Sevda, çok sevdiği oyuncaklarını paylaşmakta zorlanan bir kızdı. Bir gün bahçede oynarken, eski bir çanta buldu. Çantayı açtığında, içinde rengarenk, parıltılı taşlar vardı. Sevda, 'Vay canına!' diye haykırdı. Taşlardan birini cebine koydu. Birdenbire, etrafındaki dünya renklendi, çiçekler daha güzel koktu ve kuşlar daha neşeli şarkılar söylemeye başladı. Sevda, diğer taşları da denemek istedi. Her taşı kullandığında farklı bir sihir gerçekleşiyordu; gökkuşağı çıktı, ağaçlar dans etti, hatta kedisi Mısır, onunla konuşmaya başladı! Mısır, 'Sevda, bu taşlar sadece senin değil, paylaştıkça çoğalıyor' dedi. Sevda, paylaşmanın ne demek olduğunu anladı ama nasıl yapacağını bilmiyordu. Tam o sırada annesi bahçeye geldi. Annesi, 'Sevda, bugün babanla birlikte komşumuz Ayşe teyzenin evine gideceğiz. Ona kurabiye götüreceğiz' dedi. Sevda, annesine ve babasına 'Ben de sizinle gelirim!' dedi. Ayşe teyzenin evinde Sevda, 'Ayşe teyze, bu taşlardan sana da vereyim' diyerek, en güzel taşlardan birini Ayşe teyzeye uzattı. Ayşe teyze çok sevindi ve Sevda'ya teşekkür etti. Sevda, taşları paylaştıkça sihir daha da arttı. Bahçe daha da güzel oldu, kuşlar daha da güzel şarkılar söyledi ve Sevda'nın kalbi mutlulukla doldu. O gün anladı ki, paylaşmak, sadece oyuncak paylaşmak değil, sevgiyi ve mutluluğu paylaşmaktı. Eve döndüğünde, annesine ve babasına yardım etti, onlara olan sevgisini gösterdi ve anne ve babasının ne kadar değerli olduğunu bir kez daha fark etti. Sevda, o günden sonra oyuncaklarını ve sevgisini paylaşmayı öğrendi ve her paylaştığında, sihirli çantasındaki taşlar gibi, mutluluğu arttı.