Kerem Yahya, küçük, meraklı ve biraz da cesur bir çocuktu. Yaz tatili boyunca dedesinin kırsal kesimdeki evinde kalacaktı. Evin arkasında, büyük, karanlık bir göl vardı. Köylüler, göl hakkında ürpertici hikayeler anlatırlardı; 'Gölün ruhu varmış', 'Geceleyin garip sesler duyuluyormuş', 'Kimse geceleri göle yaklaşmazmış' derlerdi. Kerem Yahya ise bu hikayelerden hiç korkmuyordu. Aksine, merakı iyice kabarmıştı. Bir gün, dedesi ona eski bir harita gösterdi. Harita oldukça eskiydi, kenarları yırtılmış, mürekkebi solmuştu. Haritada, gölün tam ortasında küçük bir ada işaretlenmişti. Ada üzerinde de, 'Kayıp hazine' yazıyordu. Kerem Yahya'nın gözleri parladı. Hazine avına çıkmaya karar verdi. Ertesi gün, küçük bir tekneyle göle doğru kürek çekti. Göl, beklenmedik derecede durgundu. Sular, karanlık ve derin görünüyordu. Güneş, göle yansıyan ışıklarıyla ürkütücü bir etki yaratıyordu. Kerem Yahya, her kürekle birlikte göle yaklaştıkça, kalbi daha hızlı atmaya başladı. Ada, tahmin ettiğinden daha büyüktü. Ada'nın kıyısına yaklaşırken, garip sesler duymaya başladı. 'Fısıltılar gibiydi, sanki suyun altından geliyorlarmış gibi.' diye düşündü. Cesareti kırılmak üzereydi ama hazine fikri onu ileriye itti. Ada'nın üzerinde, eski, yıkık bir taş bina vardı. Bina, sarmaşıklar ve otlarla kaplıydı. Kerem Yahya, dikkatlice binaya doğru ilerledi. Kapı çürümüştü, kolayca açıldı. İçeri girdiğinde, tozlu ve karanlık bir oda ile karşılaştı. Birden, arkasından bir ses duydu. 'Kim orada?', diye bağırdı. Ses, ürkütücüydü. Kerem Yahya korkuyla döndü. Ama orada kimse yoktu. Tekrar 'Kim orada?' diye bağırdı, ama yine sessizlik oldu. Yerde, eski bir sandık gördü. Sandığı açtığında, içinde altınlar ve mücevherler değil, eski, yıpranmış kitaplar buldu. Kitaplardan biri, eski bir günlük gibiydi. Kerem Yahya, günlüğü açıp okumaya başladı. Günlükte, gölün eski bir kütüphanenin kalıntıları üzerine kurulduğu yazıyordu. Yıllar önce, büyük bir sel felaketi yaşamış ve kütüphane sular altında kalmıştı. Gölün 'garip sesleri', kitapların sayfalarının rüzgarla hareket etmesinden kaynaklanıyormuş. Günlüğün son sayfasında, göle saygı duymanın ve doğayı korumamız gerektiğine dair bir mesaj vardı. Kerem Yahya, günlüğü dikkatlice kapattı. Gölün gizemi çözülmüştü. Hazine, altın ve mücevherler değil, bilgi ve geçmişin izleriydi. Kerem Yahya, günlüğü dedesi ile paylaştı. Dedesi çok sevindi ve günlüğü köy halkına gösterdi. Köylüler, göle karşı duydukları korkuyu yendi ve göle saygı duyarak doğayı korumanın önemini öğrendiler. Kerem Yahya, o günden sonra, göle her gittiğinde, göle saygı duymanın ve doğanın korunmasının ne kadar önemli olduğunu hatırladı. O yaz tatili, ona unutulmaz bir hazine avı deneyimi yaşatmış ve hayat boyu hatırlayacağı değerli bir ders vermişti. Artık göl, korkutucu değil, gizemli ve değerli bir yerdi onun için.