Karanlık çökmüş, gökyüzünde yıldızlar parıldarken, on iki yaşındaki Kerem Yahya, dedesinin eski, kırmızı arabasının direksiyonuna geçmiş, heyecanla motoru çalıştırmaya çalışıyordu. Dedesi, 'Bu araba özel, Kerem,' demişti, 'Ama dikkatli olmalısın, çok eski ve tuhaf bir geçmişi var.' Kerem, dedesinin sözlerini önemsememişti. Kırmızı araba, sanki bir canavar gibi homurdanarak çalışmıştı. Motorun uğultusu, gecenin sessizliğini bozarak, Kerem'in kalbine korku ve heyecan karışımı bir duygu yerleştirmişti. Arabayı hareket ettirdiğinde, tekerlekler garip bir ses çıkarmıştı. Sanki, 'Gitme!' diye fısıldıyorlardı. Kerem, korkusuna rağmen gaza bastı. Araba, eski olduğu için sarsıntılı bir şekilde ilerledi, her an parçalanacakmış gibi hissettiriyordu. Yol karanlıktı, ağaçlar uzun ve ürkütücü gölgeler atıyordu. Kerem, yalnız başına, gece yarısı karanlığında, eski ve tuhaf bir arabayla yol alıyordu. Bu, korkunç bir maceranın başlangıcıydı. Birden, aracın farları titredi, sonra tamamen söndü. Kerem, direksiyonu sıkıca kavradı, kalbi göğsünde deli gibi atıyordu. 'Ne oluyor?' diye fısıldadı. Arabayı durdurdu ve karanlığa baktı, etrafı kapkaranlıktı. Sadece uzaktan gelen bir kurt uluması duyabiliyordu. Hava gittikçe soğuyordu, bir ürperti vücudunu sardı. O an, sanki bir çift göz, onu karanlıktan izliyordu. Çıplak gözle görünmeyen bir tehlike, onu gizlice takip ediyordu. Ağaçların arasından, gizemli sesler geliyordu; hışırtılar, fısıltılar. Kerem korkuyla titriyordu. Yanına yaklaşan bir adım sesi duydu, kalp atışları hızlanmıştı. Arkasına baktığında, hiçbir şey yoktu. Ama o his, o tehlike hala oradaydı. O an, dedesinin sözlerini hatırladı: 'Dikkatli olmalısın, çok eski ve tuhaf bir geçmişi var.' Birdenbire, araba tekrar çalışmaya başladı. Farlar yeniden yandı ve Kerem, arabayı çalıştırmak için hiçbir şey yapmadığını fark etti. Sanki araba kendisi çalışmıştı. Daha da garip olan, yol kenarında, eski bir ev belirdi. Evin pencerelerinden garip ışıklar sızıyordu. Kerem, korkuya rağmen, arabayı eve doğru sürdü. Evin önünde durduğunda, kapının açıldığını ve bir kadının onu çağırdığını duydu. Kadının sesi çok tatlıydı, ama Kerem yine de tereddüt etti. Kadın, 'Gel Kerem, seni bekliyorduk,' dedi. Kerem, arabadan indi, kalbi hâlâ hızlı hızlı çarpıyordu. Ev içeriden ürkütücü bir şekilde aydınlatılmıştı. Kadın, Kerem'i eve davet etti ve içeride, onun için bir sürü oyuncak ve pasta olduğunu söyledi. Kerem, çekingen olsa da, kadının iyiliğine güvenerek içeri girdi. Ev, içeriden gördüğü gibi, dışarıdan çok farklıydı. Sıcak ve huzurlu bir atmosfere sahipti. Kadın, Kerem'e geçmişte bu arabayla yaşanmış bir kaza anlattı. Arabanın geçmişte bir çocuğu kaçıran kötü kişiler tarafından kullanıldığını ve bu yüzden lanetlendiğini söyledi. Araba, bu lanetten kurtulmak için, geçmişi ile yüzleşmesi gereken bir çocuğu aradığını belirtti. Kerem, korkusunu yenerek cesurca kadına yardım etti ve bu sayede arabayı lanetten kurtardı. Kadın, aslında arabayı yararlı bir şey yapmak için kullanan iyi kalpli bir ruhtu. Sabah olduğunda, Kerem eve döndü. Kırmızı araba, şimdi eski halinden çok daha parlak ve temiz görünüyordu. O günden sonra, Kerem arabayı daha dikkatli kullandı ve büyük bir sorumluluk sahibi olduğunu öğrendi. Aynı zamanda, her şeyin göründüğü gibi olmadığını ve cesaretin her zaman korkunun üstesinden gelebileceğini anladı. Korkuları yüzleşerek ve yardım istemekten çekinmeyerek, zorlukların üstesinden gelinebileceğini öğrendi. Ayrıca, eski eşyalara ve hikayelerine saygı duymanın ne kadar önemli olduğunu da kavradı. Bu macera, Kerem Yahya'nın hayatında önemli bir ders oldu. Öğrendiği en önemli şey ise, zorluklara karşı cesur olmak, yardım istemekten çekinmemek ve çevresindeki insanlara güvenmek gerektiğidir. Artık eski kırmızı araba, Kerem için sadece bir araba değil, cesaret ve arkadaşlığın simgesiydi.