Asel, sekiz yaşında özel bir çocuktu. Görebiliyor, anlayabiliyor fakat duyamıyordu. Duyamadığı için de konuşamıyordu. Yani hem işitme hem de konuşma engeli vardı. Hayat Asel için, diğer çocuklara olduğundan çok daha zordu. Asel işaret dili bilse de, çoğu insan işaret dili bilmiyordu.
Bu yüzden toplu ortamda Asel, işaret diliyle konuşsa da; anlayan insanlar çok nadirdi. Ne yazık ki toplumumuzda Asel gibi özel gereksinimli bireyler için gösterilen özen, oldukça azdı. Asel, kendisi gibi engeli bulunan çocuklarla okumuştu. Bu yıl ise diğer bireylerin arasına katılması gerekiyordu.
Kaynaştırma öğrencisi olarak yeni bir okula başlayacaktı. Bu yüzden gergin ve heyecanlıydı. Acaba yeni arkadaşları nasıl olacaktı? Onu anlayabilecekler miydi? Yoksa Asel ile iletişim kuramayacaklar mıydı? Asel korkuyordu. Anne ve babası, Asel’in endişeli olduğunu anlıyorlardı. Kızlarını sakinleştirmek için ellerinden geleni yapsalar da, onlar da içten içe Asel için endişe ediyorlardı.
Okul günü geldi çattı. Asel sabah erkenden uyandı. Anne ve babasıyla kahvaltısını yaptı. Sonra yeni okulunun formasını giydi. Pembe-gri renkleri taşıyan forma, Asel’ e hoş görünmüştü. Babası işe gideceği için, okula Asel’i annesi götürecekti. Tüm hazırlıklarını tamamladıktan sonra okula gitmek üzere yola koyuldular.
Okul çok da uzak değildi. Yaklaşık 5 dakikalık bir yürüme mesafesindeydi. Okula ulaştıklarında Asel etrafı incelemeye başladı. Annesi, Asel’ in elinden tuttu ve onu yeni sınıfına götürdü. Öğrenciler sıralara yerleşmişlerdi bile. Asel, çekingen gözlerle sınıfı incelemeye başladı. Annesi öğretmenle konuşurken, Asel arkadaşlarını dikkatli seyretti.
Öğretmen usulca Asel’ in yanına yaklaştı ve başını okşadı. Annesi işaret diliyle Asel’ e, gitmesi gerektiğini; onu okul çıkışında alacağını söyledi. Asel de işaret dilini kullanarak annesine: “Gitme lütfen.” dedi. Annesi gitmesi gerektiğini söyledi ve Asel’in yanağından öptü. Asel en sonunda bunu kabullendi. Öğretmeni işaret dilini kullanarak Asel’ e: “Hoş geldin kızım.” Dedi.
Asel şaşkındı. Öğretmeninin işaret dili biliyor olması onu rahatlatmıştı. Fakat sınıftaki öğrenciler hayretle öğretmen ve Asel’i izliyorlardı. Öğretmen, Asel’ e yerine gösterdikten sonra; öğrencilerine durumu açıkladı. Öğrenciler Asel için üzülmüşlerdi. Ona hoş geldin demek isteseler de, işaret dili bilmiyorlardı. Asel bütün günü sınıfta tek başına oturarak geçirdi. Sınıf arkadaşları teneffüslerde onunla iletişime geçmeye çalışmışlardı aslında ama işaret dili bilmedikleri için iletişim kuramamışlardı. Okul çıkışında annesi Asel’i almaya geldi.
Kızının suratının asık olduğunu görünce:” Ne oldu kızım? Niye suratın asık?” diye işaret dili ile sordu. Asel, omuz silkti ve annesine cevap vermedi. Annesi ne olduğunu az çok tahmin ediyordu. O da çok üzülmüştü. Aradan üç hafta geçmişti. Asel sınıfa girdiğinde arkadaşlarının hepsi çoktan gelmişti.
Yine sessiz sakin yerine oturacak, dersi dinleyecek ve hayalet gibi sınıftan çıkıp gidecekti. Kimse ile iletişime geçemiyordu nasılsa. Ama o da ne? Arkadaşları aynı anda Asel’ e işaret diliyle hoş geldin dediler. Asel gülümsedi. Arkadaşları okuldan sonra, öğretmenlerinden işaret dili dersi almışlardı.
Asel’in yalnızlığına üzülüyorlardı ve onunla iletişim kurarak arkadaşlık etmek istiyorlardı. Arkadaşları Asel’ e merak ettikleri her şeyi sordular. Asel de onlara sordu. Asel olan biten karşısında çok duygulanmıştı. Artık sınıf arkadaşlarının hepsiyle anlaşabiliyordu.
Bu metin kocamanbisite.com için özel olarak yazılmıştır. Ticari maksat taşıyan tüm diğer dijital ortamlar ve basılı mecralarda kullanımı, kopyası, atıfı yasaktır. Eğitim maksatlı kullanım için her bir hikayeye yönelik izin alınması zorunludur.
