Yaren, on iki yaşında, neşeli ve iyiliksever bir kızdı. En yakın arkadaşı Suna ile her zaman birbirlerine destek olur, birlikte oyunlar oynar ve birbirlerinin sırlarını paylaşırlardı. Bir gün okuldan dönerken, sokakta küçük, kirli ve korkmuş bir yavru köpek gördüler. Yavru köpek, incecik bacaklarıyla zorlukla yürüyordu ve açlıktan bitkin düşmüştü. 'Bak Suna, ne kadar zavallı!' dedi Yaren, gözleri yaşlarla dolu. Suna da aynı şekilde üzüntüyle baktı köpeğe. Yaren, hemen cebindeki son parasını çıkardı ve en yakın bakkala koştu. Bir dilim ekmek ve biraz süt alarak yavru köpeğin yanına döndü. 'İşte canım, biraz yemek.' dedi Yaren, sesindeki merhametle. Yavru köpek, Yaren’in elinden yediği ekmek ve sütü büyük bir iştahla yedi. Yaren ve Suna, yavru köpeği okşayarak, ona sevgi gösterdiler. 'Bunu eve götürelim, anneme soralım ne yapacağımızı' dedi Suna. Eve geldiklerinde, anneleri yavru köpeğin durumuna çok üzüldü. 'Elbette ki eve alırız canım' dedi annesi. 'Ama önce veterinere götürmemiz gerek, bakıma ihtiyacı var.' Yaren ve Suna çok sevindi. Yavru köpeğe 'Pamuk' adını verdiler. Veteriner Pamuk’u muayene ettikten sonra, sağlıklı olduğunu ve sadece açlıktan ve ihmalden dolayı bu durumda olduğunu söyledi. 'Çok şanslı bir köpekmiş' dedi veteriner, 'Çünkü çok sevgi dolu iki güzel kız tarafından bulunmuş.' Yaren ve Suna, Pamuk’a çok iyi baktılar. Onu beslediler, onunla oynadılar ve her zaman yanında oldular. Pamuk, Yaren ve Suna’nın sevgisi sayesinde iyileşti ve sağlıklı, neşeli bir köpek oldu. Günler haftalara, haftalar aylara dönüştü. Pamuk artık ailelerinin bir parçası haline gelmişti. Yaren ve Suna, Pamuk’la oyunlar oynar, ona hikâyeler okurlardı. Pamuk’un gelişimi, Yaren ve Suna’ya hayvanlara karşı merhamet ve sevgi duymanın önemini gösterdi. Bir gün okulda öğretmenleri, hayvan hakları ve sorumlulukları ile ilgili bir sunum yaptı. Yaren, Pamuk'un hikayesini sınıfta paylaştı ve arkadaşlarına sahipsiz hayvanlara nasıl yardım edebileceklerini anlattı. Yaren’in hikayesi, sınıfındaki arkadaşlarını derinden etkiledi. Birçok öğrenci, evlerinde sahipsiz hayvanlara bakmaya başladı ya da hayvan barınaklarına yardım etmeye karar verdi. Yaren, arkadaşlarına hayvan sevgisini ve sorumluluk bilincini aşılamıştı. O günden sonra Yaren ve Suna, okulda ve mahallelerinde hayvanlara yardım etmek için bir kulüp kurdular. Kulüpte, sahipsiz hayvanlara yiyecek ve su sağladılar, yaralı hayvanlara yardım ettiler ve hayvan hakları konusunda farkındalık yaratan etkinlikler düzenlediler. Yaren'in iyilikseverliği, sadece Pamuk'u kurtarmakla kalmadı, aynı zamanda birçok diğer hayvana da yardım etmesini sağladı. Yaren ve Suna’nın hikayesi, tüm mahallede yayıldı. Herkes, bu iki kızın iyilikseverlikleri ve hayvanlara olan sevgileriyle gurur duyuyordu. Yaren, bu deneyimden büyük bir mutluluk ve doygunluk duydu. 'İyilik yapmak, insanı ne kadar mutlu ediyor!' diye düşündü. Suna da Yaren’in düşüncelerini paylaşıyordu. Onlar, iyiliğin dünyayı güzelleştirdiğinin ve küçük bir iyiliğin bile büyük bir fark yarattığının farkındaydılar. Yaren ve Suna, hayatlarının geri kalanında iyilik yapmaya devam ettiler ve her zaman arkadaşlarına ve hayvanlara karşı merhametli ve şefkatli oldular. Pamuk ise, onların en sadık ve sevgili dostları olarak hayatlarına devam etti. Yaren ve Suna'nın hikayesi, tüm çocuklara iyiliğin gücünü ve dünyayı daha iyi bir yer haline getirmenin önemini gösteren bir örnek oldu. Onların hikayesi, yıllarca anlatıldı ve her anlatıldığında, çocukların kalplerinde iyilik tohumları ekildi. Her zaman hatırladıkları bir şey vardı: 'Küçük bir iyilik, büyük bir fark yaratabilir'.