük bir ilgiyle dinler, kendi dünyasından çok farklı gelen bu deneyimleri severdi. Bir gün, Şule'nin ailesi şehir dışına taşınmak zorunda kaldı. Şule'nin yeni okulu şehirdeydi ve Beyza'dan uzaktaydı. Ayrılık, her ikisini de çok üzdü. Mektuplar yazıyor, her fırsatta telefonla konuşuyorlardı, ancak yine de eskisi gibi değillerdi. Şule, yeni evinde, lüks hayatın içinde kaybolmuştu. Birçok arkadaşı vardı ama hiçbirisi Beyza gibi değildi. 'Beyza'nın sadeliğini özlüyorum' diye düşünür, sahil kenarındaki oyunları ve basit ama mutlu anılarını hatırlar, içten içe bir eksiklik hissederdi. Beyza ise, Şule'nin yokluğunu çok hissetmişti. Arkadaşlarını özledi. Öyle ki, babasının balıkçı teknesinde çalışmaya başladı. Çok yoruluyordu. Ama çalışmanın verdiği para, annesinin ilaçlarını almaya ve eksiklerini gidermeye yettiği için gurur duyuyordu. Bir gün, babasının bir iş kazası geçirdiğini öğrendi. Bu kaza, babasının teknesinin hasar görmesi ve bir süre çalışamaması anlamına geliyordu. Aile zor günler geçirmeye başladı. Beyza, daha çok çalışmaya karar verdi. Yine de, ne kadar çok çalışırsa çalışsın, ihtiyacı olan parayı karşılayamadı. Şule'nin ailesi ise, beklenmedik bir şekilde işlerini kaybettiler. Şehrin lüks hayatından, küçük, mütevazi bir eve taşınmak zorunda kaldılar. Şule, zenginliğin geçici olduğunu, gerçek dostluğun ve sevginin çok daha değerli olduğunu anlamaya başladı. Bir gün, eski sahil kasabasına gitmeye karar verdi. Beyza'yı görmek istiyordu. Kasabaya varınca, Beyza'yı balıkçıların kahvesinde, yorgun ama mutlu bir şekilde gördü. Beyza, Şule'yi görünce çok şaşırdı, çok sevindi. 'Şule! Buraya ne diye geldin?' diye sordu heyecanla. Şule, olanları anlattı. Beyza da kendi durumunu açıkladı. İkisinin de hayatı değişmişti. Ama bu değişim, onları birbirlerine daha da yakınlaştırmıştı. Şule, Beyza'nın ailesine yardım etmeye başladı. Beyza ise, Şule'ye yeni hayatına alışması için destek oldu. Birlikte, daha önce yaşadıkları zorluklara rağmen, hayatlarının yeni bir bölümüne başladılar. Zenginlik ve fakirlik, artık onların arasında bir engel değildi. Gerçek dostluk, her şeyin üstesinden gelebilecek kadar güçlüydü. Ailelerinin desteğiyle çalışmaya, okumaya devam ettiler. Beyza, babasının işini büyütmeye yardımcı oldu. Şule de, özel yeteneklerini kullanarak yeni bir iş kolu geliştirdi. Yıllar sonra, Beyza ve Şule hala en yakın arkadaşlardı. İkisi de başarılı olmuştu, ama zenginlik ya da fakirlik onları asla ayırmamıştı. Birlikte birçok hayır işinde yer aldılar, ihtiyaç sahiplerine yardım ettiler. Çünkü öğrenmişlerdi ki; gerçek zenginlik, sevgi, dostluk ve paylaşmaktı. Her şeyin üstesinden gelebilen de, sevgi dolu kalpleriydi. Bu hikaye, bize zenginlik ve fakirliğin geçici olduğunu, gerçek değerlerin ise sevgi, dostluk ve yardımlaşma olduğunu gösteriyor. Dostluk, her zaman, her durumda kalbin en değerli hazinesi olmalıdır. Paylaşmak, sevmek ve birlikte olmak, her türlü zorluğun üstesinden gelmeye yardımcı olur. 'Paylaştıkça çoğalır', 'sevgi her kapıyı açar' ve 'birlikte daha güçlü oluruz' sözleri bu hikayenin ana mesajlarını güzelce özetliyor.