Helin Nefes, çok tatlı ve iyimser bir kızdı. Güneşli bir sabahta, bahçesindeki papatyaların arasında uçuşan rengarenk kelebekleri izliyordu. Kelebekler, her biri farklı bir renkte ve desendeydi; bazıları turuncu, bazıları mavi, bazıları da parlak yeşil. Helin, kelebeklerin ne kadar güzel olduklarını düşünüp iç geçirdi. 'Keşke ben de onlarla birlikte uçabilseydim!' diye fısıldadı. Annesi, Helin'in yanına geldi ve onu kucakladı. 'Canım kızım, ne düşünüyorsun?' diye sordu. Helin, kelebekleri göstererek, 'Anne, keşke ben de onlarla birlikte uçabilseydim!' dedi. Annesi gülümsedi ve 'Belki de bir yolunu buluruz, canım' dedi. Annesi, Helin'e kelebeklerin ne kadar hassas ve nazik yaratıklar olduğunu anlattı. Onların güzelliğini korumak gerektiğini ve doğaya karşı saygılı olmanın önemini vurguladı. O gün, Helin ve annesi birlikte bahçedeki kelebekleri gözlemlediler. Annesi, Helin'e kelebeklerin yaşam döngüsü hakkında bilgiler verdi. Helin, yumurtalarından çıkan larvaların, daha sonra tırtıllara dönüştüğünü ve sonunda güzel kelebekler haline geldiğini öğrendi. Bu, Helin'e doğanın muhteşem bir döngüsü olduğunu gösterdi. Annesi, Helin'e kelebekleri yakalamamak ve onlara zarar vermemek gerektiğini öğretti. Onların özgürce uçmalarına izin vermeliydi. Birkaç gün sonra, Helin yine bahçesinde oynuyordu. Birdenbire, çok büyük ve parlak bir kelebek gördü. Kelebeğin kanatları, gökkuşağının tüm renklerini taşıyordu. Kelebek, Helin'in etrafında uçuştu ve sonra yavaşça Helin'in omzuna kondu. Helin, kelebeğin güzelliğine hayran kaldı. Kelebek, Helin'e sanki bir şeyler anlatmak istiyormuş gibi baktı. Helin'in kalbi hızla çarpmaya başladı. Kelebek, aniden Helin'in avucuna bir toz zerreciği bıraktı ve uçup gitti. Helin, toz zerreciğini dikkatlice inceledi. Toz zerreciği, parıldayan ve ışıldayan minik bir tohum gibiydi. Helin, tohumu toprağa ekti ve her gün onu suladı. Birkaç gün sonra, tohumdan küçük bir bitki çıktı. Bitki hızla büyüdü ve kısa sürede, rengarenk çiçeklerle dolu bir ağaç oldu. Bu çiçekler, Helin'in bahçesindeki kelebeklerden daha da güzeldi. Bir gün, Helin ağaçta oturan, sihirli gibi parıldayan bir kelebek gördü. Kelebek, Helin'e yaklaştı ve ona tatlı bir sesle konuştu. 'Ben, sihirli kelebeklerin kraliçesiyim,' dedi kelebek. 'Sana, sevgi ve iyiliğin gücünü göstermek için geldim. Sen, doğaya karşı çok sevgi dolu bir kalbe sahipsin. Bu nedenle, sana sihirli bir armağan veriyorum.' Kelebek, Helin'e küçük bir kutuyu uzattı. Kutunun içinde, birkaç sihirli tohum daha vardı. Helin, sihirli tohumları bahçesine ekti. Tohumlar büyüdü ve rengarenk çiçek açtı. Bu çiçekler, kelebekleri kendine çekiyordu. Helin, her gün bahçesinde kelebeklerin arasında oynuyordu. Onlarla birlikte uçuyordu, onlara yiyecek veriyordu, ve onlarla konuşuyordu. Helin, kelebeklerle dost olmuştu. Helin'in kalbi, sevgi ve mutlulukla doluydu. Helin, o günden sonra her zaman doğayı sevdi, korudu ve tüm canlılara karşı sevgi dolu davranmaya devam etti. Hayatının geri kalanında, doğanın güzelliğini paylaşmak için çalıştı. Çocuklara, doğayı sevmeyi ve korumayı öğretti. Ve her zaman hatırladı ki, sevgi ve iyilik, dünyayı güzelleştiren en büyük sihirdi.