Makbule Elvin, minik ellerini sıraya koymuş, heyecanla öğretmenini bekliyordu. Bugün yeni bir yıla başlıyorlardı ve Makbule heyecanından uçuşuyordu. Sınıfın kapısı açıldı ve içeriye, güneş kadar sıcak bir gülümsemeyle, Bayan Ayşe girdi. Bayan Ayşe, Makbule'nin en sevdiği öğretmendi. Saçları güneşin altındaki buğday tarlası gibi altın sarısıydı, gözleri ise gökyüzünün mavisini andırıyordu. Her zaman neşeli, her zaman sabırlı, her zaman öğrencilerine sevgi dolu bir bakışla yaklaşan Bayan Ayşe, Makbule için sadece bir öğretmen değil, aynı zamanda bir arkadaş, bir rehber, bir güven kaynağıydı. İlk gün, Bayan Ayşe sınıfa rengarenk resimler getirmişti. 'Bugün size harika bir hikaye anlatacağım,' dedi Bayan Ayşe, sesi bir şelalenin fısıltısı gibi yumuşaktı. 'Bu hikaye, paylaşmanın, yardımlaşmanın ve dostluğun ne kadar önemli olduğunu anlatacak.' Hikayeyi anlatırken, gözleri parıldıyordu, sesi her kelimenin içindeki sihirli dünyayı açığa çıkarıyordu. Makbule, Bayan Ayşe'nin anlattığı hikayeye o kadar kaptırdı ki, sanki hikayenin içindeymiş gibi hissetti. Günler haftalara, haftalar aylara dönüştü. Bayan Ayşe, öğrencilerine sadece ders anlatmakla kalmıyor, onlarla oyunlar oynuyor, şarkılar söylüyor, doğada yürüyüşler yapıyor, onların hayal dünyalarını genişletmek için her şeyi yapıyordu. Bir gün, sınıf çalışmaları sırasında, Makbule bir matematik problemini çözemiyordu. Üzüntüsü yüzünden okunuyordu. Bayan Ayşe, Makbule'nin yanına gelip, 'Korkma canım, birlikte çözeceğiz' dedi yumuşak bir sesle. Makbule'nin elini tuttu, soruyu adım adım açıkladı ve sonunda Makbule, problemi kendi başına çözdüğünde, mutluluktan uçuyordu. Bayan Ayşe, öğrencilerini sadece akademik olarak değil, aynı zamanda sosyal ve duygusal olarak da destekliyordu. Her öğrencinin özel ilgi alanlarını ve yeteneklerini keşfetmesine yardımcı oluyordu. Makbule, resim yapmayı çok seviyordu ve Bayan Ayşe, ona özel resim dersleri veriyordu. Makbule'nin yeteneğini fark eden Bayan Ayşe, onun resimlerini okul sergisinde sergilemesini sağladı. Makbule'nin resimleri büyük beğeni topladı ve Makbule, başarısından dolayı çok mutlu oldu. Bu başarı, onun kendine olan güvenini artırdı. Bir gün okulda, bir öğrenci, öğle yemeğini getirmeyi unutmuştu. Makbule'nin kendi öğle yemeğinden paylaşmasını istedi. Makbule önce biraz tereddüt etti. Ama sonra Bayan Ayşe'nin 'Paylaşmak, sevgiyi çoğaltmak gibidir' sözlerini hatırladı. Makbule, kendi öğle yemeğinden arkadaşına ikram etti ve arkadaşının mutlu yüzü, onu da çok mutlu etti. Bayan Ayşe, Makbule'nin bu güzel davranışını tüm sınıfa örnek gösterdi. Bu an, Makbule'nin hayatında unutulmaz bir an oldu. Yıl sonu geldi çattı. Okul sonu eğlencesinde, Makbule, Bayan Ayşe'ye yaptığı en güzel resmi hediye etti. Resimde, Bayan Ayşe, öğrencilerine sevgiyle gülümsüyordu. Bayan Ayşe, Makbule'nin resmini alıp gözyaşlarını gizlemeye çalıştı. 'Bu benim için çok değerli bir hediye canım' dedi. O gece, Makbule, Bayan Ayşe'nin gösterdiği sevgi ve sabır sayesinde, öğrenmenin ve paylaşmanın ne kadar güzel bir şey olduğunu anlamıştı. Bayan Ayşe, sadece bir öğretmen değildi, o Makbule için bir ilham kaynağı, bir dost ve kalbinin derinliklerindeki bir sevgiydi. Makbule, öğretmenini sonsuza dek sevecekti. Bir sonraki yıl da aynı sınıf öğretmenini görmek için heyecanla yeni yılı bekleyecekti. Bayan Ayşe’nin sevgisi ve öğretileriyle dolu bir yıl daha geçirmek Makbule için büyük bir mutluluk olacaktı. Bu mutlu sonla biten okul yılı, Makbule için hayatının en güzel yıllarından birisi olmuştu. Makbule’nin arkadaşları da Bayan Ayşe’nin öğretme metodlarından ve sevgisinden çok memnundular. Öğretmen sevgisi, Makbule’ye yalnızca dersleri öğretmekle kalmamış, aynı zamanda paylaşmayı, yardımlaşmayı, dostluğu, özgüveni ve iyiliği de öğretmişti. Makbule’nin, arkadaşları ve öğretmenine olan sevgisi ise, okul yıllarını çok daha güzel ve anlamlı kılmıştı. Bütün bunlar, Bayan Ayşe’nin öğrencilerine duyduğu derin sevgi ve sınırsız sabrının bir sonucuydu.