Uykulu Çocuk, adı üstünde çok uykulu bir çocuktu. Bir gün, karanlık ve fırtınalı bir gecede, oyuncak ayısına sarılmış uyurken, garip sesler duydu. 'Cık cık cık...' diye fısıldayan bir ses, yatağının altından geliyordu. Korkuyla gözlerini açtı. Yatağının altında, gözleri parlayan, tüyleri diken diken olmuş, korkunç bir yaratık gördü. Yaratık, 'Seni alacağım!' diye bağırdı. Ama Uykulu Çocuk cesur bir çocuktu. 'Hayır, beni alamazsın!' diye cevap verdi, sesi titriyordu ama korkusuna yenilmemişti. Yaratık, 'Benim kadar korkunç değilsin, o yüzden beni yenme şansın yok!' diye alay etti. Uykulu Çocuk, yaratığın korkunç görünüşüne aldanmamalıydı. 'Dış görünüşün önemli değil, önemli olan kalbinin güzelliği' diye düşündü. Derin bir nefes aldı ve yaratığa doğru eğildi. 'Neden bu kadar kötü görünüyorsun?' diye sordu. Yaratık, 'Çünkü hep yalnızım, kimse benimle oynamak istemiyor' dedi, sesi hüzünle doluydu. Uykulu Çocuk, yaratığın yalnızlığından etkilendi. 'Ben seninle oynarım' dedi. Yaratığın korkunç yüzü yavaş yavaş yumuşadı, gözlerindeki ışık söndü. İkiside birlikte oyunlar oynadılar, şarkılar söylediler ve kahkahalar attılar. Sabah olduğunda, yaratık, Uykulu Çocuğa teşekkür etti ve 'Artık korkunç görünmüyorum' dedi. Uykulu Çocuk, yaratığın görünüşünün aslında önemli olmadığını, kalbinin güzelliğinin onu kurtardığını anlamıştı. O günden sonra, Uykulu Çocuk, her zaman dış görünüşe değil, kalbin güzelliğine bakmayı öğrendi. Yaratık ise artık korkunç değildi, çünkü Uykulu Çocuğun dostluğu onu değiştirmişti. Ve bu gece, Uykulu Çocuk, huzur içinde uyudu.