Salih, oyuncaklarını çok seven, neşeli bir çocuktu. En sevdiği oyuncaklar arasında, pamuk gibi yumuşak, uzun kulaklı bir tavşan vardı. Bir gün, Salih'in yeni bir oyuncak robotu geldi. Robot o kadar heyecan vericiydi ki, Salih tavşanını bir köşeye atıp, robotla oynamaya başladı. Robotun kollarını çevirip, bacaklarını hareket ettirdi. Çok eğlendi! Ancak, bir anlık dalgınlıkla, robotun kolunu tavşanın üzerine düşürdü. 'Aman Tanrım!' diye bağırdı Salih. Tavşanın kulağı hafifçe kırılmıştı. Salih çok üzüldü. 'Şimdi ne yapacağım?' diye düşünürken, annesi içeri girdi. 'Ne oldu canım?' diye sordu. Salih, olanları anlattı. Annesi gülümsedi ve 'Üzülme Salih, her şeyin bir çözümü var' dedi. Annesi, Salih'e küçük bir iğne ve iplik verdi. 'Bak, kulağını düzeltebiliriz' dedi. Salih, annesinin yardımıyla tavşanın kulağını özenle dikti. Tavşan yine eski haline döndü. Salih çok sevindi. 'Annem, oyuncaklarımı kırmamaya dikkat edeceğim' diye söz verdi. O günden sonra, Salih oyuncaklarını daha da dikkatli kullandı. Tavşanla robotla birlikte harika oyunlar oynadı, ama her zaman oyuncaklara özen gösterdi. Tavşan, Salih'e, her zaman dikkatli olmak ve değer verilen şeylere özen göstermenin önemini öğretti. Salih, bu olaydan ders çıkararak, artık tüm oyuncaklarına çok daha iyi bakmaya başladı. Sonuçta Salih hem robotuyla hem de tavşanıyla çok mutlu bir şekilde oynamaya devam etti.