Selim, beş yaşında, gözleri parlayan, enerjik bir çocuktu. Her sabah güneşle birlikte uyanır, oyuncaklarıyla oynamak için heyecanla koşuştururdu. En sevdiği oyuncak, dedesi tarafından hediye edilen, sevimli bir ahşap trendi. Selim, treniyle saatlerce oynar, hayal gücünün sınırlarını zorlar, farklı maceralar yaşatırdı. Bir gün, annesi Selim'i parkta oynaması için bıraktı. Selim, yeni arkadaşlarıyla kaydırakta kaydı, salıncağa bindi, neşeyle koşturdu. Oyunun coşkusunda, ahşap trenini bir yere bıraktığını fark etmedi bile. Eve döndüğünde, treninin olmadığını görünce gözleri doldu. 'Trenim nerede?' diye sordu annesine, sesi titriyordu. Annesi, 'Belki parkta unutmuşsundur canım' dedi, 'yarın birlikte tekrar bakabiliriz.' Selim, o gece uyuyamadı. Trenini düşünmekten bir türlü vazgeçemiyordu. 'Keşke daha dikkatli olsaydım' diye mırıldandı. 'Eğer trenimi kaybetmeseydim, şimdi onunla oynayabilirdim.' diye düşündü. Sabah, annesi ve babasıyla birlikte parka gitti. Fakat tren her yerde arandı, bulunamadı. Selim çok üzüldü. Annesi onu kucakladı ve 'Selim'ciğim, üzgün olduğunu biliyorum, ama unutma, sahip olduğun diğer birçok güzel şey var. Sağlıklısın, ailen seninle, arkadaşların var. Şimdi bunlara şükretmenin zamanı.' dedi. Annesinin sözleri Selim'in biraz olsun içini rahatlattı. Eve dönerken, Selim yolda güzel çiçekler gördü, kelebeklerin uçuşunu izledi, kuşların cıvıltısını dinledi. Bunların hepsinin güzel olduğunu fark etti. Akşam yemeğinde, babasıyla birlikte yemek yerken, 'Baba, bugün parkta trenimi kaybettim ama çok güzel çiçekler gördüm, kelebekler uçuyordu, kuşlar şarkı söylüyordu. Bunlar için çok şükür duyuyorum' dedi. Babası Selim'i kucakladı ve 'Oyuncaklar önemli ama sağlık, aile ve doğanın güzellikleri çok daha değerli. Bunlara sahip olduğumuz için çok şükretmeliyiz' dedi. Sonraki gün, Selim annesiyle birlikte oyuncakçıya gitti. Selim, yeni bir oyuncak tren almak yerine, küçük bir kuş evi seti aldı. Kuşlara bakmak ve onlara bakmak onu mutlu ediyordu. O günden sonra, Selim sahip olduğu her şeye daha çok değer vermeye başladı. Sağlığına, ailesine, arkadaşlarına, doğanın güzelliklerine, hatta küçük kuş evine bile… Her akşam yatmadan önce, sahip olduğu her şey için şükretti. Bir gün, parkta oynarken eski trenini bulan bir çocuk gördü. Çocuk trenin kendisine ait olduğunu anladıktan sonra, Selim'e geri verdi. Selim çok mutlu oldu, fakat bu sefer kaybettiği için değil, tekrar trenine kavuştuğu için değil, sahip oldukları için şükretmeyi öğrenmesinden dolayı mutluydu. Çünkü kaybettiği bir oyuncak yerine çok daha değerli bir şey kazanmıştı: Şükretmeyi öğrenmenin huzuru ve mutluluğu. O günden sonra, Selim hep şükretti; sahip olduğu her şey için, sağlığı için, ailesi için, arkadaşları için ve hatta kaybettiği tren için bile, çünkü o da ona değerli bir ders vermişti. Selim'in hikayesi, küçük şeylere bile şükretmenin önemini vurguluyor. Hayatımızdaki nimetleri fark etmek ve onlara değer vermek, mutluluğun anahtarıdır. Selim, kayıp treninin acısını, şükran duygusuyla yenmeyi başardı ve bu da ona daha büyük bir mutluluk sağladı. Artık her sabah, güneşin doğuşuyla birlikte uyanır ve her şey için, hatta uyanabildiği için bile, şükrederdi. Selim, şükretmeyi öğrenmenin hayatını ne kadar zenginleştirdiğini keşfetmişti.