Zeliha, küçük ve çok meraklı bir kızdı. Annesi, dünyanın en iyi aşçısıydı ve her zaman 'Zeliha'cım, yardım et bana' derdi. Zeliha, bazen annesinin yoğunluğuna sinirlenir, 'Bırak şu yemekleri, biraz da benimle oyna!' diye bağırırdı. Ama annesi her zaman sakin kalır, 'Tatlım, birazdan oynarız, şimdi bu kekleri pişirmem lazım' derdi. Bir gün, Zeliha yine annesinin yoğunluğundan şikayet etti. Annesi, 'Zeliha'cım, bugün biraz yorgunum, sen de yardımcı olursan daha çabuk biter ve birlikte oynayabiliriz' dedi. Zeliha önce tereddüt etti, ama sonra annesinin yorgunluğunu görünce ona yardım etmeye karar verdi. Annesine yumurtaları kırmada, unu karıştırmada yardımcı oldu. Çalışırken birlikte şarkılar söylediler, kahkahalar attılar. Kekler harika oldu ve Zeliha, annesine yardım etmenin ne kadar keyifli olduğunu anladı. O gün, annesi ile daha uzun süre oyun oynadılar ve Zeliha çok mutluydu. Ertesi gün Zeliha, annesine 'Bugün sana yardım edeceğim, anne!' dedi. Annesi çok sevindi. Zeliha olaylara karşı her zaman ılıman yaklaşmayı, olayı doğru anlamak için çabalamayı öğrendi. Annesinin her zaman sevgiyle ve saygıyla yaklaşmasının, onun da aynı şekilde davranmasını sağladığını fark etti. Annesinin yorgunluğunu anladı ve ona yardımcı olmak onu mutlu etti. Zeliha annesinin sevgisini ve saygısını kazandı, ve her şeyden önemlisi, birlikte kaliteli vakit geçirmenin mutluluğunu tattı. 'Ailede sevgi ve saygı çok önemli' diye düşündü Zeliha mutlu bir şekilde.