Tuğrul Mete, çok meraklı ve biraz da yaramaz bir çocuktu. Bir gün, dedesinin anlattığı 'sihirli kayaların' olduğu gizli vadiye gitmeye karar verdi. 'Gitme, tehlikeli!' diye uyarmıştı dedesi ama Tuğrul Mete, 'Merakımı yenemem!' dedi ve yola koyuldu. Vadiye ulaştığında, karşısında rengarenk, ışıldayan kayalar gördü. Bir kaya, 'Merhaba Tuğrul Mete!' diye konuştu. Tuğrul Mete şaşkına döndü. Kaya, 'Benim adım Şimşek. Diğer arkadaşlarımla birlikte, iyi kalpli çocuklara yardım ediyoruz' dedi. Tuğrul Mete, 'Gerçekten mi?' diye sordu. Şimşek, 'Evet. Ama karşılığında, bize bir iyilik yapmalısın.' dedi. Şimşek, köyün yakınlarındaki derenin kuruduğunu ve hayvanların susuz kaldığını anlattı. Tuğrul Mete, 'Ben yardım ederim!' diye bağırdı. Tuğrul Mete, Şimşek'in gösterdiği gizli bir pınarı buldu ve suyun akmasını sağladı. Hayvanlar sevinçle suya koştular. Kayalar da parıltılar saçarak sevinçlerini gösterdiler. Tuğrul Mete, 'Çok mutluyum!' diye haykırdı. O gün Tuğrul Mete, 'Merak etmek güzel ama, başkalarına yardım etmek daha güzelmiş!' diye öğrendi. Eve dönerken, 'Dedesine anlattıkları'na inanmazdı ama şimdi inanıyordu. Amacı, keşfetmek değildi artık, keşfedip paylaşmaktı.